Karlo Letica (Club Brugge): ‘Nu begint het leven pas echt’

Een nieuw seizoen, een nieuwe doelman. Het levensverhaal van Karlo Letica(21), de Kroatische keeper van Club Brugge.

‘Karlo Letica? Vriendelijk. Rustig. Goeie kerel.’ De jonge Kroatische doelman heeft in zijn eerste maanden duidelijk goede punten gescoord bij de medewerkers van Club Brugge. De eerste indruk bevestigt dat. ‘ Hi, I’m Karlo.’ Een reus van 2m01, stevige handdruk, oprechte glimlach. Het Engels is bij momenten wat harkerig, de twijfels in de ogen wanneer hij iets niet meteen kan duidelijk maken, bijna aandoenlijk.

Als Ivan Leko als het prototype van de vurige Kroaat geldt, lijkt Letica zijn absolute tegenpool. Hij praat traag, ontspannen achterover leunend op zijn stoel, tot zijn ex-club Hajduk Split ter sprake komt. Dan schieten de ogen vuur en gaan de armen in de lucht. ‘ Real love! Hajduk, dat me alles heeft gegeven, zit voor altijd in mijn hart. Ze spelen vanavond ( vorige weekdonderdag, nvdr) tegen Slavia Sofia in de Europa League. Ik zal straks nog even bellen met Marin Ljubic, ook een heel jonge doelman, om hem succes te wensen.’

Hajduk zal zich enkele uren later moeiteloos voor de volgende ronde kwalificeren, waarna het leven langs de Dalmatische kust weer even mooier zal kleuren. Want, zegt Letica: ‘Als Hajduk wint, dan is heel Dalmatië gelukkig. Maar bij verlies… ( zucht) Dan wordt plots alles shit. Echt niet normaal.’

Dat bleek vorig seizoen, toen hij met zijn ex-club in het Poljutstadion met 1-2 van aartsrivaal Dinamo Zagreb verloor en de Italiaans-Ghanese aanvaller Said Ahmed Said de dag na de wedstrijd door enkele leden van de Torcida – de ultra’s – werd uitgescholden. Toen enkele ploegmaats tussenbeide kwamen, kreeg de Hongaarse spits Márkó Futács enkele rake trappen in het gezicht.

‘Zoiets kun je natuurlijk niet goedpraten, maar … iedereen had voor die wedstrijd het gevoel dat we eindelijk, na dertien jaar, nog eens kampioen konden worden. Het stadion was volledig uitverkocht. Meer dan 30.000 toeschouwers, terwijl er voor gewone wedstrijden maar 10.000 fans opdagen. Bij winst kwamen we tot op twee punten van Dinamo, dat nog een zwaar programma had, maar we verloren door twee blunders in de verdediging. Je kunt verliezen, maar niet op die manier. Dat was zó hard… Ik weet nog dat ik na die wedstrijd heb gehuild. Echte tranen. Omdat ik het gevoel had dat we een unieke kans hadden verspeeld om een deel te worden van de clubgeschiedenis. Kampioen worden met Hajduk! Split zou, bij manier van spreken, in brand staan.’

Jeudgherinneringen

Hoe was het om op te groeien in Omis, een stadje langs de Dalmatische kust?

Karlo Letica: ‘Fantastisch! Een klein stadje, ingesloten door bergen en de zee, waar iedereen bijna iedereen kent. Ik woonde dicht bij het voetbalstadion, waar elke dag dertig, veertig kinderen voetbalden. Ik was acht jaar toen ik ook mocht meespelen. Als centrale verdediger, tot de coach me na een paar maanden vroeg of ik zin had om het eens als doelman te proberen. Dat was het begin voor mij.

‘Toeval, want in de familie was er niemand die op een serieuze manier gevoetbald heeft. Ik heb ook een paar jaar waterpolo gespeeld. Een heel populaire sport in Kroatië – onze nationale ploeg werd olympisch kampioen in 2012 – maar dat vond ik meer iets om in de zomer met vrienden te spelen. Dat ik in doel belandde, had ook niets met mijn lengte te maken. Ik heb pas rond mijn zestiende een serieuze groeischeut gekregen, ervoor viel ik niet op. Maar ook dat is niet verrassend. In onze familie – vader, moeder, broer – zijn ze allemaal groot.’

Hoe belangrijk was voetbal voor jou?

Letica: ‘Het kwam altijd op de eerste plaats, zeker toen ik op mijn elfde naar Hajduk Split kon. Mijn ouders, die met hun bedrijf zevendaagse cruises langs de Dalmatische kust organiseren, hadden het druk, maar ze reden me zonder problemen een paar keer per week naar de jeugdacademie in Split – toch 25 kilometer van Omis. Ergens heb ik altijd geweten dat ik profvoetballer zou worden, ook al heb ik lang op de boot van mijn ouders geholpen. En als ik wat vrije tijd had, dan ging ik met een harpoen vissen. Tot twintig meter diep, zonder duikuitrusting. Echt relaxerend.’

