Marc Coucke, ofte Roland Duchâtelet II

© Belga Image
Peter t'Kint
Peter t'Kint Redacteur bij Sport/Voetbalmagazine

De intrede van Marc Coucke bij Anderlecht doet veel denken aan het verhaal van Roland Duchâtelet bij Standard.

Het gerucht liep vorige zondag al, tijdens Club Brugge – Anderlecht. Een doorgaans goed ingelichte collega wist het zeker: de nieuwe koper van Anderlecht zou een Belg worden én we zouden allemaal achterover slaan van het schrikken bij het horen van zijn naam. De man wist zelf niet wie het was, maar het zou een enorme verrassing worden, had men hem verzekerd.

Het klopte, Marc Coucke dribbelde de voorbije veertiendaagse iedereen en kocht Anderlecht. Nu ja, ‘kocht’: de onderhandelingen lopen nog, maar de principeoverwinning is binnen.

Nico Mattan, ex-wielrenner tweette meteen een oude foto van hem met de nieuwe topman van de Brusselaars: die draagt daarop een das van Club Brugge, waar hij lid was van de vzw maar weer verdween na de overname van Bart Verhaeghe, toen die voor vijftien miljoen euro de club kocht. Die dag besefte Coucke ten volle de potentiële waarde van een voetbalploeg als bedrijf. Een jaar later, in 2013, kocht hij zich in bij KV Oostende, de noodlijdende buur van Club. En sinds gisteren is er Anderlecht.

Dacht u – zoals een ander voetballeider – ook direct aan Roland Duchâtelet, toen u dat hoorde? Wij wel. Eerst een kleinere ploeg ontwikkelen, beginnen bij het veld (wat geld kost, maar in zijn beginjaren speelde STVV wel POI). Vervolgens de infrastructuur, wat opbrengt, horeca, stadion. Wie dezer dagen vanuit Tienen naar Sint-Truiden rijdt, gelooft bij het afdalen van de heuvels op de grote steenweg nog amper zijn ogen. Zeer direct management ook, korte lijnen. Zakelijk, ja, maar ook sportief, overleg met de trainer over de ploeg. En na de match ook nadrukkelijk aanwezig zijn, op de dansvloer. Voetbal was/is op Stayen maar een excuus voor een fijn avondje uit, ook met vrouwen. Een grote lokale betrokkenheid, dat ook, bij Roland via de (plaatselijke) politiek.

Plant dat over op Oostende. Eerst investeren in de ploeg, wat namen weghalen op Anderlecht, Kortrijk leeghalen, trainer incluis, en daarmee naar.. PO1. Vervolgens in de infrastructuur, via de bouw van een nieuwe tribune, die geld moet opbrengen. Zorgen voor sfeer, zelf ook zeer aanwezig voor en na, onder meer door een conference. Overleg met de trainer over de ploeg, ook dat, en zorgen voor lokale verankering. Niet via de politiek, in dit geval wel via een grote lokale zakelijke partner, de groep Versluys.

Roland Duchâtelet
Roland Duchâtelet© .

Bij beiden ook sluimerend: veel ambitie. Gehoord willen worden. In Brussel, tijdens de vergaderingen van zij die het allemaal voor het zeggen hebben in het Belgische voetbal. Duchâtelet op de Pro League, Coucke zelfs even in het Uitvoerend Comité (2014), waar hij weinig vrienden maakte en geen jaar later al snel weer verdween, niet akkoord met de gang van zaken. Dit soort zakenmensen zijn niet in de wieg gelegd voor politiek op lange termijn, Verhaeghe is de enige die doorbijt. Hij is dan ook de enige met een spelersverleden.

Met STVV zat Duchâtelet aan zijn sportief plafond, daarom dreef de ratio hem naar Luik. KVO heeft ook zijn grenzen, daarom dreef de ratio Gentenaar Coucke naar Brussel. De Gantoise is niet direct te koop en Club zeker niet. Restte Anderlecht.

Zelfs de overnamemanier vertoont parallellen. Toen Duchâtelet in juni 2011 Standard kocht, kwam dat voor iedereen als een verrassing. Luciano D’Onofrio was nog volop vrienden aan het verzamelen, toen de overgang al beklonken was. Die verrassing was gisteren bij Anderlecht even groot. Terwijl Wouter Vandenhaute zijn vrienden verzamelde, dook plots Coucke op. Uit het niets, zoals Duchâtelet indertijd.

Duchâtelet zag in Luik zeer veel potentieel. De buurt is onontwikkeld, er was groei mogelijk richting een nieuw stadion en sportief stond de ploeg na twee kampioenenjaren weer aan de top. Het model van STVV kopiëren op een ander niveau, leek er mogelijk. Een jaar later kocht Verhaeghe Club Brugge, Anderlecht werd aangevallen op twee flanken.

Het project Duchâtelet in Luik mislukte. Er kwam géén vastgoedontwikkeling en de ploeg brokkelde af. De oorlog met de tribunes kon hij niet winnen. Zo’n traditieclub runnen, bleek niet evident voor iemand die zakelijk al zeer veel bewees. Duchâtelet plooide terug op STVV, dat hij altijd in handen hield via zijn partner Marieke. Tot onlangs Japanners langs kwamen.

Marc Coucke
Marc Coucke© Belga Image

Vermoedelijk zal ook Coucke iets gelijkaardigs doen met KVO, zijn weireldploegsje, dat hem in het voetbal op de kaart zette. Maar de ratio drijft hem naar Anderlecht, een icoon in het Belgische voetbal. Een kroonjuweel dat past bij zijn ambitie. Waar ook nood is aan infrastructuur, zij het niet op de plaats waar het stadion nu is gevestigd. Moeilijk bereikbaar, met enorme parkeerproblemen. En waar nood is aan een duidelijk gestructureerd sportief beleid.

Tot welk succes dat kan leiden, zien we de laatste paar jaar, in Brugge, waar Bart Verhaeghe op veel tegenwind kon rekenen in zijn beginjaren, maar waar iedereen nu de heldere managementstijl looft. Veeleisend voor wie er werkt, maar sportief en zakelijk loont het wel.

Gaat Coucke slagen waar Duchâtelet faalde? Zijn model ook tot een succes maken op een hoger niveau? We zijn benieuwd. Maar Roland II is alvast opgestaan.

En nog dit als parallel: zoals Duchâtelet flirtte ook Coucke even met de Europese gedachte, zij het niet zo groot, zijn avontuur in Lille, waar hij een tijdje 5 procent aandelen had, was snel voorbij.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content