‘Antwerp staat op een kruispunt in zijn geschiedenis’

Het valt te hopen dat de promotie van Antwerp, na alweer een turbulente campagne, leidt tot een welomlijnde visie, schrijft Jacques Sys.

Als een vat vol zenuwen stond Hein Vanhaezebrouck zondag tijdens het eerste halfuur langs de zijlijn tijdens de wedstrijd tussen AA Gent en KV Mechelen. Ook de spelers waren bevangen door stress. Het kwam tot een festival van slechte voorzetten. Tot de bevrijdende eerste treffer viel. Na de wedstrijd werd er hier en daar al vooruitgekeken naar play-off 1. Elf punten achterstand op Anderlecht, dat worden er zes, en wie weet wat is er dan nog mogelijk.

Voetbal leeft bij de waan van de dag. In Gent kreeg je na het binnenhalen van de titel en de Europese successen soms de indruk dat de club zich een status aanmat die er nog niet was. Maar zondag sprak Vanhaezebrouck plots van een transitseizoen. Het is maar hoe je het allemaal verpakt. AA Gent zit in een nieuwe groeifase, met nieuwe spelers die zich steeds beter integreren en voor een surplus aan techniek zorgden. Het zijn die wintertransfers die de club naar play-off 1 loodsten. Voeg daar de nu geblesseerde spelers bij en er zal weer een stevig geheel op het veld staan.

Veel meer dan AA Gent leek Anderlecht in een overgangsjaar te zitten. René Weiler verdient respect voor de manier waarop hij de ploeg naar zijn hand heeft gezet. Met een paar ongelukkige uitspraken gleed de Zwitser in het begin van het seizoen een paar keer uit, je kreeg geen hoogte van hem. Dat laatste is nu nog niet veranderd, maar Weiler stoort zich duidelijk niet aan bepaalde gevoeligheden. Hij gaat zijn eigen weg en kijkt niet naar namen. Intern wordt hij een harde maar rechtvaardige trainer genoemd. Dat zijn contract werd verlengd op een moment dat de titelstrijd nog niet is beslist, is een belangrijk teken van vertrouwen. Anderlecht wervelt niet, maar het voetbalt efficiënt.

Heel anders dan het op dit moment sputterende Club Brugge. Daar neemt de radeloosheid van Michel Preud’homme langzamerhand groteske vormen aan. Na de wedstrijd tegen STVV hekelde de Luikenaar opnieuw het gebrek aan scherpte. Het gezicht van Preud’homme is getekend door stress.

De bekerfinale tussen Zulte Waregem en KV Oostende vormt de prelude van play-off 1. Een derde West-Vlaamse confrontatie in de geschiedenis van de beker, waarin het in de voorbije 62 finales vreemd genoeg slechts tot twee Waalse duels kwam: RC Doornik – CS Verviers in 1956 en Standard – Charleroi in 1993.

Herinneringen zullen dezer dagen worden bovengehaald aan de laatste West-Vlaamse finale, die tussen Club Brugge en Cercle Brugge in 1996. Blauwe, groene en zwarte tinten kleurden toen het Koning Boudewijnstadion. Club won met 2-1 en zou dat seizoen ook de titel pakken. Het voetbalde met zo’n honger naar succes dat de toenmalige trainer Hugo Broos er ontroerd door geraakte. Hij moest zijn spelers in al hun gretigheid vaak afremmen.

De promotie van Antwerp is sportief ongetwijfeld een verrijking voor eerste klasse. Het valt alleen te hopen dat dit nu, na alweer een turbulente campagne, leidt tot een welomlijnde visie. Niets is in de bestuurskamer moeilijker dan dat. Nu het financiële luik is afgewerkt, roept CEO Patrick Decuyper dat er werk gemaakt moet worden van het sportieve. Antwerp, zo klinkt het, zal geen meeloper zijn. Het komt er nu op aan het hoofd koel te houden, ook als de rook van het succes is verdreven. Juist bij Antwerp moeten ze weten dat emotie vaak een slechte raadgever is.

Essentieel in de uitbouw van Antwerp zal op termijn de bouw van een nieuw stadion zijn. Juist in Gent blijkt welke extra mogelijkheden dat geeft. Ondanks de verdeeldheid in de stad lijkt Antwerp een nog veel grotere achterban te hebben dan de Buffalo’s, maar alleen dan als er successen zijn waarmee ze zich aan de boorden van de Schelde graag associëren. Antwerp staat in veel opzichten op een kruispunt in zijn geschiedenis.