Claude Makélélé: ‘Eupen past me als gegoten’

KAS Eupen pakte zijn eerste punt onder Claude Makélélé, die voor het eerst uitgebreid spreekt over zijn komst naar de Belgische Oostkantons.

Claude Makélélé was een verrassende keuze van Eupen, als opvolger voor Jordi Condom. Een gewezen speler van Real Madrid en Chelsea? De ex-directeur van Monaco? Wat kwam die daar doen? Tijd voor wat tekst en uitleg, aan de vooravond van het duel tegen Club Brugge, dat de nieuwe sportieve baas bijna drie en uiteindelijk één punt opleverde.

Claude Makélélé: ‘Ik heb de clubleiding van deze ploeg ontmoet tijdens een Aspire Forum in Londen. Ze legden me hun project uit, waarna ik vroeg om wat bedenktijd. Uiteindelijk dacht ik: ach ja, waarom ook niet? Ik wist dat ze me tijd zouden geven en het project leek me interessant, omdat je kan werken met jongeren die uit verscheidene landen komen, elk een ander voetbal hebben gekend en hier moeten leren omgaan met druk en de jacht op resultaten. Die spelers moet je omringen en leren wat het is, voetballen op hoog niveau. Wat ik het liefste doe, is mijn ervaring ten dienste stellen van jonge voetballers. Dat gebeurde al in Parijs, ten tijde van Carlo Ancelotti, toen ik een schakelfiguur was tussen de jonge talenten en de gearriveerde vedetten. Ik ben er trots op, om te zien waar jongens als Adrien Rabiot, MarcoVerratti of Mamadou Sakho nu staan. Het belangrijkste voor mij is overbrengen. Hier wil ik dat ook doen, omdat ik zag welke mogelijkheden deze spelers hebben.’

Het is niet het geld dat u naar Eupen lokte?

Claude Makélélé: ‘Neen. Ik verdiende in mijn vorige job (bij Swansea, nvdr)meer. In ons beroep slaap je weinig: vier à vijf uur per nacht. De rest van de tijd denk je na. Maar ik hou van wat ik doe.’

Besefte u wat u te wachten stond toen u hier tekende?

Makélélé: ‘Toen ik een stand van zaken opmaakte, was ik eigenlijk niet verrast dat de ploeg stond waar ze nu staat. Ik wist vrijwel onmiddellijk dat de opdracht hier moeilijk zou worden. Ik zag van Eupen ‘champagnevoetbal’: er werd voluit aangevallen, maar achterin werden afspraken vergeten, zodat je spectaculaire scores kreeg. Over een langere periode kan zoiets nooit werken. Daarop heb ik de spelers duidelijk gemaakt dat we tactisch moesten werken en details inoefenen. Ik moest hen ook laten begrijpen dat we nog wedstrijden zouden verliezen, maar dat we er meer zouden winnen als ze respect opbrachten voor de richtlijnen. Wie resultaat wil halen, moet wel blijven voetballen. Je hebt er die hun plan trekken door ballen te pompen, maar gewoonlijk verdwijnt dat soort teams na drie, vier jaar. Dat is geen filosofie waarop je kan bouwen. Een echte trainer, eentje die risico wil nemen, begint stap voor stap.’

Reputatie

Eupen is een ploeg die weinig in de media komt. Werken in alle anonimiteit schrikte u niet af?

Makélélé: ‘Ik ben hier niet om te surfen op mijn naam of mijn verleden als speler. Ik zag dingen passeren als: ex-speler van Real bij Eupen. Mag ik er u op wijzen dat ik niet meer bij Real Madrid zit? Die bladzijde is omgedraaid, ik ben nu iemand anders. Ik ben geen speler meer, denk anders, heb een andere visie op voetbal. Ik heb afstand genomen van dat verleden. Een trainer die dat niet begrijpt, zal zijn entourage snel vermoeien.’

Hebt u dan nooit gedacht: ik heb alles gewonnen als voetballer, laat ons nu maar relaxen en genieten van het leven?

Makélélé: ‘Dat had gekund, dat is waar. Maar ik zou nooit willen sterven zonder mijn kennis te delen. Dertig jaar lang nam ik een bad in voetbal, hoe zou ik dan van de ene dag op de andere kunnen stoppen? Dat zeg ik ook altijd tegen de spelers: als je de kans krijgt, blijf spelen, en overstijg je liefde voor de bal door er een echt beroep van te maken. Bovendien vrees ik: wie een pauze neemt, is dood. Het is zeer moeilijk om daarna weer in dat bad te duiken.’

Laat ons toch even terugkeren naar uw spelersperiode. Wat u karakteriseerde was uw wil om te winnen.

Makélélé: ‘Voetbal is ook een zaak van zelfopoffering. Dat moest op de positie waar ik speelde. Elke positie heeft andere kenmerken en als je een grote carrière wil, moet je die onder de knie krijgen.’

Wat is het verschil tussen een goeie voetballer en een grote?

Makélélé: ‘Werk. Inzet. Begrijpen waarom je er bent.’

Wij kunnen ons inbeelden dat u wel eens genieën van de bal bent tegengekomen, die niet altijd even betrokken waren?

Makélélé: ‘Onder ons gezegd: hoeveel genieën zijn er?’

Ronaldinho, Zidane, …

Makélélé: ‘Zidane was inderdaad een genie, maar hij werkte wel hard. Neen, genieën zijn er niet te veel. Ook niet in mijn tijd.’

Zijn spelers vandaag niet meer in een bepaald format gegoten?

