Anderlecht staat voor een belangrijk duel tegen Qarabag. Winst betekent kwalificatie voor de volgende ronde in de Europa League. Maar ook de manier waarop telt, zo legt Guillaume Gautier van Sport/Voetbalmagazine uit.
Eenentwintig maanden geleden trok Besnik Hasi zijn assistententraining uit om zich het maatpak van T1 aan te meten. Geen kostuum in België is moeilijker om dragen. Bij de meeste Belgische ploegen volstaat het delirium van de overwinning, maar in Anderlecht wordt men pas echt dronken van champagnevoetbal.
Daar ligt het probleem van de Albanese coach. De cijfers zijn niet dramatisch, maar bij paars-wit zitten meer kunstliefhebbers dan boekhouders. Een tweede probleem is dat de kunstliefhebber de nodige trots heeft. Dat voor de echte voetbalfan de Ghelamco Arena de place to be zou zijn, is voor hem een ondraaglijke gedachte.
Ideeënloos voetbal
De titel die Hasi als kersverse T1 pakte, was gestoeld op een 4-4-2 met Cheikhou Kouyaté als opruimer en Youri Tielemans als architect. Dennis Praet, Massimo Bruno en Andy Najar maakten de acties, die werden afgerond door een koelbloedige Aleksandar Mitrovic. Geen revolutionair schema, maar het werkte doordat Anderlecht ruimte creëerde door de linies uiteen te trekken.
Na de titel pakte Anderlecht uit met enkele grootse Europese prestaties. Niet echt verrassend, want het voetbal van Hasi werd vooral gemaakt zonder de bal. Paars-wit had gemiddeld maar 42 procent balbezit. Het had de bal niet nodig om gebruik te maken van de ruimte die te voortvarende tegenstanders lieten vallen. Het Anderlecht van Hasi was een counterploeg.
Maar in België kan Anderlecht zo niet spelen, daar krijgt het tegenstanders die kamperen in de eigen zestien meter. Dat leidt tot een merkwaardige paradox: een ploeg die de bal niet wil hebben, maar sinds het seizoenbegin wel al 58 procent balbezit heeft…
De spelers van Hasi weten niet wat ze met de bal moeten aanvangen. Er zit geen idee achter de passing en geen enkel aanvallend schema wordt gerepeteerd. De Albanees legt de besluitvorming in de zone van de waarheid bij de individuele talenten. Onlangs verklaarde hij de huidige moeilijkheden nog zo: ‘Anderlecht heeft altijd spelers gehad die het verschil kunnen maken, maar die hebben we op dit moment niet.’
De zeges van Anderlecht zijn eerder te wijten aan individueel talent dan aan hard werk. De volgende uitspraak van Praet is tekenend: ‘Het valt me op hoe Gent kan terugvallen op automatismen, zelfs in de Champions League.’ Dat is iets waar paars-wit niet in slaagt.
Zeges kunnen verklaren
Hasi staat voortdurend te coachen langs de lijn, maar effectief zijn zijn ingrepen niet. Een recent voorbeeld is de match op Sclessin. Omdat Standard gedomineerd werd door het driemansmiddenveld van Hasi, greep Yannick Ferrera bij de rust in. Tijdens die rust in de andere kleedkamer haalde Hasi een onmisbare Leander Dendoncker uit de ploeg, waardoor hij het team helemaal uit balans bracht.
Op Genk duurde het tot een kwartier voor tijd dat Idrissa Sylla mocht invallen voor een Stefano Okaka die vaker het duel aanging met ref Johan Verbist dan met Sébastien Dewaest. In Europa pakt Hasi het wel slimmer aan – denk maar aan de invalbeurten een halfuur voor tijd van explosieve spelers als Frank Acheampong of Imoh Ezekiel.
Vooral bij een achterstand reageert Hasi vaak overdreven. Meermaals zagen we dan een geïmproviseerd systeem met drie man achterin. Zoals een coach in provinciale die een aanvaller voor een verdediger brengt en roept: ‘Man op man vanachter!’ Kortom: er wordt veel te veel aan het toeval overgelaten. Op lange termijn werkt dat niet. Kijk naar de zege in Monaco. Die was zonder meer onverklaarbaar.
(Guillaume Gautier)
Lees de hele analyse over Besnik Hasi en Anderlecht in Sport/Voetbalmagazine van woensdag 9 december.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier