Jacques Sys

‘Lei Clijsters wrong zich nooit in bochten en zei altijd wat hij dacht’

Jacques Sys Jacques Sys is een Belgische sportjournalist

Dertig jaar geleden won Lei Clijsters de Gouden Schoen. Heel zijn carrière lang was de Limburger een markante en vooral rechtlijnige persoonlijkheid.

Het was een winderige herfstdag, in oktober 1990. Thuis in Opitter neemt Lei Clijsters alle tijd voor een interview. De koffie dampt, er is gebak en Lei praat zoals hij voetbalt: kordaat en zonder omwegen.

Na het vertrek van een paar steunpilaren was KV Mechelen op zoek naar een nieuwe identiteit, er werd zielloos gevoetbald en dat vrat aan de op en top professionele Clijsters. Hij sprak over gemakzucht in de groep, over spelers die hun borst niet meer nat maakten voor een premie, over een gebrek aan motivatie en gebetenheid, over de breuk met Aad de Mos die zoveel had veranderd. En hij voorspelde dat KV Mechelen dat seizoen niet in de eerste vijf zou eindigen.

Clijsters was veeleisend voor zichzelf en durfde wel eens hard en stekelig over te komen. Maar hij straalde ook veel warmte uit.

Het bestuur kon met deze ontboezeming niet lachen. Clijsters werd bij voorzitter John Cordier en manager Paul Courant ontboden. Of hij dat wel allemaal had verteld, wilden ze weten. Absoluut, zei Clijsters. Hij benadrukte achter ieder woord te staan.

Het was Lei Clijsters ten voeten uit. Hij wrong zich nooit in bochten en zei altijd wat hij dacht. Na dat interview werd hij voor een tijd uit de A-kern gezet en diende hij zijn aanvoerdersband in te leveren. Hij heeft het de club nooit vergeven.

Lei Clijsters was de hoeksteen waarop de successen van KV Mechelen (beker in 1987, Europacup II in 1988, titel in 1989) stoelden. Een granieten libero die autoritair heerste achter zijn defensie en met lange ballen mee het aanvalsspel voedde. In 1988 bekroonde hij zijn carrière met de Gouden Schoen. Hij deed er niet uitbundig over.

Clijsters was veeleisend voor zichzelf en durfde wel eens hard en stekelig over te komen. Maar hij straalde ook veel warmte uit. Zo was hij in het kader van een lezerswedstrijd ooit op vakantie in Tenerife. Een gezin wilde met een zieke baby een paar dagen vroeger naar huis, maar kon dat alleen met een nachtelijke vlucht. Clijsters, die dezelfde dag ’s ochtends zou vertrekken, stond meteen zijn plaats af. Hij vond het vanzelfsprekend met zijn familie ’s nachts te vliegen, ook al moest hij de volgende dag ’s morgens om negen uur op KV Mechelen zijn voor een eerste training.

Heel alleen zaten we toen met Clijsters in de receptiezaal van het stadion van Waterschei, bij de nare herinnering liet hij de tranen de vrije loop.

Na zijn carrière kwam Lei Clijsters vaak verkeerd over. Zeker vanaf de periode dat hij alle tijd in de begeleiding van zijn dochter Kim stak en zich grommend en brommend meer en meer van de media distantieerde. Het bleek een afweermechanisme.

Hoewel hij niet kon verliezen, had Lei Clijsters een groot relativeringsvermogen. Dat en zijn evenwichtige karakter frappeerden ons telkens weer in ieder interview dat we hem maakten. Alleen die ene keer was het anders, in 1982, toen hij, grasduinend door zijn leven, vertelde over een kankergezwel dat in zijn voorhoofd was ontdekt en dat een dokter hem had verteld dat hij de geboorte van zijn tweede kindje wellicht niet meer zou meemaken. Heel alleen zaten we toen met Clijsters in de receptiezaal van het stadion van Waterschei, bij de nare herinnering liet hij de tranen de vrije loop.

Op 4 januari was het negen jaar geleden dat Lei Clijsters overleed. Eén jaar eerder was er bij hem opnieuw kanker vastgesteld. Vanaf dat moment leefde hij alleen nog voor zijn familie, binnen de geborgenheid van het gezin dat hem altijd levenskracht heeft gegeven. Tot hij zijn laatste strijd verloor.

Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al ruim 40 jaar in de journalistiek, graaft iedere zaterdag in zijn archief

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content