‘Nu moeten ze op de Bosuil hun sportieve uitbouw in orde krijgen’

“’t Stad telt opnieuw drie eersteklassers!’ Zo staat het dezer dagen op de website van Berchem Sport, de kampioen in de tweede Amateurliga B. Sinds gisteren en de laatste stuiptrekking van Eddy Wauters die het BAS van tafel veegde, klopt het.

Antwerp in 1A, Beerschot Wilrijk straks in 1B – al moet het deze maand nog de eindronde in de Super Amateur Klasse afwerken. En Berchem promoveert dus naar de eerste amateurs.

Drie eersteklassers. Eindelijk! Het was erg hoe een provincie van bijna 2 miljoen inwoners en een stad van ruim een half miljoen mensen het voorbije decennium een marginale rol speelde in het Belgische voetballandschap. Antwerpen was iets wat je links liet liggen, letterlijk, voor wie van Vlaanderen naar Genk reed, of de Kempen. Al jaren play-offs en er nog niet één keer bij. Slechts perifeer (Westerlo, Mechelen) vertegenwoordigd bij de elite. Dood en dood jammer. In Lier vieren ze deze maand de twintigste verjaardag van de titel, voor de laatste hoogtepunten van Antwerp, échte, niet het stijgen uit tweede klasse, is het nog verder teruggaan.

De bodem lijkt bereikt. Mechelen heeft een fanbasis om trots op te zijn en heeft zijn stadion uitstekend opgefrist, het is, met de hulp van Telenet, klaar voor de laatste stap. En de grote baas van Ghelamco weet ook dat er in Antwerpen ruimte en politieke steun is om te bouwen. Aan de overkapping van de Ring maar ook aan een nieuw stadion, waar een politiek draagvlak voor is.

Punt is nu dat ze op de Bosuil hun sportieve uitbouw in orde moeten krijgen. Voetballen gebeurde de voorbije jaren in de luwte van 1B, en dan gaan, behalve in ’t Stad zelf, de fratsen die er op dat vlak al werden uitgehaald, verloren in de luwte van het topvoetbal. De trainerswissels, het aanstellen van Bico, de grote fouten, het kon nog onder de mat worden geveegd als rare kronkels om uit het vagevuur weg te komen. Straks niet. Vanaf juni gaan de schijnwerpers weer vol op de Bosuil, en zijn soms vreemde sfeer. Antwerp(en) heeft recht op professioneel geleid profvoetbal, met duidelijke lijnen, een goeie communicatie, een heldere filosofie en een degelijke opleiding, ook bij de jeugd.

En dan blijven onze gedachten uitgaan naar die schamele vier jaar dat Ajax Beerschot in handen nam, eerst met een minderheids- vervolgens met een meerderheidsparticipatie. Dembélé, De Mul, Vermaelen, Vertonghen, Alderweireld, later Rits, die via een wat langere omweg ook op weg is naar de top: vier jaar neuzen in het Antwerpse voetbalreservoir volstond voor de Amsterdammers om België vijf (en straks misschien zes) A-internationals te schenken. Zie daar de volgende stap voor Antwerp.