‘Clubs denken beter na voor ze hun trainer bij het huisvuil zetten’

‘Voetbaltrainers staan voor een schier onmogelijke opdracht’, schrijft oud-voetbaljournalist François Colin. ‘Als zelfs KV Mechelen twee keer in één jaar een trainer wegstuurt, wordt het echt zorgwekkend.’

L’Equipe bracht vorige week een dubbele pagina met als opvallende kop ‘Coaches hebben geen leven’. Het ging over rugby, nochtans een sport van en voor gentlemen. ‘Een zege van je ploeg bezorgt je slechts een kort moment van opluchting’, vertelt de trainer van Castres. ‘Een paar uur later herbegint de ellende.’

‘Je mag geen seconde van zwakte tonen’, aldus één van zijn collega’s. De burn-out bij Franse rugbycoaches is zorgwekkend. ‘Ontslag betekent de grote leegte’, getuigt iemand anoniem. ‘Je zit plots alleen thuis en de telefoon rinkelt nooit meer.’

De belangen zijn in het voetbal niet minder groot dan in het rugby. Voetbaltrainers staan voor een schier onmogelijke opdracht. Ze moeten een groep van 25 à 30 spelers, met tien en vaak vijftien verschillende nationaliteiten, en een technische en medische staf van vaak meer dan tien mensen managen.

Bovendien speelt het toeval in het voetbal een nog grotere rol dan in welke andere sport ook. Chris Anderson en David Sally berekenden in The Numbers Game dat in het American football gemiddeld om de negen minuten wordt gescoord, in het rugby is dat om de 12,5 minuut en in het voetbal slechts om de 69 minuten. In dertig procent van de matchen wordt er niet of slechts één keer gescoord en de helft van de goals zijn volgens Anderson en Sally puur geluk.

‘Clubs denken beter na voor ze hun trainer bij het huisvuil zetten’

Allerlei statistisch onderzoek heeft aangetoond dat tachtig procent van de resultaten bepaald wordt door de loonmassa. Wie de duurste (en wellicht ook beste) spelers heeft, wint het vaakst. Niet de ploeg met de trainer met de beste tactiek of de geniale wissels. Maar in een wereld waarin supporters en besturen in een permanente staat van psychologische crisis leven, wordt elke vorm van rationeel denken – zowel sportief als economisch – bij mindere resultaten opgegeven.

Het gevolg is een echte trainerscarrousel, waarbij elke nieuwe coach heilig wordt verklaard en een cyclus van (irrationele) hoop inluidt. Nergens in West-Europa gebeurt dit meer dan bij ons. Bijna de helft van de zestien clubs van de hoogste klasse hebben dit seizoen al een trainer de laan uitgestuurd.

In Italië (Benevento en Cagliari) en Duitsland (Wolfsburg en Bayern München) werden slechts twee trainers aan de deur gezet, in Spanje vier (Alavés, Villarreal, Las Palmas en Deportivo La Coruña) en in Engeland staat de teller voor het hele profvoetbal (vier reeksen met ruim negentig teams) op negen. In de Premier League was Ronald Koeman het derde (Crystal Palace, Leicester City en Everton) en voorlopig laatste slachtoffer.

Als zelfs KV Mechelen twee keer in één jaar een trainer wegstuurt, wordt het echt zorgwekkend.

The Daily Telegraph merkte bij het ontslag van de ex-speler van Barcelona op dat bij de aanstelling van een nieuwkomer vooral wordt uitgekeken naar iemand die niet dezelfde zwakke punten vertoont als de man die hij moet opvolgen. ‘Na een ijzeren vuist komt een zijden handschoen en omgekeerd’, luidde al in de jaren 80 het mantra van Constant Vanden Stock.

The Telegraph toonde aan wat de gevolgen zijn van een dergelijke politiek: je eindigt met iemand met dezelfde zwakheden als de eerste. De krant neemt Everton als voorbeeld. David Moyes had de ‘Toffees’ mooie jaren bezorgd toen hij voor Manchester United koos, maar voorzitter Bill Kenwright vond zijn voetbal toch maar droogjes en opteerde als opvolger voor Roberto Martínez, die een ‘balbezit-fundamentalist’ wordt genoemd.

De discipline bleef in de ploeg en de vrijheid die Martínez zijn spelers schonk, had een mooie campagne voor gevolg. In zijn tweede jaargang helde de balans echter steeds meer over naar vrijheid en na zijn ontslag werd de Spanjaard beschouwd als een watje, die de clowns de show liet runnen. Met Ronald Koeman werd dus weer voor een ijzeren vuist gekozen. Het eerste seizoen werd alweer een meevaller en het tweede begon dramatisch. Exit Koeman en niemand die nog weet wat er nu moet gebeuren.

Clubs denken dus beter na voor ze hun trainer bij het huisvuil zetten. Ploegen die veel coaches op korte termijn verslijten, geraken meestal langere tijd op de dool. En als zelfs KV Mechelen twee keer in één jaar een trainer wegstuurt, wordt het echt zorgwekkend.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content