Hugo Broos heeft de perceptie tegen

Achttien trainerswissels dit seizoen in het profvoetbal, maar over Hugo Broos wordt amper nog gesproken.

Eén jaar geleden was Hugo Broos de eerste Belgische trainer die, met Kameroen, de Afrika Cup won. Hij werd daar gevierd als een volksheld, maar door interne strubbelingen op bestuursniveau kon hij uiteindelijk niet blijven. Sindsdien zit Broos thuis, ook al regent het dit seizoen in het Belgisch profvoetbal trainerswissels. Maar aan de 65-jarige Broos wordt niet meer gedacht. Tenzij één enkele keer toen KV Mechelen een paar weken geleden bij hem aanklopte om Aleksandar Jankovic op te volgen. Maar Broos zag in dit avontuur kennelijk onvoldoende perspectief.

Hugo Broos is een principiële vakman. Hij respecteert contracten en droeg trouw en eerlijkheid altijd hoog in het vaandel. Broos begon bij RWDM in ondankbare omstandigheden aan zijn trainerscarrière, hij kwam daar in een echte slangenkuil terecht. Daar maakte hij in een interview eens brandhout van het bestuur toen er achter zijn rug spelers waren verkocht. Broos werd niet gesanctioneerd. Hij trainde na de Brusselse passage nog zes seizoenen Club Brugge en later nog bijna drie jaar Anderlecht. Sinds medio 2011 komt hij in België niet meer aan de bak.

Hugo Broos is als trainer nooit een prater geweest. Hij gaat niet op de tribune zitten als een trainer ergens onder vuur ligt. Broos valt dan niet op. Dat is geen voordeel in een wereld waarin de perceptie vaak belangrijker is dan de competentie. Maar Broos wil zichzelf niet verloochenen. Hij vindt dat trainers die veel praten zichzelf alleen maar kunnen tegenspreken. Daarom zei hij alleen het strikt noodzakelijke. Hij vond ook dat hij zijn beslissingen niet tegenover de spelers moest motiveren, omdat je die vaak gevoelsmatig neemt. Het neemt niet weg dat Hugo Broos zijn vak altijd met hart en ziel bedreef. Ook al moest hij ervaren dat de begeleiding van voetballers steeds moeilijker werd omdat de invloeden van buitenaf groter zijn geworden. Omdat managers de kop van een speler die naast de ploeg is gevallen gek maken.

Het opmerkelijke aan Hugo Broos is dat hij altijd afstand kon nemen en problemen nooit mee naar huis nam. Dat heeft hij zichzelf opgelegd: als hij ooit wakker zou liggen van een wedstrijd, dan stapt hij onmiddellijk uit het vak. Want om je gedachten te ordenen en de juiste beslissingen te nemen, moet je afstand kunnen nemen van je werk, vond Broos. Daarin onderscheidde hij zich van andere trainers: hij pluisde de kranten niet uit en hij keek op televisie niet naar alle wedstrijden. Liever verdiepte hij zich in een boek. Dat doet hij onder meer ook nu. Wachtend op een nieuwe aanbieding waarin hij voor zichzelf mogelijkheden ziet. Als die er tegen volgende zomer niet komt, dan houdt hij het voor bekeken.

Hugo Broos weet dat hij zichzelf nooit heeft verloochend. Hij is geen ritselaar, geen egotripper. Als dusdanig is hij perfect in het reine met zichzelf.