Van Marc Wilmots als redder des vaderlands tot ‘pottenstamper’ Kevin de Bruyne: Knack.be-redacteur Kevin Van der Auwera vraagt om nuance. In beide richtingen. ‘De verrijzenis van de Rode Duivels leek straffer dan die van Christus.’
De schok was maandagavond rond 22.45 uur kennelijk groot in veel Belgische huiskamers, cafés en op andere supportersbijeenkomsten. Vooral de manier waarop de Rode Duivels werden afgetroefd en bij momenten vernederd door de Italianen, die zonder sleutelspelers Claudio Marchisio, Riccardo Montolivo en Marco Verratti nochtans allerminst over een topteam beschikken, deed pijn aan de ogen. Verliezen van Italië is absoluut geen schande, maar blijkbaar hadden veel supporters toch hogere verwachtingen gekregen.
Waren die verwachtingen dan gebaseerd op de gewonnen oefenmatch tegen de Azzurri in november vorig jaar in Brussel (3-1)? Of op onze tweede plaats op de FIFA-ranking – overigens door weinig kenners ernstig genomen? Of is deze generatie Rode Duivels al te veel onterecht opgehemeld geweest?
De Rode Duivels moeten nog altijd hun eerste match met inzet tegen een absolute voetbalgrootmacht à la Duitsland of Spanje winnen
Want hoeveel heeft deze nationale ploeg al echt bewezen? Laat ons niet vergeten dat Eden Hazard en co nog altijd hun eerste match met inzet tegen een absolute voetbalgrootmacht à la Duitsland, Spanje of Brazilië moeten winnen. Oefeninterlands zijn één ding, in belangrijke toernooien blijken gerenommeerde tegenstanders vooralsnog een maat te groot, zoals ook hoofdredacteur Jacques Sys van Sport/Voetbalmagazine opmerkt in zijn edito van deze week. Argentinië tijdens het WK in Brazilië en Italië nu.
Het moet ook gezegd dat de troepen van Wilmots tot dusver gunstig lootten, met Kroatië als enige tegenstander van niveau in de kwalificaties voor het WK 2014 en Zuid-Korea, Algerije en Rusland in de poulefase op die Wereldbeker. En hoewel ze de drie partijen wonnen, speelden ze in Brazilië eigenlijk maar één echt goede wedstrijd: tegen de Verenigde Staten in de achtste finales. Hetzelfde geldt voor de voorronde van dit EK: al bij al weinig moeite met de tegenstand, maar goed was het zelden of nooit.
Het is te gemakkelijk om alleen Wilmots met de vinger te wijzen
Voor velen is de pijnlijke uitschuiver tegen Italië blijkbaar een harde wake-upcall. Op de sociale media was bondscoach Marc Wilmots meer dan ooit kop van jut, hem wordt vooral een gebrek aan lef en tactisch inzicht verweten. Ja, hij draagt een verpletterende verantwoordelijkheid en liet zich tactisch aftroeven door een tegenstander met minder kwaliteiten, zoals columnist François Colin betoogde, maar het is te gemakkelijk om alleen hem met de vinger te wijzen.
Deze zogenaamde gouden generatie wordt al te vaak op een voetstuk geplaatst, maar heeft nog heel veel te bewijzen. Het leeuwendeel van de spelers staat onder contract bij (top)teams uit de Premier League. De meest gemediatiseerde en betaalde competitie, maar ook – zoals Sport/Voetbalmagazine schreef en analist Jan Mulder stelde in Panenka! – overroepen. Zo is het intussen al van 2012 geleden dat nog eens een Engelse club de finale van de Champions League bereikte: Chelsea (toen nog zonder Hazard en Thibaut Courtois, maar met Romelu Lukaku in de tribune). In de Europa League bereikte de afgelopen vijf jaar één Engelse club de finale: Liverpool dit seizoen. De andere drie finalisten in de CL en EL waren dit jaar Spaans.
Ze zijn dan ook op één hand te tellen, de Rode Duivels op het EK die dit seizoen een prijs pakten met hun club of een sterk seizoen speelden. Marouane Fellaini won met Manchester United de FA Cup, Toby Alderweireld en Jan Vertonghen vormden het centrale duo van de minst gepasseerde verdediging in de Premier League (Tottenham).
Dat staat in contrast met enkele sleutelpionnen van Wilmots. Courtois en Hazard deelden in de malaise bij Chelsea, dat een rotseizoen achter de rug heeft. Thomas Vermaelen kwam amper in actie voor FC Barcelona. Lukaku vond dan wel vlot de weg naar het doel voor zijn club, Everton blijft een Engelse middenmotor. Enige uitzondering in het rijtje is Kevin De Bruyne. Dominant bij Manchester City, maar ook: lang out met een blessure.
De eerlijkheid gebiedt ook te benadrukken dat Wilmots voor het EK zelf de eerste was om de hoge verwachtingen te temperen: ‘Onze spelers zijn niet altijd titularissen bij hun club, dat is het verschil met Duitsland of Spanje’.
Nuance
De hype rond de Rode Duivels is zo groot geworden, dat er vaak geen plaats meer voor nuance lijkt
De hype rond de Rode Duivels is zo groot geworden, dat er vaak geen plaats meer voor nuance lijkt.
Herinner u hoe Wilmots in 2012 aantrad en als redder des vaderlands op het schild werd geheven. Das Kampfschwein, de man die door Peter Prendergast (WK 2002) genaaid werd: hij zou de vergane voetbalglorie van de dappersten aller Galliërs wel terugbrengen. Plots doken in de pers artikels op waarin met groeiende verbazing werd gekeken hoe de Belgen nog gekker begonnen te doen dan de Nederlanders: tricolore gevels en zelfs hele straten, spiegelhoesjes en Duivelse uitdagingen. De verrijzenis van de Rode Duivels leek straffer dan die van Christus.
De slinger lijkt nu plots, na één uitschuiver, helemaal naar de andere kant over te slaan: tijdens en na de match tegen Italië regende het op de sociale media negatieve, gefrustreerde berichten over de Rode Duivels. De Bruyne en co lijken plots wel een bende pottenstampers.
En dat is minstens evenveel overdreven als de hype. Deze generatie mag en moet (doen) dromen. Vergelijk ze bijvoorbeeld met de meest succesvolle generatie ooit, de ploeg die in 1986 halve finales behaalde op het WK in Mexico.
Daarvan speelden enkel keeper Jean-Marie Pfaff (Bayern München) en Erik Gerets (PSV) bij een grote buitenlandse ploeg. Geen van hen werd door een internationale toptrainer genoemd bij de drie beste spelers ter wereld (José Mourinho plaatste Hazard op het podium bij Cristiano Ronaldo en Lionel Messi).
Er is ook helemaal nog niets verloren. Integendeel: beter nu een misstap dan in de knock-outfase. Nederland op het EK in 1988, Portugal op het EK in 2004, Spanje op het WK in 2010: legio zijn de voorbeelden van teams die hun openingsmatch pijnlijk verloren en uiteindelijk toch de finale bereikten. Of de halve finales, in het geval van de mannen van ’86, onze beste prestatie ooit.
Om het met de stijdkreet van Belgisch kampioen Club Brugge te zeggen: ‘Bluvn goan’, te beginnen nu zaterdag tegen Ierland.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
