Standard: het plan-MPH

© belgaimage
Thomas Bricmont

Waarom was de werf op Standard zo omvangrijk in het begin van het seizoen? Wat zijn de belangrijkste omwentelingen geweest? Wat is er in de coulissen gebeurd? Een terugblik op de 32 weken van Michel Preud’homme bij Standard.

Eerlijk gezegd hadden we niks anders verwacht. Met name: veel inzet, veel sfeer, veel animositeit en vooral veel provocaties tijdens de topper van afgelopen weekend tussen Antwerp en Standard. De gastheren hadden bovendien op de ochtend van de wedstrijd al de knuppel in het hoenderhok gegooid door een nogal surrealistisch interview van Luciano D’Onofrio, de sportieve baas van de Great Old, dat verscheen in de kranten van de Groupe Sud Presse. Een fragment: ‘ Bruno Venanzi heeft iedereen in slaap gewiegd. Er is geen reactie meer, geen emotie, noch bij de supporters, noch bij de media.’

Michel Preud’homme doet me denken aan een bedrijfsleider. Hij heeft er alle karaktertrekken van: leiderschap, charisma en visie.

Alexande Grosjean

Het bestuur van Standard was de avond ervoor gewaarschuwd dat de voormalige sterke man van de Rouches zich in de media had uitgelaten, maar niet over de inhoud van wat hij had gezegd. Vorige vrijdag, 25 januari, om 6 uur in de ochtend, viel Bruno Venanzi net niet uit zijn bed toen hij de verklaringen van Luciano D’Onofrio las. Waarom die publieke geseling op precies dat moment? Bij Standard hebben ze daar nog altijd geen antwoord op. Don Luciano durfde Bruno Venanzi in besloten kring al wel eens stevig te tackelen, maar in het openbaar hield hij zich eerder op de vlakte – tot dat bewuste interview. Want één ding staat vast: je zult moeilijk twee personen vinden die zo diametraal tegenover elkaar staan als Venanzi en D’Onofrio, of het nu gaat om hun werkwijze of hun persoonlijkheid. Is de gewezen baas van Standard nog altijd gefrustreerd dat hij niet betrokken was bij de overname van Standard drie jaar geleden en dat hij zich dan maar heeft moeten toeleggen op het project-Antwerp? Verwijt hij het bestuur van Standard dat het zijn vriend, boekhouder Philippe Gillis, heeft ontslagen? Heeft hij de terugkeer van Michel Preud’homme nog niet verteerd, die als doel had het project van Venanzi geloofwaardigheid te verlenen en de ambities in de verf te zetten? Het is moeilijk om daar zicht op te krijgen, want de uitlatingen van vorige vrijdag missen duidelijkheid. Maar hoogstwaarschijnlijk gaat het om een combinatie van die drie redenen.

Saint-Michel

De topper zelf lag in het verlengde van die uitlatingen in de pers. De avond werd afgesloten met een even surrealistisch als belachelijk interview van László Bölöni – die daarmee niet aan zijn proefstuk toe was. Michel Preud’homme oogde kalmer voor de microfoon, maar wees niettemin op het antivoetbal van de Antwerpenaars en hun gevaarlijk ‘spel’.

Dat MPH relatief kalm bleef, komt doordat hij zich bewust is van de weg die werd afgelegd sinds 18 juni 2018, de dag van zijn eerste training met het Standard editie 2018/19. Bijna 32 weken later is zijn Standard op de goeie weg, ondanks de ontgoochelende draw op de Bosuil.

Maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn geweest. Had een andere trainer dan Preud’homme de magere resultaten en het flauwe voetbal van het seizoensbegin overleefd? Zeker na de bekerwinst en de spectaculaire play-offs van zijn voorganger Ricardo Sá Pinto? Neen. Maar Saint-Michel heeft ervaring, een palmares, een aura en de steun van veel media in het noorden en zuiden van het land.