Als doelman opgeleid worden bij Hajduk lijkt een garantie op succes. Vedran Runje, Stipe Pletikosa en Danijel Subasic: allemaal keepers die de nummer één van Kroatië werden.

Letica: ‘Vreemd, hé. Toen ik bij het tweede elftal speelde, heb ik nog training van Vedran gekregen. Goede coach, hoor… Ik keek vooral op naar Lovre Kalinic, mijn absolute jeugdheld. Toen ik 15 was, heb ik hem bij het eerste elftal zien doorbreken. Indrukwekkend! Hij moest wel wachten tot zijn 23e, veel later dan ik, maar als je zo’n mooi verhaal kunt schrijven, dan is dat niet erg. We zijn nog altijd goeie vrienden. Toen ik naar Club kon, zei hij dat ik niet moest twijfelen.’

Je belde ook naar Ivan Perisic.

Letica: ‘Ja. Zijn ouders hebben een kippenboerderij in Omis, waar we elkaar geregeld ontmoetten. Niet dat we de beste vrienden zijn, maar toen alles met Club rond was, heb ik hem toch gevraagd of hij me goede raad kon geven. Vriendelijke gast. Ook hij zei meteen dat ik de goede keuze had gemaakt.’

Op eigen benen

Op je achttiende werd je door Hajduk uitgeleend aan Mosor en Val, twee clubs die in derde klasse speelden. Had je toen geen schrik dat je nooit meer naar Hajduk zou kunnen terugkeren?

Letica: ‘Neen. Hadden ze mij naar een club in vierde klasse gestuurd, dan had ik dat ook gedaan. Zolang ik maar wekelijks kon uitkijken naar een wedstrijdje. En: ik kwam plots terecht in een wereld van volwassenen, niet te vergelijken met het leven dat ik gewend was op de jeugdacademie. Voetballen in die kleine en verouderde stadionnetjes, die de naam amper waard waren… ( blaast) Het is vreemd dat je in een land dat zó voetbalgek is, amper vijf of zes deftige stadions hebt. Ik heb nog in kleedkamers gezeten waar amper zes stoelen stonden. ( lacht) Maar ik werd elke morgen wakker met de gedachte dat ik beter wilde worden.

‘Die kleine stapjes zijn belangrijk geweest voor mijn ontwikkeling. Zeker toen ik in augustus 2016 voor een paar maanden naar Rudes, een tweedeklasser in de buurt van Zagreb, werd gestuurd. Negentien jaar, voor het eerst op eigen benen moeten staan. Niet leuk, maar ik besefte ook dat het móést en na een maand voelde ik er mij net zo goed als thuis. Ik heb bepaalde dingen moeten leren, natuurlijk. Koken bijvoorbeeld. Some magic in the kitchen… ( lacht) Ik speelde er vrij goed ( 15 tegengoals en 8 clean sheets in 20 wedstrijden, nvdr), tot ik in december moest terugkeren naar Hajduk. Maar toen Rudes een paar maanden erna kampioen werd, werd ik uitgenodigd om de promotie naar eerste klasse mee te vieren. Ze vonden dat het ook voor een deeltje mijn titel was. Mooi, toch? Ook dat is Kroatië: een rit van meer dan 400 kilometer om te feesten…’ ( lacht)

Op 11 augustus, amper een jaar geleden, mocht je debuteren in het eerste elftal van Hajduk. Wat herinner je je nog van die wedstrijd?

Letica: ‘Dat ik bijzonder zenuwachtig was. Het was een paar dagen voor de verplaatsing naar Everton en onze eerste keeper, Dante Stepica, was geblesseerd. Ik had het geluk dat we thuis speelden tegen Slaven Belupo, want voor een kleiner team is het niet vanzelfsprekend om in Split iets te halen. Maar toch: ik vond het zwaar. Als je de steun en het vertrouwen van de club voelt, dan begin je met een rustiger gevoel aan de wedstrijd, maar dat was toen niet het geval. Ik was maar tweede keeper en dat zou niet meteen veranderen. Had ik het toen slecht gedaan, was ik misschien meteen afgeschreven. Je hebt ook wat geluk nodig.

‘Ik had er geen problemen mee dat ik de volgende wedstrijd opnieuw naar de bank moest. Ik was 20 jaar, heel jong voor een doelman, en had geen recht van spreken: Dante was een stuk ouder, 26, en deed het heel erg goed. Tot hij zich begin december, enkele dagen voor de match in Rijeka, opnieuw blesseerde. Een totaal andere wedstrijd om te spelen. Hajduk had al sinds 2012 niet meer van Rijeka gewonnen – ook thuis niet – en uitgerekend die dag waren er nog vijf of zes andere basisspelers out. Maar we wonnen, ik pakte bij een 1-2-stand nog een strafschop en mocht blijven staan van de coach. Zoals ik al zei: je moet ook wat geluk hebben en van de trainer of de club de kans krijgen om je te tonen.’

