Net toen Standard eens een rustige en verkwikkende week zou beleven, deed de aankondiging van de komst van Michel Preud’homme aan het hoofd van Standard alles weer kantelen. Wat zouden de directe gevolgen zijn van zijn komst? Een onderzoek.
Vrijdag 23 maart. Sclessin is het toneel van de vriendschappelijke wedstrijd tussen Japan en Mali. De aftrap is om 13.20 uur, enigszins ongewoon maar opgelegd door de Japanse tv. De tribunes ogen begrijpelijkerwijze nogal leeg. Het bestuur van Standard, vertegenwoordigd door Bruno Venanzi, Olivier Renard en Alexandre Grosjean, is natuurlijk wel aanwezig in het eigen stadion. Ze lachen bovendien. Het is immers lang geleden dat ze daar nog eens een wedstrijd bijwonen zonder stress. Meer verrassend op deze vroege namiddag is de aanwezigheid van Herman Van Holsbeeck, die enkele vrienden uit het milieu heeft meegebracht, onder wie Mogi Bayat, Emilio Ferrera en Christophe Cheniaux, de rechterhand van Christophe Henrotay. Die ‘Anderlechtse’ delegatie zit tijdens de rust aan tafel met het Luikse bestuur. Dat zou allemaal eerder anekdotisch zijn, ware het niet dat enkele dagen voordien de kranten van de groep Sud Presse de komst van Michel Preud’homme naar Standard volgend seizoen hadden aangekondigd. Twee dagen na de bekerwinst sloeg dat nieuws in als een bom. Olivier Renard, de sportief directeur van Standard, die op diezelfde avond aanwezig was in zowel Extra Time als La Tribune, was enigszins geambeteerd door die onthulling, die hij niet kon negeren en evenmin ontkennen. ‘De timing is rampzalig, dat legt weer druk op Ricardo Sá Pinto, die daar al een heel seizoen heeft mee moeten omgaan. We zijn tevreden over Ricardo. Ik heb hem vandaag enkele keren gebeld en hij was erg rustig. Hij weet dat Standard een moeilijke club is. Hij weet dat Bruno Venanzi en ik hem altijd gesteund hebben. Hij kreeg kritiek, maar vanuit de kleedkamer kwamen positieve geluiden over hem.’
Preud’homme bij de Rode Duivels: het zou best kunnen dat het nooit een feit wordt.
Door het lint
Het valt ook niet te ontkennen dat de Portugese coach de voorbije weken een vlam heeft ontstoken die men op Sclessin allang gedoofd waande. De beelden van spelers, bestuur en supporters die samen vieren, zijn op het conto van Sá Pinto te schrijven. Hij liet het hoofd nooit hangen terwijl veel waarnemers dachten dat de hoop op play-off 1, het minimale doel bij het begin van het seizoen, dood en begraven was. Sinds de avond van 17 maart heeft Sá Pinto de verwachtingen zelfs overtroffen door de beker te winnen. Het gevolg daarvan is dat Standard zeker is van de poulefase van de Europa League en ook dat het contract van de Portugese trainer automatisch verlengd wordt met één seizoen. Waarom dus alles omgooien door Preud’homme te halen wanneer alles eindelijk in de plooi lijkt gevallen? Die onthullingen bevestigen alleen maar de chronische instabiliteit die er nog altijd heerst aan de oevers van de Maas, ook al wilde Venanzi daar komaf mee maken. Maar zegt men niet dat voorkomen beter is dan genezen? Kan men het Venanzi dit keer verwijten dat hij ervoor koos om zijn pionnen vooraf al neer te zetten en te anticiperen, gezien men hem al vaak verweten heeft dat hij dikwijls achter de feiten aan loopt? Tenslotte sloeg het oordeel over de Portugese coach om in één week tijd, tussen 11 maart (de kwalificatie voor play-off 1) en 17 maart (de bekerfinale). ‘Wie stond er nog achter Sá Pinto tijdens de rust op Oostende?’, valt aan Luikse zijde te horen. De coach ging dit seizoen meermaals over de schreef, zoals bij de scène die hij maakte tijdens de bekermatch op Anderlecht. Toen hij op 23 januari het veld van Zulte Waregem op liep en scheidsrechter Visser aanvloog, leek het alsof Sá Pinto zijn doodsvonnis getekend had. Dat hij opnieuw door het lint ging, viel niet in goede aarde bij het bestuur. Te meer daar het heel moeilijk is om in de dagelijkse werking met de Portugees om te gaan. Maar te midden van alle tegenkanting wist de coach het hoofd op te richten. Standard verloor niet meer sinds twee maanden en de trainer toonde een ander gelaat: hij was nog steeds opgewonden, maar schopte geen schandaal meer.
