‘Alles afschuiven op de staat van het veld is wel heel erg flauw’

Het is vreemd dat bij momenten steeds weer dezelfde kwalen optreden bij de Rode Duivels, vindt Jacques Sys.

Voetballers kunnen zichzelf niet altijd even goed inschatten. Toen Johan Boskamp trainer was van Anderlecht, deelde hij zijn selectiegroep in twee categorieën in. Je hebt, zei hij, dragende en dienende voetballers. Een van de spelers stak zijn vinger op en vroeg tot welke categorie hij dan wel behoorde.

Genoeg voetballers ook bij de Rode Duivels die graag een centrale rol bekleden. Want juist in het middenveld wemelt het van het talent. Maar het wordt lastig als dienende voetballers plots moeten uitgroeien tot leiders. Dat Eden Hazard en vooral Kevin De Bruyne moeilijk gemist kunnen worden, is geen nieuwe constatering. Omdat Hazard defensies openbreekt met zijn flitsen en De Bruyne doorgaans garant staat voor een snelle balcirculatie. Vooral die werd tegen de Grieken gemist. Dat afschuiven op de slechte staat van het veld is wel heel erg flauw.

Vooral in de eerste helft zorgden de Rode Duivels voor een steriele en bij momenten slaapverwekkende vertoning. Er werd te veel met de bal gelopen, er was geen inspiratie, geen tempo. Het is al vaker gebleken dat de nationale ploeg het moeilijk heeft tegen een zich ingravende tegenstander, maar zo slordig als tegen Griekenland was het nog maar zelden.

Het is vreemd dat bij momenten steeds weer dezelfde kwalen optreden. Onder Marc Wilmots en nu weer onder Roberto Martínez: te vaak blijft deze ploeg ter plaatse trappelen en krijgen oprispingen geen vervolg. Met Marouane Fellaini op het middenveld was er te weinig voetballend vermogen, terwijl dat toch een voorwaarde is om gesloten defensies open te scheuren. Bizar was het daarom dat Mousa Dembélé zo lang op de bank bleef. Vanaf het moment dat de middenvelder van Tottenham op het veld verscheen was er (even) meer dreiging.

Nu liepen sommige spelers helemaal verloren en de zeer compact opererende Grieken manifesteerden zich tot de rauwe koningen van de defensie. Het was niet om aan te zien, maar wel efficiënt. Uiteindelijk verhinderde een klassegoal van Romelu Lukaku een nederlaag. Voordien vond de spits geen millimeter ruimte en verviel op een gegeven moment in irritatie. Het was tekenend voor een wedstrijd vol frustratie. Achteraf heette het dat er ook uit dit soort wedstrijden moet geleerd worden. Maar de vraag is hoelang dit leerproces nog gaat duren, hoelang blijf je dezelfde fouten maken? Opvallend ook hoe weinig er vanop het veld werd gestuurd. Een fitte Vincent Kompany blijft wat dat betreft een steunpilaar voor deze ploeg.

Vanaf volgend weekend treedt de Jupiler Pro League in de beslissende fase. Met allicht een tweestrijd tussen Anderlecht en Club Brugge, tenzij AA Gent zichzelf nog in de race naar de titel gooit. Dan moet het zondag wel afrekenen met Club dat de batterijen in Marbella herlaadde. Eén jaar geleden hekelde Michel Preud’homme bij het begin van play-off 1 nog de slappe instelling van zijn ploeg, een analyse die hij ook de voorbije weken maakte. Maar op cruciale momenten manifesteerde Club zich vervolgens als een sterk aan elkaar klittend blok en frappeerde met volwassen en goed georganiseerd voetbal.

En hoe is Anderlecht uit deze onderbreking gekomen? Het is opmerkelijk dat René Weiler liet weten voor de rest van het seizoen geen interviews meer te geven. En het is nog vreemder dat dit intern niet gecorrigeerd kan worden, terwijl trainers gelden als spreekbuis van een club. Maar kennelijk voelt de Zwitser zich het best in de luwte en is hij niet vergeten hoe hij voor de jaarwisseling door sommigen in de pan werd gehakt. Volwassen omgaan met kritiek is nochtans een onderdeel van het trainersvak. Weiler zal daarin moeten groeien. Vorig seizoen werkte hij nog bij de Duitse tweedeklasser FC Nürnberg. De jaren daarvoor in eigen land bij FC Schaffhausen en FC Aarau. Andere werelden dan RSC Anderlecht.