Al bijna een jaar wordt hij door Roberto Martínez over het hoofd gezien, maar Jason Denayer weigert vooralsnog een kruis te maken over het WK 2018. Om tot de 23 voor Rusland te behoren, zal hij moeten spelen en vooral een club vinden die hem opnieuw kan lanceren.
Een cameraploeg staat gereed wanneer Jason Denayer arriveert op de Sippelberg van Molenbeek om er een toernooitje bij te wonen dat door zijn entourage wordt georganiseerd om nieuwe talenten te ontdekken. Het onthaal van een rockster tussen zijn groupies, dat is wat een speler zoals hij, die liever op de achtergrond blijft, net haat. Maar onopgemerkt blijven is onmogelijk wanneer men gevolgd wordt door een delegatie journalisten van Fox, die de toestemming hebben om in het zog van Denayer mee te lopen in het kader van een documentaire die vier spelers volgt die de Amerikaanse zender volgend jaar in Rusland hoopt te zien. Wat voor velen een eer zou zijn, is voor deze betrokkene een lijdensweg. Echt protesteren doet hij niet, maar hij geeft het minimum aan de cameraploeg vooraleer hij ons voorstelt om met hem plaats te nemen aan een tafeltje. Wanneer de rust in teruggekeerd, ver ook van de mediatisering van de Premier League, vertelt Denayer over het jaar na het fiasco tegen Wales.
Als je de balans van het afgelopen jaar moet opmaken, wat onthoud je er dan van, buiten de degradatie met Sunderland?
Jason Denayer: ‘Ik kan niet zeggen dat het een verloren jaar is geweest, want ik heb veel bijgeleerd. Nu, als je een balans maakt, dan is het mogelijk dat er afgelopen jaar meer negatieve dan positieve punten waren. Ik denk dat de ups en downs met kleine blessures en positiewissels doorheen het seizoen ertoe bijgedragen hebben dat ik nu een andere speler en een andere mens ben. Ik heb nu het gevoel dat ik een tijdlang verblind was. Ik was er heel snel aan gewend geraakt om succes te hebben, dus bedenk ik me dat dit seizoen bij Sunderland misschien een noodzakelijke fase in mijn ontwikkeling was.’
Zowel bij Galatasaray als bij Celtic had je de ambities om prijzen te pakken. Dit seizoen begon je voor het eerst wekelijks aan de wedstrijd met het doel om niet te verliezen in plaats van te winnen. Wat verandert dat concreet?
Denayer: ‘Dat is inderdaad anders. De mentaliteit is dezelfde niet. Niet in het bijzonder die van mij, maar die van de hele groep. Ik heb persoonlijk geen ritueel voor een match, ik ben niet zo bijgelovig. Wanneer ik het veld op stap, is dat met de bedoeling me te amuseren en me voor te houden dat het maar voetbal is. Het probleem is dat wanneer je een match ondergaat, er weinig plezier te beleven valt.’
Het is een clichévraag, maar aangezien het jouw eerste seizoen in de Premier League was: welk verschil is er nu precies tussen enerzijds de Engelse en anderzijds de Turkse of de Schotse competitie.
Denayer: ‘Het tempo, de intrinsieke kwaliteit van elke speler. Niks verrassends, het bevestigt gewoon wat iedereen denkt, namelijk dat de Premier League de beste competitie ter wereld is.’
Niet iedereen denkt dat…
Denayer: ‘De meesten toch. Oké, er zijn twee Spaanse clubs die de laatste jaren zowat alles gewonnen hebben, maar dat zijn er slechts twee, misschien drie met Atlético erbij. In Engeland zijn er twintig concurrentiële clubs met gelijkaardige budgetten waarmee ze de beste spelers van de planeet kunnen kopen. Het is evident dat de Engelse clubs vroeg of laat weer Europabekers gaan winnen. En ik zeg dat niet omdat ik nog eigendom ben van Manchester City. Ik heb nooit een favoriete competitie of een favoriete club gehad.’
Qua levenskwaliteit moet het bij Sunderland iets heel anders geweest zijn dan het jaar ervoor in Istanbul?
Denayer: ‘Dat is inderdaad niet te vergelijken. Engeland, dat is stress, alles moet rap rap gebeuren. Turkije ligt me beter, de mensen zijn er relaxter, minder verwaand ook. En bovendien is Istanbul een prachtige stad, met een stand vlakbij. Helemaal anders dan Sunderland, waar ik het bij momenten wel lastig had. Er is daar niks, behalve een shoppingcenter, echt een verloren gat.’
Het was ook duidelijk niet jouw eerste keuze vorige zomer. Je ging er met lood in de schoenen naartoe, zo wordt gezegd, maar Manchester City liet je geen keuze. Klopt dat?
