Anderson Esiti: ‘Kies voor Gent als je eens kampioen wilt spelen’

© BELGAIMAGE

Een blok graniet vormt de Nigeriaanse international Anderson Esiti bij AA Gent. Eind augustus 2016 gehaald als doublure voor Renato Neto bij Estoril, ontwikkelde de 22-jarige controlerende middenvelder zich razendsnel. ‘Engagement vormt mijn belangrijkste wapen.’ Een monoloog.

Assistent-trainer Peter Balette tikt op het raam en wrijft eens over zijn kale knikker. Dan wijst hij naar het onbehaarde hoofd van Anderson Esiti. ‘Zie je hoe goed gek de sfeer is’, lacht The Beast, zijn bijnaam in de spelersgroep. ‘Ze zien me hier duidelijk graag. Zelfs een verlegen gast als ik bloei open. In het begin durfde ik niks. Dat ligt eigenlijk niet echt in mijn natuur. Ik ben een overlever. Maar ze kregen me al zo gek dat ik tegenwoordig zelf liedjes zing – hetgeen in vier jaar Portugal nooit gebeurde – en mijn haardos liet verdwijnen. Ik prijs me ongelofelijk gelukkig. Net als thuis kom ik hier al dansend en neuriënd aan. Een goede Afrikaanse gewoonte: life is fun! Ik ben echt gelukkig.’

Esiti neemt ruim anderhalf uur de tijd om zijn levensverhaal te vertellen, gekenmerkt door blootsvoets voetballen, de rol van oudste zus Blessing, een contract van 500 euro per maand, het belang van José Couceiro, de ontbrekende verblijfsvergunning voor Stuttgart, samen met het belang van Yaya Touré en Victor Wanyama.

Vervangmama

Anderson Esiti: ‘Ik ben afkomstig van Warri, in het zuiden van Nigeria. Daar zijn drie soorten bevolkingsgroepen, ik behoor tot de Urhobo. Ze beschikken over een eigen taal, hebben andere gebruiken qua kleding en trouwceremonies. Door de polygamie van mijn vader heeft hij in totaal drie vrouwen. Mijn mama bracht in totaal acht kinderen ter wereld, van wie vier jongens. Ik ben de jongste, haar lievelingetje, ze pamperde me constant. Als er iets was, beschermde ze me. Wanneer ik huilde of me verzette, kreeg ik altijd het grootste deel van de maaltijd. (krijgt krop in de keel)

Mijn oudste zus, Blessing, verloor ik in 2012 door ziekte. Een ferme klap, want ik was net naar Portugal getrokken op zoek naar een voetbaltoekomst. (kijkt naar boven) God hielp me dat verlies te verwerken. Ze fungeerde een beetje als vervangmama en stond altijd klaar voor mij.

‘Mijn kracht is een cadeau van de natuur’

We woonden bij papa in een huis met twee slaapkamers, de rest van mijn stiefzussen en -broers woonden elders. Een omheinde leefgemeenschap voor zijn familie. Niet groot, maar wel gezellig. We waren tevreden met de omstandigheden, ook al konden we ons bepaalde duurdere zaken niet permitteren. Maar er bestonden alternatieven. Ik herinner me nog ritten aan zijn zijde met zijn Mercedes-Benz. Hij werkte als veiligheidsagent. Ondertussen is mijn vader gepensioneerd. Toen hij stopte, een paar jaar geleden, kregen we het eventjes wat moeilijker, want hij heeft maar een klein pensioen. Warri is een welvarende stad en Nigeria blijkt een rijk Afrikaans land, maar deelt dat niet aan iedereen uit. Let op, we kwamen als familie nooit iets tekort. Tweemaal daags kwam er warm eten op tafel. Dat geldt niet voor iedereen in de stadswijken. Wij behoorden niet tot de rijkste klasse, hé. Begrijp je?

‘Voetbal beheerste lange tijd mijn leven niet, ook al speelden we blootsvoets toernooien met de wijkploegen. School was, vooral voor mijn vader, de prioriteit. Ik bleek een goede student, want ik wilde altijd de beste zijn. Die winnaarsmentaliteit zat toen al goed. (grijnst) Vooral wetenschappen boeiden me. Ik wilde mijn kans gaan voor dokter of ingenieur. Maar onze straatcompetities lokten veel volk. Er kwam interesse. Veel amateurploegen vroegen me. Door hun aandringen probeerde ik het dan toch eens. Alleen verdroeg ik die vervelende schoenen niet, waardoor ik mijn balgevoel volledig kwijtraakte. Ik stopte er meteen mee. Met vrienden op straat op blote voeten, dat gaf me voldoening. Zoals de Brazilianen op het strand.

‘Op een dag zag ik wel een mooie schoen ergens, want de club had opnieuw aangedrongen. Mijn vader gaf me zelfs geld om die te kopen, voor één euro. Eén Adidas, ik moest nog een tweede zoeken en vinden. Die tweede schoen, van Puma, kwam er door een vriend van zijn broer, die in Duitsland voetbalde.

Veel amateurploegen vroegen me. Door hun aandringen probeerde ik het dan toch eens. Alleen verdroeg ik die vervelende schoenen niet, waardoor ik mijn balgevoel volledig kwijtraakte.

‘Een maand speelde ik als vijftienjarige mee in competitieverband, voor de Catholic Church van Warri. Als nummer 10 of als spits, naar mijn idolen Ronaldo en Ronaldinho. Ik wilde een vrije rol, dribbelen en veel terrein bestrijken. Want op straat liep ik echt overal, was ik onstopbaar. Ik scoorde volop. Mijn team deelde zijn veld met een sterkere ploeg, Bobbies United FC. Na een paar weken trok ik naar daar. De start was moeilijk, want ik speelde nog te individueel. Een overblijfsel van de straat, hé. Ik zocht naar een echte positie. Bovendien was de sterspeler Fegor Ogude. Momenteel speelt hij in Rusland, bij Amkar Perm, daarvoor bij het Noorse Valerenga in Oslo. Een sterke beer. De trainer wees er me constant op dat ik over dezelfde fysieke mogelijkheden beschikte. Daarom kreeg ik kansen. Maar bij de splitsing van de ploeg verhuisde ik naar het B-team. Voor het eerst werd ik daar controlerende middenvelder. Toen Ogude eens ontbrak, durfde ik het aan zijn rol over te nemen. Dat was blijkbaar ongezien, iedereen verklaarde me gek. (lacht zijn witte tanden bloot) Nadien moesten ze toch hun mening bijstellen.

‘Mijn kracht is een cadeau van de natuur. Via mijn vader, denk ik, ook al beoefende hij geen enkele sport intensief. Anders heb ik daar geen verklaring voor. Mijn broers zijn ook groot, sterk en gespierd, maar dragen iets meer vet mee. Mocht ik nu geen topsporter in Europa zijn, vermoedelijk zou ik ook een buikje hebben.’

Droefheid

‘Na de finale van een straatvoetbaltoernooi liet mijn coach me weten dat ik samen met Lucky Emariojake kon testen in Portugal bij Rio Ave. Wij waren altijd de uitblinkers en verdienden die kans. Een ander Nigeriaans team wilde me, maar kon geen 10.000 euro betalen. Ook al was ik toen nog een verlegen jongetje, toch bleek de honger groot. Mijn vader ging akkoord, maar voor alle zekerheid moest ik wel mijn schooldiploma meenemen. Voor het geval iets zou mislopen, als back-up.

Engagement vormt mijn belangrijkste wapen.

‘De schok was groot toen bleek dat we via onze makelaar uiteindelijk bij tweedeklasser Leixões terechtkwamen. Na amper één dag moest Lucky al weg, met een onvoldoende. Mijn droefheid was immens, gelukkig keek ik via YouTube uren en dagen naar videobeelden van Yaya Touré. Ik zocht zijn statistieken en loopbaangegevens op. Ook die weg wilde ik bewandelen, want puur als atleet beschikte ik over dezelfde kwaliteiten. Hij kwam ook van nergens, maar is nu een held.

‘Ik moest beginnen bij de U19. De trainer van de A-kern liet me geregeld meedoen, maar ik geraakte nooit bij de wedstrijdselectie. Ik wist dat ik vooral moest investeren in mezelf. Ik woonde op een appartementje, met zeven Portugezen die Engels spraken en één jongen uit Kaapverdië. Ze apprecieerden me snel, omdat ze mijn voetballend potentieel én focus zagen. Ik kreeg eten en slaapgelegenheid, maar verdiende amper 250 euro per maand. Mijn motivatie leed er niet onder. Ik mocht mijn familie niet teleurstellen. Op een dag zou ik mijn doel bereiken.

‘Engagement vormt mijn belangrijkste wapen. In mijn tweede seizoen werd ik beloond. Bij de U19 veroverde ik de bal en leverde hem in. Nu moest ik meer initiatief nemen, sneller inspelen en mijn rechtstreekse tegenstander afstoppen. In negentig procent van de gevallen lukte dat. Ik speelde 36 competitieduels, met een karig contract. Je mag gerust weten dat het nog altijd maar 500 euro per maand was. Ik wil dit zeggen, als advies voor jonge spelers: geld mag in het begin van je carrière niet de doorslaggevende factor vormen. Dat moeten ze goed beseffen.’

