Boyata: ‘Vincent Kompany is bijna familie’

Een van de ontdekkingen van dit WK bij de Belgen is Dedryck Boyata, die in het hart van de Belgische defensie de leemte vulde die Vincent Kompany liet. ‘Eindelijk hebben we wat anders om over te praten dan die wedstrijd uit 2011!’

België-Tunesië, the day after. Rust en ontspanning troef in het Belgische hotel. Sommige jongens gaan de stad in, anderen amuseren zich met de fiets of met de kinderen. De training is geschrapt, meer dan ooit krijgt de familie de volledige aandacht. Voor de Rode Duivels zit missie één op dit WK erop: plaatsing voor de 1/8 finales. Morgen in Kaliningrad wordt in een duel met Engeland uitgemaakt wie groepswinnaar wordt. De kans dat Dedryck Boyata dan een derde keer in het hart van de defensie mag starten, is groot. Hij deed het twee keer goed tot dusver en gezien de beperkte inzet van het duel tegen de Engelsen, lijkt een risico nemen met een van de andere herstellende centrale verdedigers onnodig. Boyata, bescheiden: ‘We zullen zien, de coach beslist.’

Je bent de surprise van deze wereldbeker. Had je dit drie maanden geleden durven denken?

Dedryck Boyata: ‘Eerlijk? Neen. Iedereen heeft het recht om te dromen, maar ik was op dat moment niet eens zeker dat ik bij de 23 zou zijn. Maar dit? Ik ben zeer blij. Net zoals ik blij ben met mijn individuele prestatie.’

Hoe zou je het ervaren, als je morgen, of later in dit tornooi, weer naar de bank moet?

Boyata: ‘De ploeg draait niet rond mij. Als Vincent fit is, is hij een zeer belangrijke persoon, een van de leiders van de ploeg. Als hij of Thomas in de basis komt, is dat een beslissing van de coach waarop ik niks te zeggen heb. Een nationale ploeg is iets collectiefs, we zijn hier met 23 die allemaal in actie willen komen. Ook ik. Ik heb gewoon al kunnen tonen dat ik present ben, als ze me nodig hebben.’

Misschien heb je ook kunnen tonen dat je klaar bent voor een rol in de toekomst, als straks wat jongens afhaken?

Boyata: ‘Belangrijk voor mij was inderdaad bevestigen. Je mag niet tevreden zijn met die selectie of met een basisplaats, je moet je ook tonen, vind ik. Die automatismen waarop je traint ook kunnen tonen in de wedstrijd, was belangrijk. Vertrouwen creëer je, en ik denk dat dat er nu is.’

Zenuwen

We horen dat je wat zenuwachtig was voor de wedstrijd tegen Panama, maar dat was niet te zien. Je leek sereen en geconcentreerd.

Boyata: ‘Dat zeggen mensen vaak over mij, dat ze niks aan me zien. Nervositeit is er altijd, zeker in het begin van de wedstrijd. Tegen Panama heb ik op een gegeven moment toch even geglimlacht. Ik keek rond en dacht: wow, putain, ik hier op het WK. Die eerste vijf minuten, dat lawaai, … De nervositeit gaat wel snel voorbij.

‘In Moskou, tegen Tunesië, was het hetzelfde. Dat je dan snel scoort, zorgt ervoor dat de spanning snel wegebt. En wat ik dan uitstraal, is blijkbaar die sereniteit. ( blaast) Als verdediger moet je sereen proberen te blijven.’

Je ramt zelden een bal weg, maar blijft rustig uitvoetballen, zelfs al is de pressing hoog.

Boyata: ‘Dat moeten we, voetballen van achteruit, om op die manier ruimte te vinden. Dan kan het wel eens dat je fouten maakt. Ik ook, maar ik ben inderdaad niet iemand die snel naar de lange bal zal grijpen. Zeer zelden zelfs. Ik probeer mijn stijl te bewaren.’

Kreeg je van de trainer bij je vuurdoop speciale wenken mee?

Boyata: ‘We doen alles wat tactisch nodig is, alles wordt minutieus voorbereid, maar de bevestiging van de opstelling, die komt er maar op de dag van de match. Afgaande op de trainingen kan je wel veronderstellen dat je in de ploeg staat, maar zeker weet je dat nooit. We doen van alles op training en de hesjes worden voortdurend van schouder gewisseld. Sommigen weten zeker dat ze gaan spelen, maar anderen niet, hoor. Mede ook daardoor was ik wat nerveus. Toen er eenmaal was bevestigd dat ik zou spelen, kreeg ik positieve berichtjes. Welke? Dat houd ik voor mij.’

