Hij was de voorbije twee decennia nooit écht weg uit zijn stad, maar nu voetbalt hij er, en dat is nieuw. Vadis Odjidja over de ambities van AA Gent, en een terugblik op keuzes die niet altijd de juiste bleken.
De transferzomer van 2018 stond in het teken van de terugkeer van wat oude bekenden. Dieumerci Mbokani vond onderdak bij Antwerp, Maxime Lestienne kreeg een reddingsboei toegeworpen vanuit Luik, Anderlecht haalde Luikenaar Zakaria Bakkali naar de Jupiler Pro League, en KAA Gent legde de sleutels van zijn middenveld in handen van Vadis Odjidja (29). In de zomer van 2014 koos Odjidja, die van 1994 tot 1999 in de jeugd van Gent voetbalde, met veel ambities voor een nieuw buitenlands avontuur, nadat hij eerder al eens naar Hamburg trok. Vier jaar later is hij terug, nadat Europa hem niet had gegeven wat hij – en de buitenwereld – ervan verwachtte.
Als ik je niet moet, zal ik eerlijk zeggen dat onze relatie niks wordt. Omgekeerd: als ik iemand graag heb, zal ik heel veel doen voor die persoon.
Zijn eerste maand in België was er eentje met ups en downs: goeie prestaties, afgewisseld met wat hinderlijke spierblessures. Een doelpunt, twee keer geel, een Europese uitschakeling, waarbij hij net niet scoorde: onopgemerkt bleef de middenvelder niet. Maar dat had ook niemand verwacht, want Odjidja heeft zoveel talent dat hij altijd een hoofdrol opeist. Zelfs al is, door een moeilijke voorbereiding, waarbij hij lange tijd met de tweede groep van Olympiacos mee trainde, de fysieke conditie nog niet top. Odjidja: ‘Ik heb in Griekenland wel getraind, maar meer met de spelers die er weg wilden, of weg moesten. Geen voorbereiding zoals het zou moeten zijn. Ik probeer nu maar wat in te halen.’
Met welk gevoel zit je hier nu?
Vadis Odjidja: ‘Een goed gevoel, echt waar. Ik ben blij om terug te zijn. Opnieuw thuis, in mijn stad, bij een goeie club met een structuur, een visie, ambities. Echt blij; voor jou zit een tevreden man.’
‘Het wordt tijd dat hij weg is uit Griekenland’, zei je begeleider nog tijdens het WK.
Odjidja: ‘Ja… ( aarzelt) Ik heb er redelijk wat problemen gehad. Maar wat kan ik erover zeggen? Op een paar maanden tijd zakte ik af van de beste speler tot iemand die niet meer mag spelen; in dat soort landen kan dat gebeuren. Alles is op een gegeven moment jouw fout, zo lijkt. Nu… Ík weet waar de waarheid ligt.’
Vertel die eens.
Odjidja: ‘Liever niet. Wanneer je niks positiefs kan zeggen over de zaken daar, kun je beter zwijgen. Het enige wat ik kan zeggen is dat ik me daar, zelfs in het begin toen alles nog goed ging, niet echt goed, niet thuis voelde. Wanneer het vervolgens niet lekker loopt, gaan de zaken sneller van kwaad tot erger.’
Nochtans, de Atheense kust, de Griekse eilanden… Slecht lijkt het daar niet, op het eerste gezicht.
Odjidja: ‘Niet voor mensen die constant op het strand willen liggen, maar dat is niet echt mijn ding. Nu, ik had de keuze gemaakt om naar daar te gaan, en daarom heb ik er altijd mijn best gedaan. Ook al ben ik ergens niet graag, dat plichtsgevoel heb ik wel. In het begin ging het nog goed, op het einde wat minder.’
Ambities
Toen we mekaar in het voorjaar van 2014 zagen, zat je vol ambitie en vuur. Wat is er onderweg gebeurd, dat je nu terug bent?
Odjidja: ‘In het voetbal moet je sowieso wat geluk hebben; op het juiste moment op de juiste plaats komen. Dat was voor mij niet altijd het geval. Wanneer ik in Engeland bij Norwich City iets meer geluk had gekend, had ik er iets meer mijn kans kunnen krijgen, denk ik. De eerste paar wedstrijden waren oké en na een week kreeg ik vijftien minuutjes mijn kans, daarna een half uur, en de trainer was zo tevreden dat ik de week erop mocht starten. Vervolgens raakte ik onmiddellijk geblesseerd. Ik dacht twee weken buiten strijd te zijn, het werden er drie maanden. In die periode werd ook de trainer ontslagen. Een nieuwe kwam, met andere spelers. Ik moest mezelf opnieuw in de kijker spelen en dat heb ik gedaan; ik heb lang gevochten om een kans te krijgen. Ik mag zelfs zeggen dat ik hem een beetje heb gered, toen het slecht ging en ook hij bijna werd ontslagen. Maar uiteindelijk was ik toch weer de eerste die uit de ploeg verdween wanneer we weer eens verloren: hij wilde toch teruggrijpen naar zijn spelers. Dat soort kleine dingetjes kunnen veel bepalen… Op zich ben ik wel tevreden met wat ik heb gedaan, maar de trainer moet ook wat in je geloven.’
Heeft je lichaam je gedurende je carrière in de steek gelaten op cruciale momenten?
Odjidja: ‘Neen. De meeste blessures die ik had, waren speciale dingen. De laatste twee jaar had ik wat spierblessures, maar de jaren voordien niet. Een stressfractuur of een middenvoetsbeentje dat breekt, een kraakbeenletsel in de knie… Daar kun je moeilijk wat aan doen. Wat meer geluk… Of misschien wat beter voor jezelf zorgen… Ik weet het niet.’