Ook al had Standard zich tijdens de winter flink versterkt, niet veel mensen hadden deze resultaten nog verwacht. Maar nu de rook is opgetrokken, beseft men op Sclessin ook wel dat men met een groep met zoveel kwaliteit nooit tot de tweede helft van de laatste wedstrijd van de reguliere competitie had hoeven te wachten op de kwalificatie voor play-off 1.
Leven in fantasie
Het Luikse bestuur had liever gezien dat zijn plannen niet aan de grote klok waren gehangen – vorige zomer wist het de aanstelling van Sá Pinto stil te houden. Dit keer bleek de aanwezigheid van Preud’homme bij nogal wat thuiswedstrijden op Sclessin en bij de bekerfinale niet onschuldig. Meerdere Luikse journalisten waren al een maand op de hoogte van de waarschijnlijke komst van MPH. De clausule bij de transfer van Alexander Scholz (het Luikse bestuur was met het Brugse een bedrag van 500.000 euro overeengekomen dat moest uitgekeerd worden als Preud’homme zou terugkeren) is een bewijs dat Standard geïnteresseerd was in MPH. Het is ook een publiek geheim dat Venanzi, als voorzitter-supporter, ervan droomde om de tovenaar terug te halen naar het Sclessin waarvan hij de tribunes achter het doel zo vaak liet dansen, zowel als coach als als speler. Vorige zomer al, hoewel Standard toen maar pas de Portugees had aangetrokken nadat het aan het lijntje was gehouden door Sergio Conceição, zat Venanzi rond de tafel met de ex-trainer van Club. ‘Ik ben 99 procent zeker dat er nooit contact is geweest tussen Michel en Bruno’, zegt een hooggeplaatste nochtans. Op Sclessin leeft men tegenwoordig blijkbaar in fantasieën, want Venanzi heeft weldegelijk meermaals met Preud’homme gesproken. Hij stelde hem een project op (heel) lange termijn voor. De legendarische oud-doelman toonde interesse, meer zelfs dan bij de eerste contacten, toen de club nog op een bazaar leek, zonder duidelijke bestuurslijn en met contradictorische beslissingen. Sinds vorige zomer is Standard flink geherstructureerd, van de profkern, die lange tijd te uitgebreid was, tot de jeugdacademie, die een grote chaos was. Die herstructurering veranderde de kijk van Preud’homme. Komt daar nog bij dat de club in de perceptie veranderd is van een loser die weer play-off 2 moet spelen in een club die twee trofeeën won op drie jaar tijd. Wie doet beter?
Het herhaaldelijke wangedrag van Ricardo Sá Pinto in het begin van het seizoen hielp natuurlijk ook niet om het imago te verbeteren van een club die er sportief al meer dan een jaar niks van bakte. Maar operationeel directeur Alexandre Grosjean ontkent het gerucht dat een toekomstige sponsor invloed zou gehad hebben op de keuze van de coach.
Paranoïde Sá Pinto
Als de terugkeer van Preud’homme bevestigd wordt, dan schrijft hij zich in in een traditie die sedert de zomer van start is gegaan met de transfers van Sébastien Pocognoli en Paul-José Mpoku, die tot doel hebben de spirit van Standard in alle geledingen van de club te doen herleven.
Ook al bleef Bruno Venanzi een poos op de achtergrond, hij heeft er nooit over gedacht om het schip te verlaten en hij is op de dag van vandaag ambitieuzer dan ooit. Maar kun je op lange termijn werken met een woelwater als Ricardo Sá Pinto, die al heel zijn trainersleven lang een ongeleid projectiel is? Daar kun je echt geen positief antwoord op geven, ook al wekt hij de schijn de laatste weken wat veranderd te zijn. In elk geval is hij nog even paranoïde als voordien. Dat is er door de aankondiging van de komst van Preud’homme niet beter op geworden.
Een andere vraag die zich stelt: zou de komst van Preud’homme gevolgen hebben voor de toekomst van Olivier Renard? En zou een rol als manager naar Engels model, wat naar verluidt aan MPH is beloofd, de armslag van de huidig sportief directeur beperken? Die laatste wil in elk geval niet opnieuw de moeilijkheden ervaren uit de tijd van Daniel Van Buyten. In september 2016 werd Renard ei zo na op straat gezet na een alles behalve rooskleurige transferzomer. Anderhalf jaar later liggen de kaarten anders: hij is de eerste om sportieve beslissingen te nemen en geniet alle vertrouwen van Bruno Venanzi. Het is dus ondenkbaar dat Renard Sclessin zou verlaten samen met Ricardo Sá Pinto. Zeker gezien de relatie tussen de huidige sportief directeur van de Rouches en MPH wel weer in orde is. Het veronderstelde conflict dat tot het vertrek van Renard, toen nog keeper, leidde (aan de deur gezet door de vorige directie), die vervangen werd door Aragón Espinoza in januari 2008, is slechts een verre herinnering.
