Mag van de derde op de wereldranglijst van FIFA meer worden verwacht of volstaat winst? Kanttekeningen bij de zege van België in Israël.
Zes op zes en weer (gedeeld) leider in de kwalificatiegroep voor het EK. De lentemissie van de Rode Duivels is geslaagd. Op 12 juni nog een topper in Wales, met als inzet de leidersplaats, en Marc Wilmots kan het seizoen post-Brazilië mooi afsluiten. De bondscoach kan stilaan een indrukwekkend palmares in kwalificatiewedstrijden voorleggen. Vijftien wedstrijden afgehaspeld, elf gewonnen en vier keer gelijk. Uit of thuis maakt de Duivels niet uit. Integendeel zelfs. Thuis speelden de Belgen in die kwalificatiewedstrijden drie keer gelijk (Kroatië en Wales in de vorige campagne, Wales in deze), uit gebeurde dat slechts één keer. Slechts éen wedstrijd met inzet verloren de Duivels onder Wilmots: in de kwartfinales van het WK tegen Argentinië.
Van een leien dakje liep het niet altijd, we herinneren ons een zeer moeizame uitzege in Servië tijdens de vorige campagne, toen de verdediging slag om slinger onder druk stond en de Belgen goed weg kwamen. Dat was in Bosnië-Herzegovina niet het geval, en gisteren in Israël, de tweede uitwedstrijd in deze campagne, ook niet. Twee keer waren de Belgen de dominante ploeg, in die zin hebben de Duivels stappen gezet. Dat Thibaut Courtois na de wedstrijd werd uitgeroepen tot man van de match, was dan ook overdreven, eerder om Israël te troosten. Met hoge verwachtingen waren de ploegmaats van Gerhson en Refaelov aan een tweeluik voor eigen publiek begonnen. Na een onverhoopte 9 op 9 kon een serieuze stap richting EK worden gezet. De realiteit was anders. Veel goeie voetballers, maar geen wereldspits. Achterin kwetsbaar en een logische nul op zes. Op 12 juni wacht hen een uitwedstrijd bij Bosnië. Loopt het daar weer fout, dan wordt het nog krap, de strijd om de derde plaats.
Maar goed, de Belgen.. Tegen Cyprus en Israël drie helften op topniveau, met hoge druk, snelle balcirculatie, elk duel winnend en gevaarlijk. En eentje ondermaats.
Aan wat dat laatste lag, zullen ze zelf wel weten. Overmoed, arrogantie, overdreven zelfbewustzijn, concentratieverlies.. Al met de gedachten bij de komende weken in clubverband, of denkend aan thuis… Een samenloop van omstandigheden. En dan gaat het snel, merkten Kompany en Wilmots. De ene verslikte zich, de andere deed paar wissels die ei zo na verkeerd uitdraaiden. Door eerst Hazard naar de kant te halen, en vervolgens na de uitsluiting van Kompany Benteke op te offeren voor Denayer hadden de Belgen plots geen man meer om voorin een bal bij te houden. Chadli rende, maar was niet balvast genoeg (hier had Dembélé niet verkeerd gestaan), terwijl De Bruyne zijn verticale spel bleef ontwikkelen. Hazard, die tempowisselingen paart aan spelen op balbezit had de Belgen veel diensten kunnen bewijzen. Pas met de late inbreng van Origi werd dit een beetje gecorrigeerd.
Schade leverde het niet op, daarvoor was Israël voorin niet sterk genoeg. Maar het was wel opmerkelijk, hoe de Duivels plots, in een paar minuten, van dominantie vervielen tot een ploeg die vooral probeerde bressen te dichten. Nainggolan die het niet meer kon belopen tegen een overmacht en week. Fellaini die week.. De verdediging die week.. Een werkpunt.
De kwalificatiecampagne is nu half weg. Wat leerde ze? Dat de status van de Belgen is veranderd. Israël vatte de partij aan, zoals ze een uitwedstrijd in Brussel zouden spelen: behoudend. Bosnië-Herzegovina startte in eigen huis ook niet zoals de Kroaten of de Serven in de vorige eliminatieronde, aan een hoog tempo. De Rode Duivels maakt het weinig uit. Hazard groeit stilaan tot een bepalende figuur. Was De Bruyne op de weg naar Brazilië nog de belangrijkste pion, dan is het nu de man van Chelsea. In het middenveld staat wat.
Benieuwd zal Wilmots de komende weken ongetwijfeld de revalidatie van Thomas Vermaelen volgen, nu Kompany in Wales niet inzetbaar is. Bij Barcelona hadden ze andere plannen met de Belg. Rustig klaarstomen voor volgend seizoen, niet al te veel haastwerk. Wilmots had de voorbije weken contact met Vermaelen en vroeg hem om wél te focussen op deze zomer, om wél nog wedstrijdritme te zoeken. Om te focussen op juni, en de partijen tegen Frankrijk en Wales. Er kon immers altijd wat gebeuren. Die noodzaak is er nu.
Rest nog omgaan met de ‘cool’ en het zelfvertrouwen van deze generatie, die zo goed is, dat nonchalance om de hoek loert. Dat jongleren van Kompany in de middencirkel sloeg nergens op.
We zagen het ook maandag, in de wedstrijd van de U21. Veel afwezigen (Praet, Dendoncker), maar nog genoeg talent op het veld, om de tegenstand weg te blazen. Maar: nog geen ploeg. En: soms overdreven zelfvertrouwen bij ondermeer Youri Tielemans, een van de jongsten op het terrein. Nonchalance in de vrije trap, wilde opties in de passing.. Het is iets waar trainers voor moeten waken.
Ook in Leuven was een man van Chelsea de beste van het veld. Charly Musonda junior. Rank als zijn pa indertijd, 1m73 en 18, met een zeer kleine draaicirkel, maar stevig op zijn voeten. Een dribbel afwisselend met een goeie steekbal, net als Hazard. Gestart vanaf links, later centraal, een genot om naar te kijken. Traint dit seizoen een keer of drie per week mee met de A-kern van Chelsea en dat zie je. Stilaan klaar voor een A-ploeg, benieuwd aan wie Chelsea hem straks gaat uitlenen…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier