‘De hechtheid bij de Rode Duivels kan in Frankrijk tot goeie dingen leiden. Of ook niet’

© Belga Image
Peter t'Kint
Peter t'Kint Redacteur bij Sport/Voetbalmagazine

‘De lat ligt hoger, winnen went, het moet nu met goed voetbal. En dat zagen we te weinig,’ zegt Peter T’Kint.

Zo, het EK is binnen. Althans, de kwalificatie, zo goed als. Winst op zaterdag 10 oktober bij klein duimpje Andorra volstaat voor mathematische zekerheid. Maar het landgoed in Bordeaux kan nu al worden bevestigd, voor het eerst sinds 1984 hebben de Rode Duivels nog eens een kwalificatieronde voor het Europees kampioenschap overleefd. Euro 2000 maakten we ook mee, als gastland. Tussenin niks, toch niet Europees. De woestijn.

Was het een goeie kwalificatiecampagne? Neen. Meer verliespunten dan in de vorige, minder voetbal. Met die nuance: op weg naar Brazilië waren de Duivels – hoe spectaculair ook hun transfers naar de Europese topploegen – als team nog een relatieve underdog. Nooit meer voor een tornooi gekwalificeerd sinds 2002, dat zag je aan de behandeling door de tegenstander op het veld. Servië, Schotland, Wales, Kroatië, Macedonië zelfs: relatief onbevangen gingen ze onze Rode Duivels te lijf.

'De hechtheid bij de Rode Duivels kan in Frankrijk tot goeie dingen leiden. Of ook niet'
© Belga Image

Het spel golfde in die dagen nog behoorlijk heen en weer, er was ruimte voor Kevin De Bruyne, voor Romelu Lukaku, af en toe voor Eden Hazard. En de Duivels waren nog hongerig, Brazilië, Rio, het sprak aan. De sfeer was goed, de resultaten volgden. Tien kwalificatiewedstrijden, acht gewonnen, 18 goals voor, slechts vier tegen.

Op weg naar Frankrijk was het anders. Veel minder ruimte, de Duivels hebben nu ook een statuut als ploeg. Te kloppen. De sfeer is nog steeds goed, de bondscoach legt hen in de watten, geeft ze veel vrijheid. Gisteren nog in Cyprus. Na de vervanging van Marouane Fellaini door Dries Mertens schoof hij vanaf de bank De Bruyne naar een centrale rol. Maar op het veld zagen ze het zelf anders, De Bruyne en Hazard. Wat afwisselend, ze vonden het allebei wel lekker, daar centraal. De coach liet begaan. Dat er amper wat van de flanken kwam, waar in principe tegen gesloten verdedigingen wat ruimte moet te vinden zijn, ach..

Het is de complicité die er tussen coach en groep is, de samenhorigheid, het gevolg van jaren samen werken. Die hechtheid kan straks, volgende zomer, tot goeie dingen leiden. Of ook niet, het is iets wat iedereen zich nu afvraagt. Gedijen, zoals ze op dit moment in Nederland denken, goeie voetballers alleen onder een harde, sturende hand (in Brazilië goed voor brons) , of kan het ook op de zachte manier, zoals de Denen ooit Europees kampioen werden? Halen Hazard en co het beste uit zichzelf, op basis van hun talent en hun eigen ervaring op topniveau, of hebben ze sturing nodig van buitenaf. Patronen, training, repetitie?

Haalt vrijheid het beste in hen naar boven, of niet?

In deze kwalificatieserie is het voorlopig niet. De lat ligt hoger, winnen went, het moet nu met goed voetbal. Dat hebben ze te danken aan hun status, hun parcours de voorbije vier jaar. En goed voetbal zagen we te weinig.

Anderzijds: het belangrijkste in zo’n kwalificaties is erbij zijn. Als het nodig was, duwden de Duivels wel door. De zes op zes in maart tegen Cyprus en Israël, na het gelijkspel thuis tegen Wales. De zes op zes nu tegen Bosnië en opnieuw Cyprus, na het verlies in Wales. En niet vergeten: de overtuigende wedstrijd in Parijs tegen het gastland in juni. Een gastland waarvan we nu allemaal wel zeggen dat de spelers al met hun hoofd bij de zomervakantie zaten, maar dat er toch niet goed van was, een bolwassing door les petits Belges.

Ergens denkt een mens dan toch: het komt wel goed, straks, met die vrijheid. Want de cijfers zijn er. Amper tegengoals : 4 tijdens de vorige kwalificatieronde, nu 3, op het WK ook 3, verdedigend staat er wat. Behoorlijk wat goals voor, ondanks de afwezigheid van een killer: in deze kwalificaties 17 (en er volgt nog een duel tegen Andorra), in Brazilië 6, en bij de vorige kwalificaties 18.

Memphis Depay
Memphis Depay© Belga Image

Mathematisch zit Wilmots met zijn Duivels uitstekend: 23 wedstrijden met inzet, 17 ervan gewonnen, slechts 2 verloren. 41 goals voor, slechts 10 tegen. Dat is een rapport van 74 procent, daar mag je al eens mee uitpakken.

Boven de Moerdijk kijken ze alleen maar afgunstig. Wij voor het eerst geplaatst sinds 1984, zij er (misschien) voor het eerst niet bij sinds ’84 (in die kwalificaties voor dat EK in Frankrijk evenveel punten als Spanje, dat het uiteindelijk haalde na die fameuze 12-1 tegen Malta).

Het kan verkeren, en dan wordt gekeken naar neveneffecten en valt dit op. Herinnert u zich nog de kritiek op de Vuitton-tasjes van de Rode Duivels? In Nederland is dat nu de hoed van Memphis Depay, de killer van Club Brugge.

Een hoed… Tja.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content