Paradijselijk

‘Meerdere keren werd ik dat seizoen verkozen tot man van de match. De clubleiding wilde mijn contract verlengen, in januari kwam VfB Stuttgart met een voorstel. Een sterke bekerprestatie tegen Benfica overtuigde hen. Sporting CP deed een bod twee dagen voor het sluiten van de transfermarkt, Leixões weigerde. Ik trok naar de luchthaven, maar was onwetend over een verblijfsvergunning voor Duitsland. Ik dacht dat mijn paspoort volstond. Niet dus. Er was nochtans een deal, ik zou er maandelijks 15.000 euro opstrijken. Ik kon mijn familie met één handtekening rijker maken. Een ferme ontgoocheling, maar ik wist dat er nog kansen zouden volgen. Anderzijds had ik ook wel schrik: zou die trein nog eens passeren? Op straat had ik geleerd: survival of the fittest, alleen de sterksten halen het.

Hier moet ik meer discipline tonen en vitaliteit brengen. Vroeger dook ik graag in de ruimte, nu moet ik echt in positie blijven als stofzuiger.

‘In de zomer van 2014 betaalde Estoril uiteindelijk 250.000 euro aan Leixões. José Couceiro was wild van mij. Hij raadde me aan niet langer krachttraining te volgen. Ik was al sterk genoeg, door de vele push-ups. Ik moest meer mijn wendbaarheid en techniek verfijnen. Zijn ontslag in maart 2015 vormde een domper, want zijn assistent koos weer voor de meer ervaren spelers. Vorig seizoen kreeg ik echter voluit mijn kans, geraakte aan 25 wedstrijden en zorgde voor een meerwaarde.

‘Ik speelde vorige zomer nog twee duels voor Estoril. Eind augustus kon ik plots kiezen uit drie opties: Braga, Nantes en AA Gent. Mijn voorkeur ging aanvankelijk uit naar Frankrijk, want ik volgde de Ligue 1 constant op tv. Paradijselijk. Ik zou daar ook Diego Carlos terugvinden, een Braziliaanse centrale verdediger die ze al in juli overnamen van Estoril. Maar mijn makelaar zei: ‘Kies voor Gent als je eens kampioen wilt spelen. Dat was toch altijd je bedoeling?’ Ik kon hem geen ongelijk geven. Hij verwees ook naar de aanwezigheid van Moses Simon. Zijn naam zei me vaag iets, als toptalent. Ik nam contact op met Mikel Agu, die even bij Club Brugge speelde. Hij zei dat ik niet mocht twijfelen. Doorslaggevend was uiteindelijk de ontvangst en de wil van Gent om mij erbij te hebben. ‘Kom ons stadion bezoeken en je zult niet twijfelen’, zo lieten ze weten. In Zaventem stonden ze me vol verwachting op te wachten, je voelde zo hun commitment. Ik was een belangrijke target. De Ghelamco Arena, dat gaf toch een bijzonder gevoel. Mijn makelaar moest ik gelijk geven.

‘Hier moet ik meer discipline tonen en vitaliteit brengen. Vroeger dook ik graag in de ruimte, nu moet ik echt in positie blijven als stofzuiger. Ballen veroveren en duels winnen. Als ik dat constant doe, dan is de kans groot dat we winnen als team. De belangrijkste opdracht die ik meekrijg: bescherm de verdediging en communiceer, want je bent de verbindingsman met het offensieve compartiment. Ik hou daar wel van. Het vroeg wel tijd. Ik moet mijn taken kennen en goed uitvoeren, maar mag ook zelf voor impulsen zorgen. Waarom eens niet een zuivere crosspass geven? In Portugal mocht en kon dat niet. Mijn schot moet ook nog beter. De coach vraagt me om gerichter te lopen, ik verlies nog te veel energie. Via videobeelden veranderen we dat. Dankzij de trainer verbeterde mijn speloverzicht en reageer ik niet meer zo impulsief. In het begin kwam ik wel eens te laat, nu gebeurt alles veel gecontroleerder.

‘In Gent werd ik man. Dat durf ik gerust toe te geven. Ik krijg de opdracht meer verantwoordelijkheid te nemen, me te tonen als de baas. Mentaal staan we zo sterk met dit team dat we geen enkele uitdaging meer uit de weg gaan. Tot wat dit zal leiden op het einde van de play-offs, dat zal God bepalen. Alles blijft mogelijk. De uitdaging is een Europees ticket. Dat mislopen zou een ontgoocheling zijn.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content