Franck Boeckx: ‘Mijn huis stond te koop en de rugzak was aangekocht om te pakken’

© BELGAIMAGE

Frank Boeckx is naast doelman bij Anderlecht ook nog levensgenieter, denker, muziekliefhebber en zoveel meer. In Sport/Voetbalmagazine praat hij honderduit over al die aspecten. Zoals over de wereldreis die hij uiteindelijk nooit maakte.

‘Fantaseren over de kleinste dingen, dat is het mooiste. In de kleedkamer gebeurt dat niet. Daar zitten alleen maar realisten die bezig zijn met hetzelfde. Dat zijn ook allemaal kortetermijncontacten, hè.

‘Ik filosofeer liever met de mensen met wie ik de rest van mijn leven ben. Er is niets mooiers dan met een pintje in de hand uren op café te zitten en te filosoferen. Dat zijn de artiesten, die zo kunnen leven.

‘Ik ben geen artiest, maar ik zou het wel graag zijn. Muzikant of zo. Dat lijkt me het schoonste.’

Aan het woord is Frank Boeckx (31), doelman bij RSC Anderlecht, die ruimschoots de tijd nam om met Sport/Voetbalmagazine te praten over wat hem drijft en wat hem bezighoudt.

Muziek is zeer belangrijk voor Boeckx, een gepassioneerd platenverzamelaar. Zijn levensnummer is van Pink Floyd, Wish You Were Here. ‘Alles wat over de liefde gaat, komt binnen’, zegt hij daarover. ‘Dat wordt tegenwoordig minder gemaakt. The XX, Coldplay en Damien Rice! Ik heb Damien Rice gezien op Werchter. Dat was in de periode dat ik niet zo supergoed in mijn vel zat. Mijn neef nam me mee. Ik kende Damien Rice wel, maar dan meer van de bekendere nummers. Ik heb daar naar die mens staan kijken en luisteren. En ik heb gebleit! Mijn neef heeft mij vastgepakt en gezegd: “Hé, godverdoeme, ik zei toch dat dit goed was?” Sofucking heavy. Superdonker. Die gaat van depressie naar depressie. Dat kan zo een Kurt Cobain worden als die een beetje drugs doet. De club van 27, hè? Ik heb daar vaak aan gedacht. James Dean, Amy Winehouse, Kurt Cobain. Ik was ook 27 toen ik in mijn moeilijke fase zat.’

Vlucht

Hij heeft het over de periode dat hij zijn voetbalcarrière wilde opzeggen. 27 jaar oud en een dramaseizoen bij Antwerp achter de rug. ‘Mijn huis stond te koop en de rugzak was aangekocht om te pakken en te vertrekken. Ik wilde gaan tot ik mijzelf had hervonden. Dan zou ik terugkomen en provinciaal gaan voetballen bij vrienden, waar je ook betaald wordt, en een job vinden. Ik heb een kop die kan denken, ik heb twee handen. Daar vertrouwde ik op. Als ik mijn vriend Jelle Cherlet (oud-speler Sint-Truiden, nvdr) bij Mariakerke zie… Wat een plezier die heeft, in derde provinciale. En daarnaast is hij politieagent geworden. Die heeft een fantastisch leven. Ik benijdde die mens.’

Zijn bestemming zou Zuid-Amerika worden. Voor een jaar. ‘Ik zou een autootje kopen en wel zien. Wat werken misschien. Zoiets. Ik heb die wens nog altijd wel, ergens is het een gemiste kans. Maar daar is iets heel moois voor in de plaats gekomen. Ik ben keeper bij Anderlecht en heb nu een vriendin. Ik denk niet dat mijn madame het ziet zitten om even rond te trekken voor een jaar. Ze heeft lang gestudeerd om te komen waar ze is. Voor haar begint het net en voor mij was het eigenlijk al gedaan terwijl ik nog niet klaar was. Dat is nu anders. Ik heb dat wel opgeborgen nu.

‘Eigenlijk was die reis een vlucht, dat zie ik wel. Ik heb er in mijn leven veel meer voor teruggekregen aan geluk dan dat ik daar ooit had kunnen vinden. Dus ik kan ermee leven dat die wereldreis bij een wens blijft.’

Mayke Wijnen

Lees het volledige interview met Frank Boeckx in onze +zone of in Sport/Voetbalmagazine van woensdag 20 december.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content