Aanvoerder Sébastien Pocognoli ziet nog veel uitdagingen bij Standard. Aan Sport/Voetbalmagazine legt hij uit waarom hij ervoor koos Brighton te verlaten en terug te keren naar de heimat.
Na enkele minder seizoenen in Engeland keerde Sébastien Pocognoli afgelopen zomer terug naar de heimat en tekende bij Standard. De Luikenaars hadden er nochtans ook geen te beste campagne opzitten, waarom koos hij voor die optie?
‘Dat zat al lang in mijn hoofd, maar ik had helemaal geen zin om dat te doen op mijn 36e’, vertelt de linksachter aan Sport/Voetbalmagazine. ‘Nu heb ik nog enkele mooie jaren voor me liggen. Mijn seizoenseinde in Brighton, met een tweede plaats in de Championship en de promotie naar de Premier League, was goed. Ik kon daar misschien zelfs een nieuw contract tekenen. In ieder geval lieten ze me dat zo verstaan. De dag dat we vierden, had ik daarover nog een goed gesprek met de manager. Toen Standard met een voorstel kwam, hapte ik snel toe. Voor mij kwamen ze op het juiste moment. Het feit dat ik drie seizoenen zonder echt veel speeltijd had afgewerkt, speelde ook mee in mijn afweging. Ik had nood aan een uitdaging die me volledig prikkelde. De challenge om Standard terug naar de top te brengen, vond ik super motiverend. Bovendien had ik nood aan stabiliteit. Natuurlijk speelde ook mee dat er een contractvoorstel voor drie seizoenen kwam. Ik kon terugkeren naar een vertrouwde plaats met een perspectief op lange termijn.’
‘Soms moet je een beetje rekenen, maar als het over zulke zaken gaat, doe ik dat niet’, vervolgt Pocognoli. ‘Ik weet wat ik deed in het verleden, ik weet dat ik hier geapprecieerd word. Ik vertrek altijd van het principe dat iemand die alles geeft altijd beloond wordt. Misschien dat ik over twee of zes jaar kan opscheppen dat ik deel uitmaakte van de eerste successen onder het voorzitterschap van Bruno Venanzi. Hij verdient dat het hier goed loopt. Zijn goesting is groot. Maar Standard is geen Chinese multinational, alles moet stukje bij beetje heropgebouwd worden. Dat vergt tijd.’
Pocognoli heeft nooit zijn liefde voor de Rouches onder stoelen of banken gestoken. Het is al de derde keer dat hij er aan slag is. ‘Toen ik klein was, zat ik in de tribunes. Ik speelde er in de jeugdteams, tal van namiddagen spendeerde ik met het voorbereiden van mini tifo’s, met confetti die ik op wedstrijddagen de lucht in gooide. Ik zei de hele tijd dat ik ervan droomde om als prof ooit op het veld van Standard te voetballen. Dus ja, er was altijd sprake van liefde.’