Maar gaat Olivier Renard daarentegen wel opnieuw kunnen functioneren met Mogi Bayat? Sinds de zomer en de transfer van Uche Agbo, waarin Bayat zich eens te meer had willen mengen maar zonder succes, leek het voor de makelaar einde verhaal op Sclessin. Dit keer is het Michel Preud’homme die aan Bayat heeft gevraagd om hem te vertegenwoordigen bij de vele aanbiedingen, de ene al gekker dan de andere, die de ex-trainer van Club Brugge ontvangt. Als aanwezige op Sclessin in het kielzog van Van Holsbeeck tijdens Japan-Mali zou Bayat ertoe moeten worden aangezet om te komende weken meermaals de E40 richting Luik te nemen.
En wat met Emilio Ferrera, die werd voorgesteld als toekomstig veldtrainer naar het beeld van een Philippe Clement tijdens het tweede seizoen van MPH in Brugge? Het duo heeft al samengewerkt bij Al-Sjabab in Saudi-Arabië, en stond dicht bij een nieuwe job in Bordeaux in januari. Op het einde van hun Saudisch avontuur was de verhouding tussen beide mannen niet zo best, maar de plooien zijn ondertussen glad gestreken. De persoonlijkheid van Ferrera roept nog wel vragen op. Terwijl zijn toekomst op Anderlecht onzeker oogt gezien het aangekondigde vertrek van Van Holsbeeck, is hij erin geslaagd om de voorbije maanden op Neerpede nogal wat mensen tegen zich in het harnas te jagen. ‘Op sommige punten is hij voortreffelijk, op andere onuitstaanbaar’, vertelt een van de jeugdtrainers van paars-wit. Er is dan ook veel twijfel of het wisselvallige humeur van de Brusselaar wel in goede aarde zou vallen in de Luikse kleedkamer, waar de karakters een stuk sterker en explosiever zijn dan bij de U21 van RSCA. De eventuele komst van MPH zou dus een aantal recente zekerheden weer op losse schroeven zetten en roept een boel vragen op. Maar kan Standard neen zeggen tegen iemand die velen op Sclessin nog altijd beschouwen als de beste trainer van België?
MPH en de Duivels: einde verhaal?
Vorig weekend trad de anders erg discrete voorzitter van de Belgische voetbalbond, Gerard Linard, naar buiten in de kolommen van Sud Presse. Over de eventuele komst van Michel Preud’homme liet hij aan duidelijkheid niks te wensen over: ‘Hier op de bond spreekt niemand over Preud’homme. Dat is geen actueel thema, we kennen de laatste mening van Michel over dit onderwerp niet. Als zijn onderhandelingen met Standard al ver gevorderd zijn, dan is dat misschien een teken dat hij alleen met dat project in zijn hoofd zit. Ik zeg niet dat Preud’homme nooit bondscoach zal worden. We zien wel, wanneer de gelegenheid zich voordoet, of beide partijen er dan zin in hebben, of hij dan de meest geschikte kandidaat is… Dat is veel als en dan…!’
Hoewel men bij de bond erg tevreden is over het werk van Roberto Martínez, is het vandaag onmogelijk te zeggen of de Spanjaard ook na het WK nog aan het hoofd van de nationale ploeg zal staan. Michel Preud’homme van zijn kant wil zo snel mogelijk weer gras ruiken. En hij wil garanties. MPH had graag bondscoach willen worden na het EK van 2016, maar daar stak Bart Verhaeghe een stokje voor. Het is deze generatie die hij graag zou coachen en naar de top leiden. Want de toekomst na het WK boezemt angst in. De vrees dat meerdere Rode Duivels, en niet de minste, zullen afhaken, is reëel. De toekomst oogt dus minder rooskleurig. Nochtans zei een kaderlid van de ploeg ons enkele weken geleden nog in vertrouwen dat hij er zeker van was ‘dat Preud’homme de nieuwe bondscoach zou worden. Ze hebben ons dat al verteld.’ Waarop hij er kritisch aan toevoegde: ‘In België maken ze van Preud’homme een afgod, maar wat heeft hij al voor elkaar gekregen in het buitenland?’
Iemand uit de omgeving van Preud’homme verzekert ons dat ‘Michel er nood aan heeft elke dag op het veld te staan om zich helemaal betrokken te voelen en dat de job van bondscoach dat niet toelaat.’
Preud’homme bij de Rode Duivels: veel waarnemers waren er al heel lang mee bezig, maar het zou best kunnen dat het dus nooit een feit wordt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
