De Scheldeprijs van de Rode Duivels

Met z’n vieren zijn ze, de landen die met negen punten op negen hun poule wonnen: Argentinië, Colombia, Nederland en België. De Rode Duivels stopten een opvallende gelijkenis in hun drie wedstrijden: ze beslisten die telkens in het laatste kwartier. Nederland deed het ook op die manier tegen Chili: de wedstrijd controleren en op het einde de tegenstander afmaken. Pang, in the face, zoiets.

Frikandellen

De spelwijze van Oranje stuitte op kritiek, maar werd vanwege het resultaat ook vlot verdedigd. Schrijver P.F. Thomése blogde op Hard Gras: “Nederland-Chili: het was heerlijk, het was alsof Louis van Gaal een schaal frikandellen serveerde in een sterrenrestaurant. Iedereen een vies gezicht trekken, maar wel lekker proppen natuurlijk, want het was verrukkelijk, al durfde niemand dat te zeggen.”

Anderen haalden er koersterminologie bij: de Nederlandse voetballers waren sprinters geworden. Er is niks mis mee om de anderen de koers te laten maken als jij op het einde maar als eerste over de meet gaat. Je hebt niks aan woeste ontsnappingen, kilometers lang met de neus in de wind rijden, de prijs van de strijdlust winnen. Die bloementuil, die moet je hebben.

Zelfvertrouwen

En zo rijden onze Rode Duivels hun eigen Scheldeprijs, de koers die één zekerheid biedt: je weet op voorhand dat het tot een massasprint komt. Laat gerust wat dappere enkelingen demarreren. Laat ze hun ziel uit het lijf rijden, laat ze dokkerend over de kasseien wat seconden winnen, laat ze zich het rood voor de ogen beuken tegen de wind. Hou gewoon het tijdsverschil binnen de perken, knal in de slotkilometers het laatste gat met de vermoeide vluchters dicht en win koninklijk in de spurt. Want die, zo weet je, is onvermijdelijk, die staat in sterren en theeblaadjes geschreven.

De Rode Duivels zijn mannen van de laatste rechte lijn geworden

De Rode Duivels lijken zo zeker van hun zaak als een peloton met oortjes. Laat de tegenstander zich maar afmatten met ijdele stormlopen op de burcht Courtois. Laat ze hun longen maar opbranden en hun benen verzuren. We doen ze op het einde wel dood. Zelfvertrouwen. Negentig voetbal en op het einde winnen … wij.

Toch even vermelden: de laatste drie edities van de Scheldeprijs werden gewonnen door Marcel Kittel. Juist ja, een Duitser.