‘Mathew Ryan is te gefocust voor de meisjes, daar plagen we hem wel mee’

Zaterdag staat hij in het vijandige kamp, maar dat Club Brugge tot twee keer toe aan Mathew Ryan dacht om hem terug te halen, lijkt geen toeval wanneer je zijn passage bij blauw-zwart overloopt. Getuigenissen over de Brugse periode van de gewezen Doelman van het Jaar.

‘Toen Mathew Ryan in 2013 naar Brugge kwam, was ik eerste doelman. Je bent in het begin altijd nieuwsgierig, als oudere doelman. Enerzijds weet je dat het einde nadert, anderzijds blijf je ambitieus. Niks leukers dan tijdens de week hard te werken en in het weekend onder de lat te staan. Mathew was jong en stak zijn ambities niet weg, maar tegelijk was hij enorm volwassen, verstandig en respectvol tegenover zijn collega’s. Een zeer beleefde jongen die onmiddellijk hard zijn best deed. Doelmannen zijn altijd rechtstreekse concurrenten van elkaar. Menselijk kan het klikken, maar ook niet, en dan heb je een zakelijke relatie. Dan train je samen en verder niks. Je hebt jongens die altijd met zichzelf bezig zijn, soms arrogant, narcistisch. Mathew was zo niet. Veel goeie wil, respect, vriendelijk. Al snel gingen we samen werken aan zijn ontwikkeling.

‘Ik herinner me van die voorbereiding dat ik geblesseerd raakte en hij in doel kwam. Achteraf bekeken zond mijn lichaam toen al signalen uit dat er iets gaande was. Ik geraakte nooit volledig fit, terwijl ik tot dan in mijn carrière amper geblesseerd was geweest. Ik deed hetzelfde als anders, at hetzelfde, verzorgde me, maar ik voelde me nooit top, zweette veel, viel van het ene kleine probleem in het andere. De eerste voortekenen van de kanker die me daarna trof, maar wie staat daar als prof bij stil, dat zoiets kan?

‘Het mooie aan Maty was: hij veranderde niet toen hij in de ploeg stond en succes had. Veel jonge spelers gaan na één goeie wedstrijd naar de discotheek. Beetje het succes verzilveren… (lacht) Maty deed dat niet, die bleef verder werken.

‘Ik woon nu in Genk en werk als keeperstrainer bij de jeugd van Roda JC. Mijn zoontje is er doelman, vandaar. Toen ik op een avond terugreed van Kerkrade, zag ik op mijn gsm twee gemiste oproepen. Maty. Ik dacht: aiai, de jongen heeft weer problemen in Valencia, en ik belde hem terug. ‘Ik zit in Genk’, lachte hij. Toen zagen we elkaar terug, want hij had me wel in Valencia uitgenodigd, maar het was er nooit van gekomen. Raar hoe onze wegen blijven kruisen, alsof het zo is bedoeld. Ik heb anderhalf jaar in Valencia gewoond en daar bij Levante gevoetbald, hij woonde er ook en we hebben wel wat informatie uitgewisseld over het leven daar. En nu wonen we beiden in Genk. Zaterdag tegen Club zit ik in de tribune, wees daar maar zeker van.’

‘Ik ben zijn keeperstrainer geworden in de winter van 2014. Twee jaar was ik uit het wereldje weggeweest, na mijn verdwijnen bij Gent, logisch dat ik het de eerste paar weken wat aankeek waar de doelmannen stonden en zo. Ik ontdekte met Mat een doelman die enorm gemotiveerd was en technisch nagenoeg perfect.

‘Ethan Horvath, de Amerikaanse doelman die we er nu bij hebben, doet me wat aan Mat denken. Twee jongens die in hun jeugd ook met andere sporten bezig zijn geweest en lichamelijk zeer goed ontwikkeld zijn. Bij Mathew waren alle spiergroepen in evenwicht, coördinatie, links, rechts… Hij vertelde me eens dat hij vroeger nog tenniste, hij was daar ook heel goed in. Met specifieke keeperstrainingen was hij rond zijn elfde, twaalfde begonnen, geloof ik. Zijn sprongkracht was fenomenaal, daar was hard aan gewerkt. Hij is niet van de grootsten, maar door hard te werken aan zijn explosiviteit kan hij dat compenseren. Geloof me: zo’n lichaam krijg je niet door in de zetel te zitten.