Moeilijke juli

‘Het feit dat Michel Standard uitgebreid geobserveerd en geanalyseerd heeft, voor hij de groep overnam, is zeker een voordeel gebleken’, stelt algemeen directeur Alexandre Grosjean vast. ‘Hij wist donders goed dat hij tijd zou nodig hebben om zijn doel te bereiken. Dat er enorm gewerkt moest worden op het vlak van de fysiek en ook van de discipline.’ Want cadeautjes voor de spelers in de vorm van vrije dagen, zoals tijdens de play-offs vorig jaar, dat werkt een tijdje, tot de eerste tegenslag. De term ‘Club Med’ werd door de huidige staf al gebruikt om de toestand eind vorig seizoen te omschrijven. De groep moest de knop dus omdraaien en weer aan het werk gaan. Dat liep de eerste weken niet van een leien dakje.

Na de Europese uitschakeling tegen Ajax had Luis Pedro Cavanda het verkorven bij de technische staf.
Na de Europese uitschakeling tegen Ajax had Luis Pedro Cavanda het verkorven bij de technische staf.© belgaimage

Op 7 juli, tijdens de stage in Arnhem, verliezen de mannen van MPH met 1-0 van Beerschot Wilrijk. De nieuwe T1 van de Rouches verbergt meermaals zijn hoofd in zijn handen. Ook de communicatie rond het vertrek van Edmilson Jr (die hij graag had gehouden) irriteert hem nog erg. MPH beleeft een woelige juli en wordt met wat geluk gered door een zege op de openingsspeeldag tegen zijn voormalige werkgever KAA Gent.

Een ander verhaal in de voorrondes van de Champions League. Na een voorbereiding die fysiek zwaar en tactisch moeilijk was geweest maakte het Luikse schip water in de Johan Cruijff ArenA (3-0 na een nog hoopgevende 2-2 thuis). Preud’homme kan zijn ongerustheid en zijn ergernis niet verbergen: ‘De opdracht was ongeveer hetzelfde als in de heenmatch: de Ajacieden niet laten voetballen. Maar dan moet je van bij het begin wakker zijn en inspanningen willen leveren. We liepen altijd tien meter achter de tegenstander aan.’

Harde woorden en na die match valt ook een eerste slachtoffer: Luis Pedro Cavanda vindt geen genade meer in de ogen van de staf, die vindt dat hij er de kantjes af loopt.

Moeilijke karakters

Preud’homme beseft al vlug dat hij geen kern heeft vol brave soldaten, zoals op het einde bij Club Brugge, maar dat hij spelers voor zich heeft met veel talent maar ook een moeilijk karakter. Een kern die te snel tevreden is, voor wie het allemaal vanzelf leek te gaan sinds de gelukkige kwalificatie voor de play-offs en de bekerwinst in maart. ‘Er was vorig seizoen een hemelsbreed verschil tussen het reguliere seizoen en de play-offs’, stelt Emilio Ferrera, de ‘T1 bis’. ‘We wisten niet meteen hoe we dat moesten aanpakken, dus zijn we met een wit blad herbegonnen. De kern had dat bijzondere seizoen nog niet verteerd. Zowel voor fysiekcoach Renaat Philippaerts als voor mij was dat lastig. Het was een grote werf die er voor ons lag. Het spelschema hadden we al uitgewerkt bij Al-Shabab ( waar het duo samenwerkte, nvdr). De eerste trainingen waren moeilijk. De spelers wisten niet welke kant ze op gingen, maar wij hadden de puzzel in handen. Aan de spelers hebben we stukje per stukje gegeven.’

Bij Club Brugge paste Preud’homme al dezelfde recepten toe die Ferrera in de Golf had uitgewerkt en dat marcheerde. Voor zijn nieuwe start – eerst leek dat Bordeaux te worden, nadien de nationale ploeg – wou hij Emilio Ferrera aan zijn zijde. Vooral omdat hij met de leeftijd van 60 in het vooruitzicht wat afstand wou nemen van het veldwerk. MPH kreeg alle sleutels van het huis in handen en moest dus sowieso delegeren.

