Paars-wit na drie jaar wachten opnieuw Belgisch landskampioen

Op het veld van Charleroi veroverde RSC Anderlecht donderdagavond de landstitel.

Die 34e titel zal niet meteen als de meest glorierijke de clubgeschiedenis ingaan. Waar er van het instituut Anderlecht steevast verzorgd en attractief voetbal verwacht wordt, viel de Belgische recordkampioen dit seizoen (te) vaak terug op een stevige organisatie en de tegenaanval. Die verandering van huisstijl kwam er onder impuls van René Weiler, vorige zomer een relatief onbekende Zwitser van de Duitse tweedeklasser Nürnberg die werd binnengehaald om Besnik Hasi op te volgen, die werd geofferd na het missen van de tweede titel op rij. Het machtscentrum van het Belgische voetbal leek even verhuisd te zijn van de hoofdstad naar Vlaanderen en volgens het paars-witte bestuur was Weiler – mede na het afhaken van rist toptrainers – de geknipte man om daar verandering in te brengen.

Eens aangekomen in Neerpede trof de Zwitser een bouwwerf aan, veroorzaakt door een hoop transferbewegingen. Sterkhouders Dennis Praet (Sampdoria), Steven Defour (Burnley) en Silvio Proto (KV Oostende) hadden al andere oorden opgezocht, topschutter Stefano Okaka zou na een transfersoap richting Watford vertrekken en intussen zat Anthony Vanden Borre in de B-kern te verkommeren. Manager Herman Van Holsbeeck besloot om de geldbeugel open te trekken en haalde met de Roemeen Nicolae Stanciu de duurste inkomende transfer in het Belgische voetbal. Daarnaast vonden onder meer ook zijn landgenoot Alexandru Chipciu, Lukasz Teodorczyk, Diego Capel, Sebastian De Maio, verloren zoon Massimo Bruno, Hamdi Harbaoui en Uros Spajic hun weg naar het Astridpark. Tijdens de winterstop werden daar ook nog Adrien Trebel en Isaac Kiese Thelin aan toegevoegd. Voor Vanden Borre werd er eerst in Montpellier en daarna bij het Congolese Mazembe een oplossing gevonden. Nog voor het seizoen goed en wel begonnen was botste het op training al tussen de veeleisende Weiler en De Maio, die naar de uitgang begeleid werd.

Het was symptomatisch voor het verkrampte seizoensbegin waardoor paars-wit zich worstelde. Regerend landskampioen Club Brugge en AA Gent werden door de meeste waarnemers naar voren geschoven als de belangrijkste titelkandidaten, voor Weiler werd een moeilijk seizoen en een kortstondig verblijf in de hoofdstad voorspeld. Aanvankelijk leken de waarnemers gelijk te krijgen. In de Champions League werden Weiler en co een eerste keer met de neus op de feiten gedrukt door het Russische FK Rostov, dat met 0-2 kwam winnen in Brussel en zo voor een vroegtijdige uitschakeling van paars-wit zorgde. In de Jupiler Pro League was de competitiestart dan weer wisselvallig. Anderlecht viel nooit uit de top vijf van het klassement, maar kon ook niet overtuigen en bovendien daalde het rendement van recordaankoop Stanciu zienderogen. Niet veel later volgde een thuisnederlaag tegen nota bene Westerlo, dat het seizoen op de laatste plaats zou afsluiten. Met ook nog nederlagen in Brugge, Waasland-Beveren en Zulte Waregem moesten de Brusselaars eind november de heenronde afsluiten op de zesde plaats, op acht punten van de verrassende herfstkampioen Zulte Waregem.

Wat volgde was een indrukwekkende wederopstanding, geïnspireerd door een goeie Europese campagne waarin de resultaten en het voetbal wel op niveau waren. Zo blikte Anderlecht in de groepsfase van de Europa League Bundesligaclub Mainz met 6-1 in en op bezoek bij Qabala voerde Weiler een doelmannenwissel door. Een goede zet – zo bleek later – want de vervanging van een al weken krasselende Davy Roef door Frank Boeckx zou een van de ingrediënten richting een 34e landstitel zijn. Europees was de overwintering een feit en in de eigen competitie werd er in 2016 niet meer verloren, met uitschieters tegen Moeskroen (7-0), Eupen (4-0) en AA Gent (2-3). In de stand kon Anderlecht zo oprukken naar de tweede plaats, op twee punten van Club Brugge. De uitschakeling in de achtste finales van de Beker in Charleroi werd dan ook met de mantel der liefde bedekt. AA Gent had zich toen met een zevende plaats in de tussenstand reeds deels buitenspel gezet, Club Brugge zou na een slechte periode in maart en april nog volgen.

Paars-wit kon met een gerust gemoed in La Manga zuurstof gaan tanken en ging na Nieuwjaar op zijn elan door, waardoor het de Bruggelingen bleef onder druk zetten. Uiteindelijk kraakte Club pas op de slotspeeldag van de reguliere competitie, waardoor Anderlecht met een 3-0 zege tegen Waasland-Beveren als nummer een aan de play-offs mocht beginnen. Dat was niet alleen een mentaal voordeel, want paars-wit verzekerde zich op dat moment al van minstens een stek in de Europa League en had de zekerheid dat bij een gelijke stand met Club de titel altijd naar Anderlecht zou gaan. Enkel het al weken zwijgende kanon van prijsschutter Teodorczyk zorgde toen voor wat gefrons. Europees eindigde het avontuur in de kwartfinales tegen Manchester United.

In de play-offs bewees Anderlecht dit seizoen de kampioen van de standvastigheid en efficiëntie te zijn. paars-wit liet geen uitschieters noteren: in de eerste vier wedstrijden kwam het welgeteld vier keer tot scoren, maar dat leverde wel een tien op twaalf op. Na de 2-0 thuiswinst tegen Club Brugge op speeldag vier leek de titel al bijna een feit – een gokkantoor betaalde zelfs al opbrengsten uit – maar door een één op zes tegen Charleroi en AA Gent en een gelijkspel in Brugge op de achtste speeldag moesten de feestelijkheden toch nog even uitgesteld worden.

Dankzij de eerste landstitel in drie seizoenen passeert Anderlecht nog eens langs de jackpot van de Champions League, de startgelden voor het kampioenenbal werden dit jaar nog maar eens opgetrokken door de UEFA, waardoor de toekomst verzekerd is. Financieel dan, want sportief lijkt er ook in het komende tussenseizoen een exodus van sterkhouders te zullen plaatsvinden. Een vertrek van goudhaantje Youri Tielemans, Leander Dendoncker en topschutter Teodorczyk lijkt onafwendbaar, terwijl mogelijk ook Kara Mbodj, Andy Najar en Frank Acheampong andere oorden zullen opzoeken.

Lees ook: Anderlecht kampioen: ‘Het is verdienste van Weiler dat hij altijd consequent is geweest’