Makélélé: ‘Ik denk dat er vandaag meer afhankelijkheid is van de resultaten en dat je daardoor minder opvoederskrijgt in het voetbal. Als ik dan toch eens moet vergelijken met mijn tijd: toen was het herhaling na herhaling. Als een trainer vandaag wat mindere resultaten haalt, wordt hij al na twee maanden de deur gewezen. Je hebt dus minder tijd om aan details te werken. Spelers zijn ook veranderd, ze willen alles direct.’

Hoe was u als jonge voetballer?

Makélélé: ‘Open en ontvankelijk. Ik had een groot verlangen om bij te leren. Veel jongeren gebruiken het voetbal vandaag om een beter leven te krijgen. In onze generatie speelde dat minder. Wij vonden het fijn dat ouderen ons meesleepten. Het geld was in het begin nooit de motor, al kwam dat er later ook wel bij. Maar in een eerste fase wilden wij graag naar een grote club, om daar te voetballen. Anderzijds: hun wereld is vandaag helemaal anders. Sociale en andere media, Instagram, … Ik ben niet de enige die die invloed constateert.’

Op dat vlak heeft het niet weinigen verrast dat u uw spelers verbood om met journalisten te praten.

Makélélé: ‘Ik vrees dat die boodschap verkeerd is begrepen. In crisissituaties heb ik liever niet dat mijn spelers zich uitdrukken, maar ze hebben wel dat recht. Ik kan niet alles controleren. Daar ben ik er ook niet voor. Mijn respect voor de media is groot, zelfs al was ik altijd een zeer discreet mens. Maar problemen om over voetbal te praten met journalisten had ik nooit.’

Nochtans werd uw communicatie geïnterpreteerd als een vorm van arrogantie…

Makélélé: ‘Ook dat is slecht begrepen. Mijn voetbalverleden is wat het is, maar ik ben hier niet gekomen om alle spots op mij te richten. Integendeel.’

Rust

Eupen is qua leefomgeving wel heel anders dan u gewend bent.

Makélélé: ‘Dit past me als gegoten. Ik ben een zeer discreet iemand die houdt van rust.’

Uw carrière speelde zich nochtans vooral af in de grote Europese hoofdsteden.

Makélélé: ‘Of ik nu in Madrid, Londen of Parijs leefde, ik spendeerde weinig tijd in het centrum. Hoe ouder een mens wordt, hoe rustiger hij is. Jongeren zijn stormachtiger.’

Hier is nauwelijks afleiding.

Makélélé: ‘Precies. Gelet op al het werk dat ik hier heb, is rust noodzakelijk. Ik arriveer op de club om acht uur ’s morgens en vertrek rond 17 uur. Mijn dagen zijn goed gevuld.’

U logeert in de buurt?

Makélélé: ‘Ik zit nog op hotel en ben op zoek naar een appartement in de buurt. Hoe dichter je bij je job woont, hoe beter je werkt. Deze regio heeft zijn charmes. Tegelijk zit ik niet ver van Luik, Brussel, Nederland of Duitsland. Mocht ik willen bewegen, er zijn uitwijkmogelijkheden genoeg.’

Waarin verschilt de Belgische competitie van de Franse?

Makélélé: ‘Er wordt hier veel de klemtoon gelegd op impact en kracht. Dat is trouwens wat onze ploeg mist. Impact heeft niet zozeer vandoen met lengte, ik was niet groot maar kon wel mijn voet zetten. Impact is een kwestie van timing en stevig op je benen staan. Een zaak van mentaliteit ook. Voetbal blijft voor een groot stuk nadenken. Neem het voorbeeld van Andrés Iniesta. Zijn grote kracht is snel informatie inwinnen en voetballen tussen de lijnen. Moet ik een bal bijhouden of afspelen? Binnen een elftal moet iedereen zijn rol kennen. Ik kende als speler perfect mijn kwaliteiten en wist dat ik even sterk was als de anderen.’

Franse media namen uw passage als coach van Bastia en als sportief directeur van Monaco onder vuur. Hebt u het gevoel dat u wel voldoende wordt erkend in Frankrijk?

Makélélé: ‘Toen ik bij Bastia begon, had ik negen spelers. Veertien jongens waren vertrokken. Ik heb voetballers echt moeten overtuigen om te komen, maar na drie maanden werd ik al ontslagen. Waarom, denkt u, wist die ploeg zich op het einde van het seizoen toch te redden? Omdat er een basis was meegegeven. Toen ik er vertrok, gaf ik de voorzitter mee in een gesprek dat hij moest opletten voor de toekomst. Waar staan ze nu? (in de Franse vijfde klasse, nvdr). Ik herhaal wat ik net zei: een trainer heeft tijd nodig. In Monaco heb ik zelf ontslag genomen, omdat ik onmogelijk sport en politiek kan vermengen. Maar voor ik er vertrok heb ik wel TiemouéBakayoko en ThomasLemar in de A-kern gebracht en ervoor gezorgd dat Kylian Mbappé bijtekende. Waarom bedanken al die spelers mij? Zeggen ze ook bedankt aan Jardim?

Vond u de rol van sportief directeur een aangename?

Makélélé: ‘Ik ben een man van het veld, niet de man die achter een bureau zit. Ik ben uit Frankrijk vertrokken omdat ik terug wilde naar de Premier League (Makélélé was adjunct-coach bij Swansea, nvdr). Daar gomde ik mezelf weg uit de media, maar ik wil mijn vlammetje laten branden. En vooral: mijn tijd nemen.’