Welkom in de wondere wereld van Oscar Niemayer

In Brasilia voert vandaag het Spaans van Colombia de hoofdtoon. De enige stad, op de werelderfgoedlijst van Unesco, die in de 20e eeuw werd gebouwd. Letterlijk vanaf nul.

Het duurste stadion van dit WK. Daar zitten we nu. In het Estádio Nacional Mané Garrincha. Te midden van, we schatten, zo’n 30.000 knotsgekke Colombianen, die van de Brazilianen vanwege het gele shirt niet altijd te onderscheiden zijn. De Zuid-Amerikanen zijn dit tornooi aan het veroveren, tenminste alvast de supporters. Je komt veel Chilenen tegen (“la roja es nostra”), Fortaleza werd eergisteren overspoeld door Mexicanen, in Brasilia voert vandaag het Spaans van Colombia de hoofdtoon.

“En weer spelen we thuis”, zongen ze op weg naar het stadion.

Hier voetbalt geen eersteklasser, geen tweede- zelfs geen derdeklasser. En toch staat hier een fantastisch, adembenemend complex, omdat een WK in Brazilië niet anders kán worden gespeeld, dan in de hoofdstad. Brasilia. Een kunstmatige stad, van een andere pracht dan Rio of Salvador de Bahia, de vorige twee hoofdsteden van dit immense land. De enige stad, op de werelderfgoedlijst van Unesco, die in de 20e eeuw werd gebouwd. Letterlijk vanaf nul.

Hier was vroeger niks, in deze planalto (hoogvlakte) in het binnenland. Ideaal voor het bouwen van een gloednieuwe stad, op telkens meer dan 1000 km van Rio en São Paulo. Omdat er zelfs geen water was, was één van de eerste dingen die men deed, de aanleg van een groot kunstmatig meer met een omtrek van tachtig kilometer. Ze zagen het groot.

In de jaren vijftig begonnen ze eraan. President Kubitschek, architect Oscar Niemeyer, en landschapsarchitect Roberto Burle Marx. Met een plan, waar werk, wonen, vervoer, en lichaam en geest elk langs afzonderlijke assen werd uitgebouwd. In het midden een enorme Eixo Monumental, een brede weg van vele rijvakken, die de stad doorkruist. Hier geen dwalen door kleine straatjes, dit is een stad waar koning auto regeert, met lange, rechte wegen, en blokken. Een blok met banken, een blok hotels, een blok parlementsgebouwen, blokken om te wonen. Het is raar voor ons, om je zone omschreven te zien als Sector Norte, of Sector Sul, maar zij die er wonen zeggen dat het went.

Niet iedereen is fan van het beton van Niemeyer en de grote glazen torens, die het zonlicht weerkaatsen en de hitte groter maken. Maar het is hier veilig, klinkt het bij de bewoners, en rustig. Geen hectiek, veel minder files, en behoorlijk wat groen.