‘De man met wie ik werkte, was een perfectionist. In het begin zelfs té gefocust. Naast voetbal was er amper tijd voor wat anders, hij stond ermee op en ging ermee slapen. Je moest die jongen bijna dwingen om zich ook eens te ontspannen, om bepaalde situaties te relativeren. Mathew was haast nooit tevreden over een match. Wat we hem ook moesten leren, was doseren, omgaan met twee wedstrijden per week. In Australië speelde hij in zijn eerste seizoen 44 wedstrijden, in het tweede kwam hij aan 73, geloof ik. Hij was immers ook nog eens eerste doelman van Australië geworden. Dat betekende naast het reizen ook nog eens een pak wedstrijden extra, het WK, een halfjaar later de Azië Cup. Dat was ook het seizoen van onze lange Europese campagne, die jongen was in de play-offs compleet leeg op het einde. Iedereen, maar hij zeker.

‘Na zijn eerste seizoen kwam hij teleurgesteld terug van het WK. Brazilië was niet goed en hij vroeg zich af waarom. Je moet weten: Mathew wordt niet graag verrast, hij is iemand die voor een wedstrijd alle informatie over de tegenstander opzuigt. Voor dat WK had hij alles doorgenomen. Voor de match tegen Nederland had hij zwaar gefocust op Arjen Robben, omdat hij wist dat die gevaarlijk zou worden. Beelden bekeken, stil gezet, bestudeerd naar waar Robben trapte als hij zijn voet op een bepaalde manier zette, enzovoort. Tot in de details. Maar wat bleek? Robben deed in laatste instantie iets heel anders en klopte hem toch. Dat snapte hij niet. Met psycholoog Rudy Heylen hebben we daarop gewerkt, dat hij weer de natuurlijke doelman moest worden. Niet de doelman die zich vol stopt met informatie en zich dan gaat instellen op wat hij denkt dat er gaat gebeuren, maar een doelman die reageert op wat hij ziet gebeuren. De eerste wedstrijd waarin hij dat perfect oppakte, was Torino, waar we de groepsfase van de Europa League begonnen. Daar werd het 0-0 en pakte hij alles. Toen waren we vertrokken, met als bekroning op het einde de beker en de prijs van Doelman van het Jaar. Zijn tweede individuele trofee op een rij.’

‘We hebben nog steeds veel contact. Ik ben een paar keer naar Valencia geweest en onlangs nog eens naar Genk, om te zien hoe hij het er stelt. Hij zat er eerst een tijdje op hotel, maar Peppe, van La Botte in Genk, heeft hem geholpen bij de zoektocht naar een appartementje. Vladan woont in de buurt en hij ging binnenkort ook eens afspreken met Brandon en Boli die bij STVV voetballen. Het moet voor hem leuk zijn om nog wat mensen te kunnen opzoeken, mensen op wie je in de eerste weken kunt terugvallen. Hij heeft nog getwijfeld om iets in Hasselt te huren, maar uiteindelijk werd het toch Genk. Het is allicht ook maar voor vier maanden.

‘Mijn pa werkt voor Club Brugge en ik moet zeggen: hij heeft altijd wel zijn best gedaan om dit eetcafé te promoten. Overal, en dus ook op de werkvloer. Redelijk snel hebben we zo wat voetballers van Club, maar ook van andere ploegen, over de vloer gekregen. Zo is Maty hier in Cookie’s ook een keer beland, samen met twee vrienden uit Australië. Af en toe kwamen die eens over, één of twee keer per jaar. Die jongens voetbalden zelf ook, dat was voor hen niet altijd makkelijk. Hij woonde in Krom Genthof op een appartementje en ik zei: ‘Als ik je met iets kan helpen, vraag maar.’ Kort daarna zat ik met vrienden en de baas in brasserie Souffleur wat te babbelen, toen ik hem buiten voor de deur zag staan kijken naar de menukaart. Op zijn eentje. Ik had al zijn nummer en stuurde hem een berichtje. ‘Ziet de kaart er een beetje interessant uit?’ Ik zag hem verbaasd rond kijken. Toen ben ik de deur gaan openen… We hebben daar een uur of twee, drie wat zitten babbelen en lachen en tegen zijn principes in heeft hij zelfs een Tongerlootje gedronken. Maty drinkt haast nooit alcohol.

