Laurent Depoitre: ‘Het WK is niet mijn enige doel’

Vergeten is dat zwarte seizoen bij Porto. Laurent Depoitre voelt zich weer voetballer, nadat hij de voorbije weken in Huddersfield mooie dingen liet zien. De Premier League was al het kampioenschap van zijn dromen en nu zorgde het er ook voor dat de poort naar de Rode Duivels weer open ging.

Hun kerstmarkt heeft wel iets en in de centrale winkelstraten van de stad kun je over de koppen lopen – logisch in deze tijd van het jaar – maar zeggen dat Huddersfield charme uitstraalt… Neen, dan doe je de realiteit toch wat geweld aan. Het ligt dan ook wat ingeklemd tussen aantrekkelijker metropolen in het noorden van Engeland, Manchester en Leeds.

Een grote reputatie heeft deze gemeenschap al evenmin, zelfs niet met haar voetbalploeg, die voor het eerst in dertig jaar weer actief is in eerste klasse.

Laurent Depoitre zal het allemaal worst wezen. Hier is het dat hij dezer dagen zijn mooiste kerstcadeau uitpakt: een plaats bij de elite van het Britse voetbal, de Premier League. Een kampioenschap dat op maat gemaakt lijkt voor zijn kwaliteiten: robuust, maar tegelijk handig aan de bal. Een wat ruwe voetballer die op het eerste gezicht niet voorbestemd leek voor de top.

Zijn verhaal is bekend, de mens wat minder. Daarom dit gesprek, aan de vooravond van Kerstmis. Ondanks een overvolle kalender met tal van verplichtingen maakte hij tijd vrij om ons bij hem thuis te ontvangen. Cool en ongekunsteld, zoals hij voetbalt: eenvoudig, maar efficiënt. Een warme man die voor alles zijn tijd neemt.

Omdat het er de periode voor is: wat zijn jouw wensen voor 2018? Zijn er nog kinderdromen die je niet realiseerde?

Laurent Depoitre: ‘Ik denk dat ik al veel meer deed dan ik me ooit kon voorstellen. Tot mijn 23e was voetbal een hobby, iets naast mijn studies. Ik zag mezelf tot dan nooit als profvoetballer. Misschien heeft dat er wel voor gezorgd dat ik de ene uitdaging na de andere durfde aan te gaan: Aalst, Oostende, Gent, Porto, vandaag de Premier League. Ik zette altijd stappen zonder al aan de volgende te denken. Daarom ga je mij vandaag niet horen spreken over plannen voor de toekomst. De zaken nemen zoals ze zijn heeft me tot dusver goed vooruit geholpen.’

Als er één constante was in je carrière, dan deze: de twijfel over jou bij de buitenwereld. Iedereen vroeg zich telkens af of een stap hogerop wel zou lukken. Zijn er bij jou zelf ook momenten geweest dat je in je arm moest knijpen om te geloven wat je overkwam?

Depoitre: (knikt) ‘Dat is gebeurd, ja. Zoals het een voetballer soms ook overkomt dat hij zich tijdens een wedstrijd onoverwinnelijk voelt. Dat elke baltoets je dichter brengt bij de perfecte match. Het is gebeurd dat ik na een wedstrijd in de Champions League fier was op mezelf. Niet omdat ik scoorde, dat had er niks mee te maken.

‘Het omgekeerde overkwam me ook. Vorig jaar, bij Porto, had ik het gevoel dat ik mijn voeten verbrandde wanneer ik aan de bal kwam. Dat maakte ik eerder nooit mee.’

Je bent al vaak omschreven als de voetballer-intellectueel, een laatbloeier. Voel jij je, op je 29e, als een vis in het water in dit milieu?

Depoitre: ‘Ik denk dat ik behoorlijk geïntegreerd ben, ja, zelfs al stel je terecht dat weinig mensen in me geloofden. Ik denk dat ik vandaag voldoende heb bewezen om mijn statuut als profvoetballer op te eisen. Hier in Engeland weet niemand dat ik gestudeerd heb en heeft men het dus nooit over mijn, overigens nog steeds niet afgewerkt, eindwerk… (lacht) Hier ben ik niet het centrum van alle aandacht, of word ik niet naar voren geschoven voor iets wat niks met voetbal te maken heeft.’

Bevalt dat leven je?

Depoitre: ‘Het blijft wel ongewoon, zeer ver weg van de realiteit die ik me vijf jaar geleden nog inbeeldde. Maar het bevalt me, ja. Ik heb er geen spijt van dat ik een tijdje mijn studies voorrang gaf, absoluut niet, maar ik ben er me wel van bewust dat ik het geluk heb niet het levensritme te kennen van iemand die alle dagen gaat werken. Soms vervelen we ons, dat is waar. En soms heb je het gevoel geblokkeerd te worden. Dat is de andere kant van de medaille. Je leeft ver van je naasten, op plaatsen die misschien niet altijd aantrekkelijk ogen. Maar tegelijk heb ik het zeer lastig om me in te beelden dat ik naar dat leven van vroeger terug zou moeten. Een leven vol wekkers, om op tijd te zijn voor de cursus, en ’s avonds laat terug van training… Ik vrees dat ik een tikkeltje bourgeois werd.’ (lacht)

Waar ben je het meest trots op?

Depoitre: ‘De twee te hebben kunnen combineren: dat leven als student burgerlijk ingenieur en een uiteindelijk geslaagde carrière als profvoetballer. Dat ik heb kunnen genieten van een ‘normaal’studentenleven, zij het een tikkeltje bewogen, én vandaag toch kan voetballen waar ik nu zit. Dat leek allemaal niet evident toen ik op mijn vijftiende werd weggestuurd op Futurosport (het opleidingscentrum in Moeskroen, nvdr). Dat aanvaarden was toen zeer lastig. Het is niet makkelijk om te vernemen dat men je niet langer wil, ook al was het puur om voetbaltechnische redenen. Ik trok toen naar Doornik en Péruwelz, maar trainde slechts één keer per week meer. In die periode leefde ik allerminst als profvoetballer en profiteerde ik zwaar van het studentenleven. Daar heb ik geen spijt van, maar ik ben er wel fier op dat ik toch de ambitie had om mijn droom in het voetbal alsnog te realiseren. Dat ik die uitdagingen heb geaccepteerd en uiteindelijk toch dingen heb opgeofferd.’

Je bent geen voetbaldier, iemand die vijf wedstrijden per weekend bekijkt. Heeft het feit dat je nu in de Premier League voetbalt, iets aan de perceptie van het vak veranderd?

Depoitre: ‘In dezelfde spelerstunnel staan als Jamie Vardy of Wayne Rooney is toch nog wat anders, dat klopt. Ik ‘consumeer’nu meer voetbal dan vroeger. Vroeger bekeek ik niet te veel wedstrijden van de concurrentie of viel ik in slaap als ik dat toch deed. Nu analyseer ik meer.’

Vorige zomer was een grote zorg voor jou wellicht de afkoopsom van 40 miljoen euro die in je contract met Porto stond. Uiteindelijk betaalde Huddersfield 6 miljoen, plus bonussen. Was dat een bevrijding?

Depoitre: ‘Toch wel, ja, al wist ik dat Porto me geen stokken in de wielen zou steken als ik een akkoord met een andere ploeg bereikte. Wat ik vooral wilde tijdens de zomer, was een transfer naar Engeland. En, anders dan een jaar eerder, was ik zelfs bereid om te tekenen voor een ambitieuze ploeg in tweede klasse. Vreemd vind ik wel dat ik na een teleurstellendseizoen bij Porto wél een kans kreeg om naar de Premier League te gaan en een jaar eerder niet, vandaar de transfer toen naar Portugal.’

Mogen we dat een keuze noemen die niet bij jou paste: een club die domineert in een kampioenschap dat niet gemaakt is op maat van je kwaliteiten…

Depoitre: ‘Ik denk dat ik daar toch had kunnen slagen, maar het is niet in mijn voordeel uitgedraaid. Als een ploeg jou komt halen, is het toch omdat ze een kans ziet dat jij een verbetering bent voor dat elftal. Het probleem was dat ik zeer snel het vertrouwen van de trainer verloor én mezelf op het veld niet goed voelde. Ik kreeg uit alle hoeken kritiek en kon daar moeilijk mee om. Voor de eerste keer in mijn carrière was ik ook maar een invaller. Dat is een ondankbare rol die veel mentale kracht vraagt. Uiteindelijk kwam ik in een vicieuze cirkel terecht: naarmate de weken verstrijken, verlies je steeds meer hoop. Op het einde had ik nog zo weinig zelfvertrouwen dat ik opgelucht was met een plaats op de bank. Ik wist dat ik op het veld toch niet meer in staat was om te tonen wat ik kon.’

Is de keuze voor Huddersfield ook mee ingegeven door je hoop om Roberto Martínez te overtuigen je mee te nemen naar Rusland?

Depoitre: ‘Eerlijk gezegd: neen. Toen ik Porto verliet, was dat niet met de Rode Duivels in het achterhoofd. Ik zat daar in zo’n complexe situatie dat ik alleen maar plezier op het veld wilde vinden. De Duivels, dat is de Heilige Graal, maar van het WK in Rusland een doel maken wil ik niet. Ik ben te bang om teleurgesteld achter te blijven.’

Dat je erbij was bij de laatste interlands, moet toch hoop wekken. Romelu Lukaku lijkt buiten categorie, maar geloof je dat je nog een kans hebt om Divock Origi, Michy Batshuayi of Christian Benteke voorbij te gaan in de hiërarchie van de spitsen?

Depoitre: ‘Als er geen blessures komen, zal dat moeilijk worden. Die vier hebben een ander statuut bij de Rode Duivels dan ik. Dat besef ik. Geen speelkansen krijgen in die vriendschappelijke wedstrijden tegen Mexico en Japan spreekt evenmin in mijn voordeel, dat weet ik ook.’

