‘Aan interlandvoetbal valt noch in Afrika noch in Europa dezer dagen veel pret te beleven’

Afrikaans voetbal is Europees voetbal geworden, vindt François Colin.

De Afrika Cup is aan de halve finales toe, maar in België valt het evenement niet te volgen. Geen reden om al te treurig te zijn. Tenzij u de definitieve ondergang van Georges Leekens live wilde meemaken. De Bruggeling slaagde er niet in om topfavoriet Algerije te plaatsen voor de tweede ronde. Les Fennecs wonnen niet één wedstrijd en Leekens stapte zelf op.

Wat een verschil met Hugo Broos, die zeven Kameroeners vanwege clubbelangen zag afhaken. Met een heel jonge ploeg staat hij met de Ontembare Leeuwen vanavond in de halve finales.

Veel meer positieve zaken vielen er in Gabon niet te noteren. Ik zag de voorbije weken zowat de helft van de wedstrijden op televisie en werd er niet echt vrolijk van. De grasmatten en de scheidsrechters zijn beter dan in de meeste vorige edities van de Coupe d’Afrique, maar ik had vooral het gevoel dat ik naar Euro 2016 zat te kijken: allemaal teams die aan elkaar gewaagd waren, met gesloten wedstrijden tussen twee teams die vooral geen doelpunten wilden slikken als gevolg.

Zeven van de 24 duels van de groepsfase eindigden in een gelijkspel, zes keer werd het 1-0. Het doelpuntengemiddelde bedroeg nauwelijks 2,16 goals per match. Net beter dan Euro 2016: 1,91.

Afrikaans voetbal is Europees voetbal geworden. Discipline is belangrijker dan wat ook, zodat je nog zelden technische hoogstandjes ziet. Logisch, bijna alle teams hebben een Europese coach en de grote meerderheid van de spelers staat op de loonlijst van een club van het oude continent.

Aan interlandvoetbal valt noch in Afrika noch in Europa dezer dagen veel pret te beleven. Er moet dringend iets gebeuren om weer peper in het spel te krijgen. Vreemd dan ook dat de voorstellen van Marco van Basten om de spelregels aan te passen meteen en bijna massaal werden afgeschoten.

De ex-sterspeler van AC Milan en Oranje is sinds september van vorig jaar aan de slag als Chief Officer for Technical Development van de FIFA. Hij praat met fans, spelers, trainers en officials van over heel de wereld over de richting die het voetbal uit moet. De voorbije weken maakte hij een aantal voorstellen bekend, maar de conservatieve voetbalwereld lustte er geen pap van. Arsène Wenger, Jürgen Klopp, Rennescoach Christian Gourcuff en vele anderen vonden dat hij een nieuw spelletje moest bedenken en vooral met zijn fikken van het voetbal moest blijven.

Alles moet bij het oude blijven. Vergeten werd hoe heilzaam het verbieden van de bewuste terugspeelbal op de doelman in 1992 is geweest.

Vooral het idee van het afschaffen van het buitenspel kende geen genade. Er valt inderdaad te vrezen dat daarmee hoge pressie spelen heel moeilijk wordt, dat de lange bal in de plaats komt en dat strafschopgebieden vol lopen. Johan Cruijff beweerde jaren terug al dat het een voordeel zou betekenen voor verdedigend ingestelde ploegen.

Jammer is dat de plannen van Van Basten niet gebruikt worden om een wereldwijde discussie over de toekomst van het voetbal op te starten. Misschien zit er wel muziek in een Schots voorstel van begin jaren zeventig om offside op de helft van de speelhelft van de tegenstander onmogelijk te maken.

Interessant was alvast een voorstel van Raymond Domenech, de ex-bondscoach van Frankrijk, in L’Equipe om te verbieden dat de bal teruggespeeld wordt naar de eigen speelhelft. Op die manier is een ploeg verplicht om vooruit te spelen. Inderdaad, zoals in het basketbal.

Een sport die ook Van Basten inspireerde. Zo is hij voorstander om vanaf de 80e minuut de effectieve speeltijd in te voeren en een speler met vijf persoonlijke fouten uit te sluiten. Misschien is het nog beter om een ploeg na een bepaald aantal overtredingen bij elke nieuwe fout te bestraffen met een vrije trap voor de tegenstander vanuit het halve maantje van het doelgebied.

Het beste idee van Van Basten was wellicht het beperken van het aantal officiële wedstrijden van een speler tot vijftig per seizoen, zodat de Messi’s en Ronaldo’s elke keer geestelijk en fysiek fris aan de aftrap zouden kunnen staan. Daar kan toch niemand tegen zijn?