En drie maanden later stond je plots op de frontpagina van Marca, de Spaanse sportkrant, die in drukletters – ‘OBJETIVO LETICA’ – kopte dat je door Real Madrid werd gevolgd. Wat doet dat met iemand die net 21 jaar was geworden?

Letica: ’10 maart 2018, met lengten voorsprong de gekste dag uit mijn leven, om meer dan één reden. Ik werd ’s morgens vroeg opgebeld door mijn ouders. ‘Je staat op de eerste pagina van Marca…’ Ik heb de website geopend, probeerde het stukje te lezen en schakelde meteen mijn telefoon uit om me op de match van ’s avonds te concentreren. We speelden tegen Istra, een team waarvan we thuis nooit mogen verliezen, maar die dag hadden we het heel moeilijk: 2-2, iedereen ontgoocheld, tot ik in de 95e minuut een voorzet binnenkopte. Crazy! Toen heb ik ook geweend, maar dan van blijdschap. De sfeer in het stadion was geweldig, net zoals ik dat als kind vanuit de tribunes had meegemaakt. Ik ging naar elke match, ook als ik geen ticket van de club kreeg. Dan kocht ik een ticketje voor de tribune, waar het toch iets rustiger was. Rondkijken en genieten…’

Wat is er leuker: scoren of een penalty stoppen?

Letica: ‘Scoren is niet meteen mijn job, ik wil liever beslissend zijn met goede reddingen. ( lacht) En bij een strafschop ga ik er altijd van uit dat ik als doelman niets te verliezen heb.’

Neen? Waarom trapte je dan kwaad tegen de paal nadat je tegen Eupen net naast de strafschop van Luis García greep?

Letica: ‘Omdat ik er zó dicht bij zat. Ik had meegekregen dat hij wellicht naar die hoek zou trappen en raakte de bal zelfs even, maar was net iets te laat. Maar als het echt móét, dan pak ik hem. Beloofd. ( lacht) Zoals die strafschop van Mario Gavranovic in Rijeka, die enkele maanden erna naar Dinamo Zagreb werd getransfereerd en in de kranten zei dat hij niet meer zou missen. Ik had geluk gehad, vond hij. Ik vroeg aan Josip Skoric, een van mijn beste vrienden, wat ik moest doen. ‘Dezelfde hoek kiezen.’ En toen Dinamo een strafschop kreeg, volgde ik zijn advies. Wéér gemist. ( lacht) En: 0-1 gewonnen, ín Zagreb. Josip heeft geen grote carrière gemaakt, maar hij geeft me wel goede raad. We spreken elkaar veel, onlangs was hij zelfs tien dagen op bezoek in Brugge.’

Champions League

Viel het je zwaar om in het tussenseizoen Kroatië te verlaten?

Letica: ‘Natuurlijk, maar net zoals toen ik naar Zagreb moest verhuizen, was het een stap die nodig was. Misschien snel, na amper 22 matchen met Hajduk, maar dat betekent wellicht ook dat ik het de voorbije zes maanden goed heb gedaan. Technisch en tactisch zijn er weinig verschillen tussen de Belgische en Kroatische competitie, al ligt het tempo hier wel een flink stuk hoger. Ook op training.’

Klopt het verhaal dat je vorig seizoen amper 2000 euro per maand verdiende?

Letica: ‘Zelfs nog minder. Geld is niet belangrijk. Nú nog niet, anders was ik wel naar Qatar vertrokken om daar een paar miljoen te verdienen. Een jonge speler moet in de eerste plaats op een zo hoog mogelijk niveau proberen te voetballen en beter willen worden. Dat Club in de Champions League speelt, vond ik veel belangrijker. Ik herinner me dat ik als kind op dinsdag- en woensdagavond voor de televisie gekluisterd zat. Die jongens die voor de wedstrijd die grote vlag in de middencirkel lieten wapperen, die meeslepende hymne… Er zijn slechts 32 doelmannen in Europa die de Champions League mógen spelen, ik ben er daar eentje van.’

De vorige Champions Leaguecampagne van Club Brugge was een afknapper: 0 op 18…

Letica: ‘Dat heb ik gehoord, ja. Hopelijk doen we het straks beter.’

Volgens bepaalde websites stond je ook in de belangstelling van PSV, Fiorentina en Napoli.

Letica: ‘Als ik zulke zaken lees, blijf ik bijzonder kalm. De afspraak met mijn manager is dat hij mij pas verwittigt wanneer de gesprekken serieus worden. Dat was bij Club het geval, ook al wist ik weinig van de club of de stad. Ivan Leko en keeperstrainer Tomislav Rogic hebben ook een verleden bij Hajduk, maar toen was ik nog heel jong. Club Brugge is misschien geen grote stap, maar ik denk dat het wel de juiste is. Nu begint het leven pas echt.’