Grom je dan nog een beetje over het missen van het EK?

Depoitre: ‘Neen, want dat had ik verwacht. Door op dat moment nog in België te voetballen wist ik dat ik een buitengewoon seizoen zou moeten spelen om mee te mogen. Bij Gent was het juist omgekeerd: na de uitschakeling in de Champions League door Wolfsburg begon het vanaf februari voor mij wat minder te lopen. Dat heeft me mijn plaats in de selectie gekost, denk ik. Nu ik zelf een expat ben, besef ik des te beter het verschil in behandeling tussen iemand die nog in België voetbalt en eentje uit het buitenland. Ik werd Rode Duivel na vier en een halve wedstrijd bij Huddersfield. Dat is de kracht van de Premier League.’

Je was nooit jaloers op het krediet dat Benteke of Origi als Rode Duivel kregen?

Depoitre: ‘Neen, al denk ik wel dat ik het misschien even goed had kunnen doen als zij. Ik ben een vechter die denkt dat hij zijn plaats heeft binnen die groep. Die twee zijn wel twee superjongens die al verscheidene seizoenen bewezen dat ze het niveau hebben. Mijn kansen op een WK zijn beperkt, maar dat wil niet zeggen dat ik er niet aan denk. Aan mij om de keuze van de trainer moeilijk te maken.’

Roberto Martínez liet tijdens de voorbereiding op de recente interlands soms uitschijnen dat jij of Adnan Januzaj speelminuten zouden krijgen. Dat gebeurde uiteindelijk niet. Is het dan niet moeilijk om punten te scoren die straks in je voordeel kunnen spelen?

Depoitre: ‘Mij heeft hij alleszins vooraf niks beloofd. Uiteraard had ik gehoopt op wat minuten om iets te laten zien, maar ik denk dat hij vooral wilde nagaan hoe wij ons in die groep integreerden. Op dat vlak denk ik dat ik punten won noch verloor. Ik stak er niet bovenuit op training, maar was ook niet slecht.. Het is vrij moeilijk om zeker te weten wat de coach denkt. Als ik eerlijk ben, moet ik zeggen dat ik na die week met bijna méér vragen zat dan bij aankomst. Ik weet niet of ik er de volgende keer weer bij zal zijn, ik weet niet wat Martínez van me denkt, ik weet niks eigenlijk.’

Je maakte wel geen onschuldige voorbereiding mee. Na de wedstrijd tegen Mexico werd de tactiek van de bondscoach in vraag gesteld. Hoe beleefde de groep die week?

Depoitre: ‘Een klassieker binnen de Belgische media is het uitvergroten van kleine verklaringen. Misschien had Kevin niet moeten zeggen wat hij gezegd heeft, maar ik verzeker je dat dit binnen de groep niet voor schade gezorgd heeft. De coach heeft er ons aan herinnerd dat iedereen recht heeft op een mening, maar dat we die in de toekomst beter intern houden.’

Dat iemand met het statuut van Kevin De Bruyne zo het woord neemt, betekent ook dat met de jaren deze groep, waarvan lang werd gezegd dat ze geen leider had in afwezigheid van Vincent Kompany, er nu wel eentje lijkt gevonden te hebben?

Depoitre: ‘VincentKompany was en is nog steeds een echte leider. Ik denk dat niemand hem al echt heeft vervangen. Dat heb ik toch gevoeld tijdens die week met de groep. Maar daarnaast zijn er ook leiders op het veld, zoals misschien Kevin. Geen jongen die in de kleedkamer het woord zal nemen en lange uiteenzettingen houdt, maar ik denk dat hij vandaag op het veld de ploeg meer kan dragen dan een paar jaar geleden.’

Deze generatie wordt geregeld verweten te weinig karakter te hebben. Allemaal ideale schoonzoons, lees je vaak. Is dat in jouw ogen een terecht debat?

Depoitre: ‘Krapullekes zullen we nooit worden, dat moeten we toegeven. En deze groep zullen we ook niet meer veranderen, dat moet iedereen beseffen. Onze aanvoerder, Eden Hazard, blijft een vrolijke gangmaker, de mascotte van de ploeg. Hij staat symbool voor wat de jongens zijn: geen gasten die hoog van de toren blazen. Als ze straks wereldkampioen worden, zal iedereen die ingesteldheid loven.’

Je praat over ‘ze’, alsof je er geen deel van bent. Maar later, als we het gaan hebben over deze gouden generatie, zal ongetwijfeld ook jouw naam vallen. Ben je daar fier op?

Depoitre: ‘Er is voor en tegen. Uiteraard is het een eer om te mogen voetballen, zoals in Andorra gebeurde, met in mijn rug Kevin De Bruyne, Eden Hazard en DriesMertens. Zij stelden me ook in staat om die avond te scoren. Anderzijds, als ik de concurrentie bekijk, denk ik soms toch ook bij mezelf: in andere omstandigheden, in een andere generatie, had ik mogen dromen van een ander statuut als Rode Duivel.’