Kadert dat in de psychologische voorbereiding van Martínez?

Boyata: ‘De coach bracht me een boodschap met een vergelijking die betrekking had op zijn eigen situatie. Dat raakte me, want het kwam echt op het goeie moment. Zijn sterke punt is communicatie. ( lacht) Onze coach weet wat hij moet zeggen, op het juiste moment. Top.’

Gomt dit nu een beetje de teleurstelling van de blessure van twee jaar geleden weg, toen je in extremis moest afhaken voor het EK?

Boyata: ‘Ik zal eens wat zeggen: veel mensen volgen me niet dagelijks op de voet en als ik bij de nationale ploeg kom, krijg ik vaak vragen die niks te maken hebben met de voorbije vijf, zes maanden. Met de realiteit kortom. Een vraag die zeer vaak terugkeert, onlangs nog in mei, is over die 4-4 tegen Oostenrijk, in 2011. Mijn antwoord is dan: moet ik nu echt praten over een match van zeven jaar geleden? 2011! Zelfs ik weet niet helemaal meer hoe het toen is gegaan. Je zit daar tegenover de pers, en op de duur werp je een schild op, je gaat je indekken. Ik weet nooit wat ze gaan vragen en hoop dan maar dat het zal gaan over de laatste maanden…’

Anderen zitten nu eenmaal in gemediatiseerde ploegen. Jij, met alle respect voor het historisch parcours van Celtic, bij een ‘kleine’. Dat ook maakt je de onbekende voor de gemiddelde Belg.

Boyata: ‘Ik beweer hier ook niet het tegendeel. Ik zeg alleen dat het me raakt dat jullie vragen stellen over iets wat niet met de realiteit van vandaag te maken heeft. Nu het hier tot dusver goed is gelopen, kunnen we misschien die wedstrijd van 2011 vergeten en over andere dingen praten.’

Rechtsachter

Je bent titularis geweest bij City en er daarna vertrokken. Ben je er nu achter waarom het toen niet lukte?

Boyata: ‘City was moeilijk. Het moment dat men mij daar in de eerste ploeg zette, was ik negentien, en zat ik plots in een kleedkamer met Robinho, Patrick Vieira, Kolo en Yaya Touré, Carlos Tévez, Sergio Agüero, … Ik dacht: wat gebeurt hier? Bovendien nog als rechtsachter. Het ging snel, er moesten trofeeën komen, zo snel mogelijk zelfs. Maar in de opleiding waren ze toen nog niet noodzakelijk top, zal ik zeggen. In de drie à vier jaar dat ik er bij de eerste ploeg betrokken was, had je mij en misschien nog één andere jongen. In elk geval niet veel. De meeste concurrenten hadden veel meer ervaring.’

Je twijfelde zelfs, toen Roberto Mancini je een eerste keer opstelde. Je was niet zeker of het wel jouw naam was die op het blad stond.

Boyata: ‘ Mancini had de gewoonte om maar twee letters op het bord te schrijven, als hij zijn ploeg meedeelde. Bo schreef hij aan de rechterkant. Ik dacht dat hij JérômeBoateng bedoelde, maar in de kleedkamer zag ik mijn shirt hangen. Elke speler wil zijn coach helpen als die hem opstelt, maar rechtsachter is niet direct mijn sterkste positie.’

Bij Celtic spelen jullie ook met drie achterin.

Boyata: ‘Klopt, maar we wisselen voortdurend. Offensief zijn het er drie, defensief vier, de ene keer sta ik links, een andere keer centraal, soms op rechts. Dat hangt af van de tegenstander. Eentje van ons drieën infiltreert graag met de bal en een beetje afhankelijk van hoe de tegenstand daarop reageert, wisselen we.’

Wat vind jij als verdediger van het debat rond de manier van verdedigen bij de Rode Duivels?

Boyata: ‘Als je er met iedereen zou over praten, zullen ze allemaal zeggen dat dit de beste manier van aanpakken is. Offensief is dit top: Kevin die het spel kan verdelen, Eden die in de gaten duikt of met de bal aan de voet penetreert, Romelu die overloopt van zelfvertrouwen. Ik geniet. ( lacht) We kunnen wel amper ademen, het gaat de hele tijd op en af. Verdedigend vraagt dit systeem veel werk, het is veeleisend, er is veel concentratie én communicatie nodig. Je bent de hele tijd in beweging.

‘Nu, er zijn intussen wel wat spelers die er ervaring mee hebben: ik in mijn club, de jongens bij Tottenham, anderen, … Alleen voor de wing backs is het zeer moeilijk. Maar Yannick doet dat goed, vind ik, gezien het zijn positie niet is. Geloof me, hij is echt top, staat altijd klaar om te werken, luistert naar iedereen. Thomas en Yannick leggen echt kilometers af.’

Concentratie

Vanuit Schotland horen we dat je de laatste twee seizoenen qua concentratie veel vooruitgang hebt geboekt.

Boyata: ‘Dat wordt daar gezegd, ja. Weet je: bij Celtic moet je álles winnen. In mijn eerste jaar werden we kampioen, maar verloren we in de twee bekers telkens in de halve finale. Crise totale en een trainersontslag. Ik speelde 42 keer, scoorde zes keer, maar voor de mensen was ik ‘nul’. Ik geef wel toe dat ik toen concentratiefoutjes maakte. Toen kwam Brendan Rodgers en die lijstte een aantal dingen op die ik moest doen voor ik terug in de ploeg zou komen. Niet vergeten: die blessure van het EK heb ik nog een tijdje meegesleurd. Vanaf september was ik wel min of meer gereed, maar de ploeg draaide toen, de kwalificatie voor de Champions League lag achter de rug, en ik moest van de coach eerst op training mijn lijstje afwerken, daar tonen dat ik klaar was. Zolang die punten niet waren opgelost, zou ik niet spelen.’

Wat stond er op zijn lijstje?

Boyata: ‘Naar voor verdedigen, intercepterend spelen. Geen passen missen, geen enkele op training. Fitness, omdat ik terugkeerde uit blessure. En concentratie.’

Hoe werkte je daaraan?

Boyata: ‘Door de hele tijd op alles te letten: mijn positie, de lijn, het spel. Door te communiceren: ik praat non-stop op het veld. Ook hier. Ik heb de neiging om de leiders te laten praten, maar zeg ook wel wat als ik iets te zeggen heb.’

Stoort het als mensen jou de ‘jongere broer’ van Vincent Kompany noemen?

Boyata: ‘Dat spelletje spelen we zelf mee. ( lacht) Vincent en ik kennen elkaar nu meer dan tien jaar. Onze vaders zijn vrienden, ik ken zijn broer, we zijn de hele tijd samen, onze relatie is haast familiaal, ja. Hij kreeg in de selectie al veel vragen over mij, ik over hem. Ze noemen hem niet voor niks Vince the Prince. Ik heb geen moeite om vragen over hem te beantwoorden, zolang het niet persoonlijk is. Die zijn voor hem zelf.’

Na Tunesië wandelde hij het veld op en kwam hij bij jou en Michy. Waarover ging het?

Boyata: ‘Hij zag dat ik gefrustreerd was, vanwege die tweede tegengoal. Hij zei: ‘De kwalificatie is binnen, geniet ervan, en die negatieve punten, daar werken we later op, als we de beelden hebben gezien. Nu moet je genieten, je familie is er…”

Zelfs als hij niet speelt, kan hij belangrijk zijn.

Boyata: ‘Dat was hij altijd al. Zelfs toen hij bij City geblesseerd was, reisde hij toch nog altijd mee. Vincent is iemand die houdt van voetbal en van analyseren. Onder Pep Guardiola heeft hij geleerd om het voetbal op een nog andere manier te analyseren en dat probeert hij bij anderen over te brengen. Ik denk dat hij een coach kan worden, als hij dat wil.’

Benteke zegt ons dat je offensief zeer sterk bent. Dat zagen we tot dusver nog niet.

Boyata: ‘Ik heb de voorbije drie seizoenen 14 keer gescoord, dus ja zeker? In de nationale ploeg nog niet, ik heb er twee gemist tegen Costa Rica.’

De keuze voor City

Als je nu terugkijkt op de voorbije tien jaar: betreur je dan dat je te snel naar Engeland bent vertrokken?

Boyata: ‘Neen. Als ik mijn parcours zou overdoen, zou ik wél iets sneller vertrekken bij Manchester City. Ik had mogelijkheden maar de nieuwe regels rond de home grown players hebben dingen veranderd. Er zijn zaken gezegd die achteraf niet werden gerespecteerd. Ik zat wel in de kern, maar werd niet gebruikt. Daar heb ik veel tijd verloren. Ik had het er gisteren nog over met de papa van Thibaut Courtois. Misschien had ik bepaalde dingen anders kunnen doen, maar toen ik in België was, voetbalde ik niet op een hoog niveau. Ik ging voltijds naar school in Woluwe en trainde ’s avonds bij White Star, vlakbij. Voetbal was een hobby. Pas toen ik met Brussels een tornooi ging spelen in Ierland, kwam Manchester City bij mij uit. Daar is voor mij alles veranderd: voltijds voetbal en ’s avonds les. Had ik dat niet gedaan, ik weet niet of ik nu op hetzelfde niveau zou hebben gestaan. Ik betwijfel dat zelfs. Dat gezegd zijnde: als ik nu een zoon zou hebben, en voor hem zou moeten kiezen, denk ik dat ik hem zou aanraden om in België te blijven, daar ervaring op te doen, en dan te vertrekken.’

Een vader hebben die ook speelde én trainde, hoe was dat?

Boyata: ‘Positief én negatief. Negatief omdat het de héle tijd voetbal was. Hij bracht als coach zijn schema’s mee naar huis. Toen ik veertien was, coachte hij Maccabi, de ploeg uit Neder-Over-Heembeek. Ik trainde daar met hem mee, met jongens die dertig jaar en meer waren. Mijn mama zei: ‘Neen, neem hem niet.’ Hij deed dat wel.

‘Mijn papa hield van voetbal en wilde dat meegeven aan zijn zoon. Ik hield er ook van, maar iets minder intens. Dat gezegd zijnde: als ik van school kwam, was de jeans toch wel altijd vuil, van het voetballen.’

Was je een groot talent?

Boyata: ‘Neen, of… allez, op school stond ik altijd wel in de teams. Ik was toen ook middenvelder of aanvaller. Het was pas toen ze me naar Brussels haalden dat ik een verdediger werd.’

Spiermassa

Is, qua intensiteit, een Old Firm vergelijkbaar met een wedstrijd op het WK?

Boyata: ‘Qua intensiteit staat de Old Firm een trapje hoger, daar stopt het nooit. Ook omdat de manager voor ons de lat heel hoog legt. Hier is er dan weer de druk van een WK, dat valt met niets te vergelijken. Ook het klimaat speelt zijn rol, het is op het veld zéér warm. In Moskou heet, in Sotsji nog eens vochtig ook.

Wat opvalt in de duels: je bent hard. Toch ben je niet bovenmatig gespierd.

Boyata: ‘Ik was vroeger steviger. De voorbije drie jaar ben ik zeker drie kilo kwijtgespeeld. Maar toen ik te veel ging werken aan mijn spieren, begonnen mijn bewegingen te veranderen, werd ik minder beweeglijk, begonnen er blessures te komen. Ik voel me nu beter.

‘Alles zit in het hoofd. Ik las daarover in een interview met Raphaël Varane ook iets. Ook hij is niet die uitgebouwde kleerkast. Ik ben zeer close met Eliaquim Mangala. We werken met dezelfde kinesisten, dezelfde voedingsexperts, delen eenzelfde visie. Bij City noemden ze ons de catchers, maar dat is niet langer zo. Ook Vincent is in omvang verminderd.’

Werd er op een bepaald moment niet wat overdreven?

Boyata: ‘Vooral in Groot-Brittannië misschien. Elk zijn visie. Verdedigers werden vaak gelinkt aan spiermassa, maar die is niet altijd noodzakelijk. Thiago Silva, Sergio Ramos, Gerard Piqué, Varane, … het zijn geen kleerkasten.’

Jij ging soms nog om elf uur ’s avonds trainen.

Boyata: ‘Dat kon gebeuren ja, op wedstrijddagen. Uit frustratie omdat ik niet speelde en omdat ik toch op een kwartiertje van het trainingscentrum woonde. Dat centrum was toch 24 uur op 24 open. Nu ik bij Celtic elk weekend speel, is dat anders.’

Je vrouw is fashionista, maar jij zou amper van trainingsbroek veranderen…

Boyata: ‘Mijn vrouw is al veranderd, hoor. Vroeger hield ze van mode, maar ze heeft zich aangepast. ( lacht) Ik ben wie ik ben. Ik heb nooit belangrijk gevonden wat mensen van mij dachten. Nu pas zit ik op Instagram en de sociale media. Omdat anderen het doen. Ik ben eigenlijk een eenvoudige jongen, hoor.’