Een reddend onderhoud

In de zomer werd hij ook vicevoorzitter en sportief directeur van stamnummer 16. De nieuwe chef beweegt hemel en aarde om Obbi Oulare aan te trekken, over wiens profiel men het bij Standard niet eens is en die bovendien geblesseerd is. Een week later, op 1 september, speelt Standard een rampzalige tweede helft op Eupen (2-1). Een nog zwaardere klap volgt in de beker, tegen Knokke. De bekerwinnaar wordt uitgeschakeld door een eersteklasser bij de amateurs.

De sfeer op training is somber. De spelers klagen dat het spelschema alle creativiteit en vrijheid doodt. Ondanks een referentiematch tegen Club Brugge hervallen de Rouches op Zulte Waregem en vervolgens bijten ze op 4 november in het zand tegen Antwerp.

De toestand raakt meer en meer gespannen, de terugkeer van MPH lijkt een fiasco te worden. Voor de verplaatsing naar Kortrijk op 11 november vindt een onderhoud plaats tussen enkele spelers en de staf. Iedereen zegt zijn gedacht, het ijs is gebroken. Preud’homme begrijpt de boodschap van zijn spelersgroep. Het effect volgt direct. Sinds de verplaatsing naar het Guldensporenstadion verloor Standard nog maar één keer, in Brugge.

MPH, de CEO

Op 29 november speelt Standard zijn tweede referentiematch, in de Europa League tegen Sevilla, de vijfvoudige eindwinnaar. Preud’homme toont zijn kwaliteiten als coach door onder meer Moussa Djenepo met zijn dribbels de flank van de Spanjaarden te laten geselen. Waar Ferrera de nadruk legt op balbezit en spelschema’s, is Preud’homme degene die trapt waar het pijn doet en de zwaktes van de tegenstander uitbuit.

Sinds de ontbolstering van Zinho Vanheusden staat de basiself er en oogt Standard bijzonder solide. Je moet al ver teruggaan om zo’n rust terug te vinden op Sclessin. MPH heeft nochtans niks van zijn daadkracht verloren, zoals recent bleek uit de sancties die Mehdi Carcela kreeg opgelegd omdat hij meermaals te laat was gekomen en niet opdaagde op het Gala van de Gouden Schoen.

‘Op bestuursniveau hebben we uit onze fouten geleerd’, zegt Grosjean. ‘De komst van Michel was de sleutel om iets op te bouwen. Hij is de eerste voetbalman die me doet denken aan een bedrijfsleider. Hij heeft er alleszins alle karaktertrekken van: leiderschap, charisma en visie. We kennen nu allemaal onze taak.’

Coach, en daarna?

Het beste bewijs is de rol van Benjamin Nicaise, die in het begin van vorig seizoen als teammanager kwam, maar onder Sá Pinto nooit echt aan bod kwam – en dat is een eufemisme. ‘Ricardo had zijn eigen werkwijze. Michel begrijpt dat hij zijn entourage aan zijn kant moet hebben. De structuur staat er. Michel heeft een visie op lange termijn’, zegt de man die nu wél zijn rol mag spelen als tussenpersoon tussen spelersgroep en bestuur. ‘Hij werkt nauwgezet, bij hem is alles onder controle. Ik ben ook verrast door de manier waarop hij emotioneel de knop kan omdraaien. Wanneer hij na een wedstrijd naar de kleedkamer komt, is hij altijd weer kalm. Hij gaat ook heel menselijk om met de spelers, vind ik.’

Terwijl we ons nog zijn hysterische crises uit zijn Brugse tijd herinneren, lijkt Preud’homme nu meer ontspannen. Zijn vele taken lijken nochtans extra werk met zich mee te brengen. ‘Doet hij niet te veel? 92 procent van de tijd is hij coach, maar door zijn aanwezigheid in de raad van bestuur heeft hij een helikoptervisie op de club’, legt Grosjean uit.