Denayer: ‘Het was de laatste dag van de transferperiode, er heerste een sfeertje zoals op het einde van het schooljaar. Iedereen vertrok naar zijn nieuwe bestemming voor het volgende seizoen. Joe Hart naar Torino, een andere naar Spanje, en uiteindelijk hoor je dat jij naar Sunderland moet waar je het hele seizoen tegen de degradatie zult moeten spelen. Dan ben je natuurlijk niet zo blij, maar ik ging niet het hele seizoen zitten kniezen. Het had ook erger gekund en bovendien haalt dat weinig uit.’
Wales
Ongeveer een jaar geleden verliet België het EK met hangende pootjes na een roemloze uitschakeling tegen Wales. Wat blijft je daarvan bij?
Denayer: ‘Ik herinner me dat alsof het gisteren was. Te beginnen bij het moment dat Marc Wilmots op de ochtendbijeenkomst aankondigde dat ik aan de wedstrijd zou beginnen. Ik was dolgelukkig, ik had dat echt niet verwacht. Natuurlijk bracht het stress mee, maar op een positieve manier. Ik ben bijvoorbeeld niet iemand die slecht slaapt de nacht voor een match, dus was ik de uren voor de aftrap sereen en rustig. Zoals altijd eigenlijk.’
Je had al grote matchen gespeeld zoals de derby’s van Glasgow en Istanbul. In vergelijking daarmee, waar plaats je de match tegen Wales qua intensiteit?’
Denayer: ‘In termen van pure spanning stond die match hoger. De sfeer was wel niet hetzelfde, gewoon omdat er in Glasgow en Istanbul een enorme rivaliteit is. Bij de derby’s hangt er een ongelooflijk agressieve sfeer, zowel op de tribunes als op het veld. Dat is heel anders dan een wedstrijd tussen twee ploegen die elkaar alleen om het sportieve bekampen.’
Niettemin kunnen we ons inbeelden dat er bij het betreden van het veld toch wat ongerustheid was over jouw persoon? Dat je in een experimentele verdediging moest spelen, naast Jordan Lukaku die ook zijn eerste match van het toernooi afwerkte, boezemde je dat niet wat vrees in?
Denayer: ‘Neen, want ik had veel goesting om die match te spelen en het goed te doen. Voor een wielrenner is het ultieme doel allicht de Tour, voor ons, voetballers, zijn het dit soort toernooien. Een carrière bouw je op met zulke wedstrijden. Als je naar een EK gaat, is het om te spelen, vanaf het moment dat je dus een kans krijgt, moet je jezelf bewijzen. Ik heb het er voor de match zelfs niet over gehad met Jordan, we wisten allebei wat ons te doen stond. Idem voor Wilmots, hij zei me dat ik gewoon moest doen wat ik kon, zoals gewoonlijk, zonder iets speciaals buiten de gebruikelijke tactiekbespreking de avond voordien. Ik heb weleens mensen zien slapen tijdens de video voor de match, maar ik kan je verzekeren dat dat nu niet het geval was. We waren er allemaal nauw bij betrokken gezien we de basiself nog niet kenden.’
Enkele dagen voor de start van het EK werd jij genoemd als een mogelijke titularis, maar uiteindelijk zette Wilmots Toby Alderweireld centraal. Jij verdween naar de bank en speelde geen minuut voor de match tegen Wales. Hoe heb jij dat beleefd?
Denayer: ‘Ik heb met de coach gesproken toen we naar Bordeaux vertrokken. Hij heeft me de zaken goed uitgelegd, ik heb dat begrepen en zijn keuzes aanvaard. Hij vond me fysiek net iets tekortschieten tegen Finland en Noorwegen en daar had hij geen ongelijk in. Dat was mijn probleem in Frankrijk, ik zat er wat door. Het seizoen met Galatasaray was erg lang geweest en dat ik bij de voorbereiding moest aanpikken nadat ik nog de Turkse bekerfinale had gespeeld, hielp ook niet. Het is geen excuus, maar dat EK was fysiek heel zwaar.’
Het was je eerste misstap met de nationale ploeg, in je vorige optredens liep het allemaal voortreffelijk. Hoe ben je na de match tegen Wales omgegaan met de kritiek in de media?
Denayer: ‘Dat was niet gemakkelijk, maar het klopt wel niet dat ik dat voordien nog nooit had meegemaakt. Van kleins af heb ik eigenlijk veel kritiek gekregen. Zowel op school, waar ik nochtans een goeie leerling was (lacht), als op het voetbal wanneer ik mijn rapport moest tonen (lacht). Maar het is wel zo dat het de eerste keer was sinds ik, om zo te zeggen, een publiek figuur ben. Achteraf bekeken denk je op zulke momenten dat je best niet te veel aandacht moet besteden aan al wat gezegd en geschreven wordt. Je valt dan terug op je naasten. Mijn vader had me gewaarschuwd dat dezelfde personen die me feliciteerden, me op een dag zouden laten vallen. Hij had gelijk. Maar het belangrijkste is dat de mensen die je goed kennen, je de waarheid zeggen. En dat is duidelijk, zij hebben me gezegd: Wales was niet je beste match. Maar mijn leven en mijn carrière eindigen daar niet. Ik begrijp de mensen die kritiek hebben, want we hebben allemaal recht op onze mening en ik accepteer het commentaar ook, geen probleem. Maar wanneer dat allemaal negatief is, dan kruip je in je schulp, dan probeer je er zo weinig mogelijk aandacht aan te geven. Een dag na de wedstrijd was ik bij mijn familie in Brussel met al mijn neefjes erbij. Niemand heeft over de wedstrijd gesproken, die telde voor hen niet. Die heel andere sfeer, met mensen die tevreden waren en lachten, die heeft me toen goed gedaan.’
Toekomst
Hoe vind je het, een jaar later, dat je nog niet werd opgeroepen door Roberto Martínez?
Denayer: ‘Dat is oké, want hij heeft me vorig jaar in augustus gebeld om zijn keuze uit te leggen en bovendien heeft hij geregeld contact met mijn makelaar. Ik ken zijn redenen, hij wil dat ik aan spelen toekom en vooral dat ik speel op mijn positie, centraal in de verdediging. Vanaf het moment dat dat dit seizoen niet meer het geval was, kan ik hem ook niet kwalijk nemen dat hij me niet selecteerde. Hij is consequent geweest.’
Dus is het duidelijk: jij zoekt dit jaar vooral een club die van jou een onbetwiste titularis in het centrum van de verdediging wil maken?
Denayer: ‘Ja, en liefst niet Gijón, de filiaalclub van Manchester City. Niet omdat ik het mezelf moeilijk wil maken, maar omdat ik graag in een ploeg wil spelen die het spel maakt en niet ondergaat. Niet alleen om mezelf te tonen, maar ook om me verder te ontwikkelen. Ik heb altijd bepaalde prioriteiten gehad bij de keuzes in mijn carrière. Nu is dat in de eerste plaats een club die aan de top van het klassement speelt. Daarnaast liefst in een aangename stad en met goeie supporters die thuis veel sfeer weten te creëren. Het financiële aspect komt misschien wel op de laatste plaats. Het probleem van Gijón is dat het een club is die net naar de Primera División gepromoveerd is, en uit een kleine stad. Dat is niet echt wat ik zoek.’
Naast Galatasaray deed ook Olympique Lyon een officieel voorstel aan City. Daar vind je al de factoren terug die je opnoemde. Ze zijn ook bereid om de 13,5 miljoen euro neer te tellen die City vraagt.
Denayer: ‘City wil me niet verkopen, of alleen aan onmogelijke voorwaarden voor de kandidaat-kopers: een terugkoopclausule voor bijna dezelfde prijs als de verkoop. Concreet betekent dat dat ze niet staan te springen voor een definitieve transfer en dat ze een uitleenbeurt verkiezen. Ik ben daar niet tegen, maar dan zou ik graag zelf kiezen. Lyon zou de ideale plek zijn voor mij. Een ambitieuze club in een aantrekkelijke competitie. De club en ikzelf waren er al uit, maar City stelt zijn veto en dringt erop aan dat ik aan Gijón wordt uitgeleend… We zien wel wat er de komende weken gebeurt. Als de situatie niet opgelost geraakt, zal ik naar Gijón gaan, maar niet van harte.’
Het ultieme doel, kunnen we ons voorstellen, is het WK van 2018 in Rusland. Hoeveel procent kans geef je jezelf om de komende twaalf maanden weer bij de Rode Duivels te geraken?
Denayer: ‘Ik ga je een redelijke pronostiek kunnen geven van zodra ik mijn nieuwe club ken. Nu zou ik zeggen: 42 procent! (lacht) Ik ken mijn concurrenten, er zijn er wel meer die graag naar Rusland zouden meegaan. Alles hangt af van de keuzes die iedereen maakt tijdens de zomer, daarom zou ik graag zo snel mogelijk weten waar mijn toekomst ligt.’
DOOR MARTIN GRIMBERGHS – FOTO’S BELGAIMAGE – CHRISTOPHE KETELS
‘Wilmots vond me fysiek wat tekortschieten tegen Finland en Noorwegen en daar had hij geen ongelijk in. Dat was mijn probleem in Frankrijk: ik zat er wat door.’ Jason Denayer
‘Ik ken de redenen waarom Martínez me nog niet selecteerde. Ik kan het hem ook niet kwalijk nemen, hij is consequent geweest.’ Jason Denayer
‘Gijón is een club die net naar de Primera División gepromoveerd is. En uit een kleine stad. Dat is niet echt wat ik zoek.’ Jason Denayer