‘Zijn eerste weken in Brugge was het zoeken. Ik zeg niet dat het shitty was, maar je moet je dat zelf inbeelden: 21 en je verhuist naar de andere kant van de wereld. Zoek het maar uit! Ik had toen al een goed contact met Víctor Vázquez en Andrea en we hebben er hem een beetje bijgenomen. Cabrón noemde we hem, want als je vaak met een Spanjaard optrekt, leer je niet alleen mooie woordjes. (lacht)

‘Mat is echt een toffe gast. Zeer down-to-earth, respectvol, open voor iedereen. Víctor was een Catalaan en die zijn eerst toch wat afstandelijker. Ik krijg hier in Brugge heel wat toeristen over de vloer, van alle Engelstaligen zijn de Australiërs samen met de Schotten mijn favorieten. Die mentaliteit is heel anders. In het begin is Mat ook wat timide, maar zodra hij zich ergens in een comfortzone voelt, ontdooit hij snel. Ik denk dat het een droom moet zijn om zo iemand in de groep te hebben. Hij rust veel, is op en top professioneel in zijn leven als voetballer en daarbuiten een droom van een karakter als mens. Iemand die in zijn Brugse periode met heel veel spelers contact had, geen man van dit of dat groepje.

‘Het WK was voor hem een les. Niet dat hij zweefde, maar hij besefte toen dat hij nog jong was en nog veel moest leren. Valencia is op dat vlak ook een les geweest. Zijn probleem daar was dat het bestuur hem nogal aan het lijntje heeft gehouden. Het was er een beetje op zijn Spaans: mañana, mañana. Zijn manager moest constant bellen, er was zeer weinig duidelijkheid. Ik vond dat Mathew daar redelijk goed mee omging, op de laatste zes maanden na. Toen begon het écht op zijn zenuwen te werken en is hij actief naar een oplossing gaan zoeken. In die periode werd hij wat meer gesloten, sloot hij zichzelf wat meer op. Misschien speelde daar wat trots mee, niet te veel willen tonen. Je gaat naar ginds met veel verwachtingen en dan gebeurt dat allemaal. Je ziet nu duidelijk dat hij heel blij is dat hij in Genk zit en mensen terugziet van vroeger, maar vooral dat hij weer kan spelen. Hij was ook wel graag naar Brugge teruggekeerd, maar dat kon nu niet. Een jaar geleden hebben ze het ook geprobeerd, maar toen stond Mat er zelf niet om te springen. Hij wilde zich toen nog in Valencia bewijzen. Hij hoopte deze winter op Brugge, zei wel ‘in het slechtste geval is het Anderlecht’, maar uiteindelijk werd het Racing Genk. Misschien wel best, want over Anderlecht was hij ongerust: ‘Wat denk je, wat gaan de mensen in Brugge zeggen?’ Hij zat er echt mee in. Dat is toch nog een stuk clubliefde dat in zijn hart zit.

‘Mathew heeft hier zijn plan moeten leren trekken. Een andere eetcultuur, op zijn eentje wonen. Hij komt uit een gewone familie, woonde nog in een camper samen met ploegmaats. Toen we hem de eerste keer mee uit namen op restaurant, was het zoeken op de kaart. Nu is hij enorm geïnteresseerd in eten, hij staat open voor alles. Dat zag je in Valencia, toen hij dan een keer zijn eigen potje moest koken. Aan de snapchats die hij stuurde, zag je dat hij evolueerde. Wel altijd enorm gezond: kip, kip, kip, broccoli en af en toe wat pizza. Die jonge gast van 21 is nu een volwassen man van bijna 25, die al een keer de betere restaurants opzoekt en wat meer kan genieten van iets lekkers.

‘Down-to-earth is hij in alles. Víctor heeft hem padel leren kennen, hij gaat graag bowlen en hij golft graag. Maty haat verliezen. Heeft dat met de leeftijd te maken, ik weet het niet, maar als hij verloor, moest je hem het eerste uur met rust laten. Zotte dingen met geld heb ik hem ook nooit zien doen. Geen casino’s, hij is aan het investeren in eigendommen en dergelijke. Je ziet dat hij uit een hechte familie komt. Hij heeft nog een zus, Megan, en zijn oma en opa zijn hier ook een paar keer geweest. Mums and paps, zeer vriendelijke mensen. Zijn mama, Carol, ken ik ook, Mathew is eigenlijk haar verlengstuk, zacht, lief. Over het vertrek van zijn vader zegt hij niet veel. Ik geloof dat de scheiding rond zijn twaalfde gebeurde en hij heeft geen contact meer met hem. We plagen hem weleens met de meisjes, dat hij nog altijd single is. Hij had wel wat meisjes, maar niks serieus’ of officieels. Hij staat er ook niet om te springen, is zo gefocust op zijn voetbal, zijn carrière… Hij is ook zo zelfstandig geworden dat hij niet direct nood heeft aan iemand die voor hem zorgt. Sommigen willen dat snel, hij niet.’