Dat is, onder meer, de inzet van het duel in play-off 1 vanavond tegen Club Brugge. Winst brengt de Gentenaars, die donderdag Anderlecht ontvangen op plaats 1. Bijna halverwege de play-offs is dat kleur bekennen. Voor de titel gaan. Want anders volhouden, klinkt dan ongeloofwaardig.
En de kansen liggen mooi. Gent vertrekt met een moreel op zenit. Gesterkt door een zege in Luik, waar het indrukwekkend voetbalde. Laurent Depoitre scoorde al niet meer sinds 7 februari, maar in Luik presteerde hij sterk, in dienst van de rest. De rest die, zo lijkt het, niet meer alleen afhankelijk is van Moses Simon. Er staan anderen klaar, al blijft de snelheid van de Nigeriaan een wapen. En reken maar dat Hein Vanhaezebrouck met die linkerflank van Gent wat van plan is. Meunier in de lappenmand, de Fauw op de sukkel met de buikspieren, Club is op rechts achterin kwetsbaar, wie ook de rol invult. Asare, Simon of Raman kunnen er verwoestend uithalen.
Club lag Gent dit seizoen wel. In dat opzicht hebben de Buffalo’s stappen gezet, de kloof met de grote Vlaamse rivaal werd smaller. Het is de derde keer dat ze mekaar dit seizoen bekampen en drie keer gebeurde dat na een Europese wedstrijd van Club. In Brugge speelde Gent zeer verdiend gelijk, nadat blauw-zwart toen ook al moeizaam een gelijkspel tegen Kopenhagen afdwong. Thuis won Gent na Nieuwjaar van Club, dat drie dagen eerder in Aalborg met 1-3 de basis voor een verdere Europese bekercampagne legde. Dit keer is er de Europese ontgoocheling van Dnipro die de West-Vlamingen moeten wegspoelen.
Je voelde de voorbije dagen in het Brugse kamp de onzekerheid omtrent het resultaat in de Ghelamco Arena. Het was alsof men de druk bij de thuisploeg legde. Het Club na de bekerfinale, het Club van de play-offs, is niet meer het Club dat bij wijlen door de competitie wervelde en makkelijk scoorde. Toen maakte het 69 goals in dertig wedstrijden, dat is een gemiddelde van 2,3. Europees scoorde het ook gemiddeld iets meer dan 2 goals per wedstrijd tot voor de duels tegen Dnipro.
Maar dat is gekeerd. In twee keer negentig minuten tegen de Oekraïners komen we aan 1 grote en een paar halve kansen. Geen doelpunten. En in de play-offs maakte Club er vier in twee wedstrijden, waarvan twee op strafschop (tegen Standard) en twee uit een spelhervatting (tegen Anderlecht). Uit open spel nog kansen afdwingen, is nog moeilijk, alsof het niet meer te belopen (in de goeie momenten) of te bevechten (in de kwade) valt.
De vermoeidheid slaat toe, het vat lijkt leeg. Vincent Mannaert constateerde het al na de nederlaag in Kortrijk, de wetenschappelijke testgegevens waren wat ze waren en gaven geen optimistisch beeld. Marc Wilmots zou zeggen: er wachten ons nog zeven finales. Moreel staat Club sterk, getuige het terugvechten tegen Anderlecht (beker én competitie) en Standard. We zijn nieuwsgierig of het tegen Gent ook kan/moet. En of Gent bij winst daarna _ om te beginnen tegen Anderlecht _ met de druk om kan. Aan de top komen, is iets, er blijven, nog wat anders. Vraag dat maar aan Standard, dat na de goeie prestatie in Brugge en de overtuigende zege tegen Anderlecht zo euforisch was en luidop van de titel ging dromen. Na 4 speeldagen is de naakte realiteit 3 op 12. Charleroi, dat van niks droomt en woensdag te gast is op Jan Breydel, haalde al 7 punten…
Neen, dan lijkt Anderlecht, waar winnen de norm is, de enige echte overgebleven challenger. Wie van de drie wordt het?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier