Jean-Marie Pfaff, de eeuwige schreeuw om aandacht

Maandag wordt Jean-Marie Pfaff 64 jaar. Hij blijft in de belangstelling staan.

Natuurlijk was Jean-Marie Pfaff anderhalve week geleden present op de wedstrijd tussen Anderlecht en zijn ex-club Bayern München. Hij werd door tal van televisiezenders geïnterviewd. Sommigen aanzagen het hoofdschuddend. Het is vreemd dat er rond de optredens van Pfaff vaak lacherig wordt gedaan. Rond hem hangt een eeuwige controverse.

Het was in de herfst van 1974, kort na het begin van onze journalistieke carrière, dat we Jean-Marie Pfaff voor het eerst ontmoetten. In de kleedkamer van Beveren knikte hij ons vriendelijk toe. Pfaff die een hem onbekende verslaggever begroette, dat kon toch niet? We blikten even achter ons, maar er stond niemand. Vervolgens keken we Pfaff weer aan en opnieuw knikte hij. “Nieuw in het vak, jongen?”, vroeg hij lachend. En voerde ons later naar het station. En hij vertelde over zijn ambitie om ooit de top te bereiken. In zijn ogen brandde vuur.

In feite is heel het leven van Jean-Marie Pfaff een lange, nooit uitstervende schreeuw om aandacht. Hij wilde dat anderen hem bejubelden, hij wist dat dit weerstanden zou oproepen, maar kon het niet laten. Het had te maken met littekens uit het verleden, met bijvoorbeeld een uitspraak van bondscoach Raymond Goethals dat hij liever een halve Christin Piot in de goal zette dan een hele Pfaff. Goethals sloeg de toenmalige doelman van Standard hoger aan dan het opkomende talent.

Jean-Marie Pfaff werd lang neergezet als een schertsfiguur. Zijn vriendelijkheid naar de supporters toe, het feit dat hij naar sportavonden ging en daar geen geld voor vroeg, ach, werd er gezegd, dat kadert allemaal in zijn zucht naar publiciteit. Het is bizar dat dit soort kanttekeningen steeds weer de bovenhand kregen op zijn sportieve prestaties. Over zijn professionele ingesteldheid werd amper gesproken. Pas later, toen Pfaff zes jaar het doel verdedigde van Bayern München, kwam er toch wat respect. Zeker vanuit Duitsland. Daar zagen ze snel dat Pfaff wat complex in mekaar stak, maar iedereen kon daarmee leven. Het ging maar om één zaak: de prestatie. In Duitsland wordt er nog altijd met veel ontzag over Pfaff gesproken.

Hij zal zich het leven na zijn actieve carrière wel anders voorgesteld hebben, Jean-Marie Pfaff. Graag, heel graag wilde hij trainer worden, maar toen een avontuur bij KV Oostende wrang eindigde, werd dat boek dichtgeslagen. Het frustreerde hem, net zoals het gevoel niet overal gewaardeerd te worden hem opzadelt met een soort eeuwigdurende onrust. Vaak komt hij daar op terug en zet nog eens in de verf zette wat hij vroeger presteerde. Ook nu, op de drempel van zijn 64e verjaardag.

(Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al ruim 40 jaar in de journalistiek, graaft iedere zaterdag in zijn archief)