Een club die hij nog niet wil verlaten, ook al kunnen we ons inbeelden (en dat vindt hij zelf ook) dat het in een andere functie zal zijn, gezien het gewicht van de jaren begint te tellen. Dat MPH aan boord van Venanzi’s schip is gestapt op een moment dat het sportief niet liep, geeft aan dat het voor de lange termijn is. Ook al wil dat in het voetbal niet veel zeggen.

Standard: het plan-MPH
© belgaimage

De invloed van Emilio Ferrera

Emilio Ferrera, die meekwam in het kielzog van Michel Preud’homme, heeft een goeie reputatie op het vlak van trainingsmethodes maar een minder goeie op het vlak van peoplemanagement. Emilio Ferrera staat voor een onberispelijke methodologie en een spelsysteem dat Preud’homme al bij Club Brugge in de praktijk bracht. Een 4-3-3 op papier, die overgaat in een 4-2-2-2 met twee nummers 6 en twee nummers 10 en zeer hoog opgestelde backs. Het duurde een tijdje eer de spelersgroep dat systeem onder de knie had.

Maar zijn methode en communicatie bemoeilijkten de relatie tussen de groep en de ‘T1 bis’. Zijn kilheid en zijn overdreven geschreeuw zorgden ervoor dat er geen plezier meer was op de training. Ook vandaag is de verhouding tussen de Brusselaar en sommige spelers nog erg gespannen. Emilio Ferrera heeft geen moeite om dat toe te geven: ‘Mijn methode is niet populair, maar dat is mijn verantwoordelijkheid. Ik ga door, al doet de kritiek me pijn. Ik weet waarom ik hier ben. Ik word door de club betaald om resultaten te boeken, maar ook om de waarde van de spelers op te drijven. Het is niet door spelers voortdurend andere dingen te laten doen dat hun waarde zal stijgen. Ik zie bijvoorbeeld de noodzaak niet om een verdediger op doel te laten schieten. Je moet functioneel en professioneel blijven.’

En wat met het gebrek aan plezier op training? ‘We hebben verantwoordelijkheden, want we worden door de club goed betaald. Plezier, dat is samen in kleedkamer zitten voor de training of samen eten. Maar moet er op de training zelf plezier zijn? Heeft een loodgieter plezier wanneer hij naar een klant gaat?’

Emilio Ferrera heeft het voetbal altijd opgevat als werk. Met een precies spelschema dat op het eerste gezicht misschien weinig aantrekkelijk is. ‘Het systeem haalt het beste uit de spelers. Vorig jaar sprak men niet over Mehdi Carcela of Edmilson Jr, nu staan heel wat spelers in de schijnwerpers. Maar het is een bouwwerf geweest. Om Paul-José Mpoku te laten schitteren moesten die twee nummers 6 achter hem goed zijn. Dat nam natuurlijk tijd in beslag. De verschillende elementen moesten samensmelten. Ik vind dat ons balbezit nog beter kan, gezien de kwaliteit in de kern, ook al hebben we daarin al veel progressie geboekt. Wanneer je op balbezit wil spelen met voetballers die dat niet gewend zijn, dan gaat dat niet van vandaag op morgen. Maar ik stel vast dat onze trainingen sinds een paar maanden een hoog niveau hebben.’

Met taken die goed afgebakend lijken te zijn: Emilio Ferrera als veldtrainer en Preud’homme in een meer pragmatische rol. ‘Voor mij is de manier waarop je tot een zege komt, belangrijker dan de zege zelf. Dat onderscheidt me allicht van Michel. En ik moet erkennen: als je geen persoonlijkheid als Michel hebt om de groep mee te trekken, dan kun je er niet alles uit halen. Hij heeft zijn achtergrond en zijn aanzien mee, dat is een enorm voordeel’, zegt Ferrera. ‘En de beslissingen worden door Michel genomen. Soms heb ik daar een goeie invloed op, soms een slechte.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content