Dat verklapt doelman Ludovic Butelle in een openhartig interview met Sport/Voetbalmagazine. De Fransman blikt terug op de terreuraanslagen in Brussel en de gevolgen van een zware operatie toen hij nog bij Valencia keepte.
Op dinsdagmorgen 22 maart vertrok de Brugse selectie met het vliegtuig op stage naar Spanje… ‘Een nare ervaring’, noemt Clubdoelman Ludovic Butelle het. ‘We zijn op de luchthaven van Charleroi als we van de aanslagen in Brussel horen. De sfeer is vreselijk gespannen, we verliezen de tv-schermen geen seconde uit het oog. We vragen ons af hoeveel doden er zijn, weten niet of er geen bommen nog elders gaan ontploffen. Onze familie en naaste kennissen weten dat we het vliegtuig moeten nemen, maar niet noodzakelijk dat we van Charleroi opstijgen, sommigen denken dat we in Zaventem zijn. We krijgen allemaal berichten toegestuurd. Spelersvrouwen zeggen dat het beter zou zijn de stage uit te stellen of zelfs te annuleren, ze willen dat we terugkeren naar Brugge. Zodra we landen, stellen we allemaal de familie gerust.’
‘Ik had al ongeveer dezelfde situatie meegemaakt de avond van de aanslagen in Parijs, in november. Mensen die niet al te goed de kaart van Frankrijk kennen, hadden me gecontacteerd om te weten of dat vlak bij mij thuis gebeurd was en of het goed met mij was. Een Spaanse radio had me gecontacteerd opdat ik rechtstreeks zou getuigen.’
Holte in de buik
Butelle (33) heeft al de nodige klappen gehad in zijn leven. Een troebele relatie met zijn vader, het overlijden van zijn moeder, maar ook een zware operatie toen hij als doelman van Valencia zijn milt scheurde in een wedstrijd tegen Parma.
De gevolgen draagt hij vandaag nog steeds mee, vertelt hij: ‘De tegenstander vliegt in volle snelheid tegen me, ik krijg zijn knieën in mijn buik. Het vervolg was erg lastig. Ik verloor bijna al mijn bloed, een hemorragie. Ik kreeg een hoop bloedzakjes toegediend. Ik werd met een sonde gevoed, liep een infectie op en nog een andere toen ze de hechtingen eruit haalden. Uiteindelijk was ik dertien kilo vermagerd en moest ik verder zonder milt.’
‘Toen ik de training hervatte, was het verschrikkelijk. Ze gooiden me zacht een bal toe, een kind van drie had hem kunnen pakken, ik niet. Ik had geen kracht meer, het trok tegen ter hoogte van het litteken en ik durfde me niet te draaien, omdat het voelde alsof het litteken weer zou opengaan. Ik had een zware mentale blokkering bovenop mijn puur fysieke probleem.’
‘Vandaag zie ik dat als een levenservaring,” vervolgt Butelle zijn verhaal. “Ik voel me goed, speel weer op hoog niveau. Gewoonlijk heb ik nog wat problemen bij onschuldige bewegingen. Het moeilijkste zijn de draaibewegingen met de nek. Als ik mijn hoofd naar links draai, dan naar rechts, dan weer naar links en nog eens naar rechts, word ik duizelig. Dat schijnt normaal te zijn: aangezien ik een orgaan mis, is er een holte in mijn buik, zo begint alles te bewegen…’
Lees het volledige interview met Ludovic Butelle in Sport/Voetbalmagazine van woensdag 6 april.