Heb je dat nagelaten?
Odjidja: ‘Nu ik ouder ben, doe ik meer dan toen ik 22, 23 was. Toen dacht ik eerder: het zal wel in orde komen, en misschien was dat niet zo. Maar wanneer je op die leeftijd geen spierblessures hebt, zeg je ook niet: als ik vroeger in bed was gekropen…’
Zijn er keuzes die je betreurt?
Odjidja: ‘Achteraf bekeken waren ze niet allemaal de beste, maar op het moment zelf stond ik er telkens achter. Bij sommige wist ik alleen niet de volledige waarheid. Was dat wel het geval geweest, had ik misschien andere keuzes gemaakt.’
Welke bedoel je?
Odjidja: ‘Toen ik heel jong was bij Anderlecht en voor Hamburg koos en misschien ook de laatste keuze, voor Griekenland. Maar Besnik Hasi zat daar, hij had me geholpen om naar Legia Warschau te komen en daar was alles heel goed verlopen. Ik ben daar nog steeds heel geliefd. Eigenlijk zou ik naar Rusland vertrekken, maar vervolgens liep er iets fout en verhuisde ik naar Griekenland. Daar had ik me iets heel anders bij voorgesteld dan de situatie waarin ik terechtkwam.’
Bij sommige keuzes wist ik niet de volledige waarheid.
Heeft je karakter je soms parten gespeeld? Bijvoorbeeld in relaties met trainers?
Odjidja ( denkt na): ‘Ik denk het niet. Ik ben een oprecht persoon, zeg altijd wat ik denk. Misschien heeft niet iedereen dat even graag, maar voor mezelf denk ik dat dat het beste is. Als ik je niet moet, zal ik eerlijk zeggen dat onze relatie niks wordt. Omgekeerd: als ik iemand graag heb, zal ik heel veel doen voor die persoon. Ik heb niet zoveel problemen gehad met mijn trainers. Ik heb ze misschien wél niet altijd goed opgelost toen ik jong was, omdat ik rechtuit ben, maar als ik terugdenk aan al mijn coaches – en dat zijn er heel wat -, dan kan ik me weinig problemen herinneren.’
Leiderschap
Een terugkeer naar België is nooit evident, iedereen legt er het vergrootglas op.
Odjidja: ‘Dat is waar, maar dat zijn zaken die buiten het voetbal omgaan. Het voetbal is voor mij het belangrijkste, aan de rest hecht ik niet zoveel belang. Vroeger was dat wat moeilijker, omdat je de hele tijd wil weten wat mensen van je denken of wat ze over jou vertellen. Klopt dat niet, dan heb je een slecht gevoel. Maar nu…’
Was dat uit onzekerheid?
Odjidja: ‘Neen, dat niet. Maar soms verschijnen er dingen in de media die niet kloppen of wordt er van alles gezegd op televisieshows. Spelers krijgen soms een richtlijn mee van de trainer en als je die uitvoert, heb je in zijn ogen de perfecte wedstrijd gespeeld. Maar op tv hoor je misschien het tegenovergestelde, waarna veel mensen die mening gaan napraten wanneer ze met de hele familie koffiedrinken. Een jonge speler kan daar soms moeilijk mee om, met dat soort onwaarheden.’
Leg jij al niet heel lang dat soort dingen naast je neer?
Odjidja: ‘Dat probeer ik, maar toch… Wanneer je jong bent, raken zulke dingen je – ook al wil je dat misschien zelf niet toegeven. Pas als je ouder bent, leer je daar lakser tegenover staan. Ik heb een goed karakter, maar ook mijn slechte kanten. Zoals iedereen. Bij tegenslagen of wanneer het niet gaat zoals ik wil, ben ik soms wat grumpy. Dan heb ik liever dat mensen me met rust laten; als je op dat moment iets verkeerd zegt, durf ik te bijten.’
Heeft dat te maken met de omgeving waarin je opgroeide? De wijk Malem was geen eenvoudige.
Odjidja: ‘Misschien wel. Ik was de jongste tussen de rest, ik moest mezelf profileren, voor mezelf opkomen. Maar over het algemeen ben ik wel een rustige en relaxte persoon die graag plezier maakt en lacht.’
Op het veld ben je een leider. Ernaast minder.
Odjidja: ‘Ik ben eerder een sportieve leider dan eentje in de kleedkamer, daar zeg ik niet zoveel en moet iemand anders die rol overnemen. Maar op het veld zal ik verantwoordelijkheid nemen en proberen iedereen te helpen.’
In principe moet jij de ploeg stuwen.
Odjidja: ‘De trainer heeft me niet gezegd: ‘Je moet de rest meepakken’, maar dat zit van nature wel in mij. Ik probeerde vanaf de eerste wedstrijden de ploeg te doen draaien, door veel te coachen en samen met Birger Verstraete op het middenveld de wedstrijd in handen te nemen. Wij willen bepalen wat er gebeurt, en dat initiatief niet aan de tegenstander te laten. Dat lukt soms goed, andere keren minder.’
Hoe is de wisselwerking tussen jullie beiden?
Odjidja: ‘Dat hangt af van de tegenstander. Als die wat sterker is, zullen we misschien met twee eerder controlerend spelen, en anders zit in mijn natuur de drive om naar voren te gaan. Maar als iemand anders speelt die nog offensiever is, moet ik wellicht blijven. Ik denk dat al onze middenvelders wat van mekaar verschillen en dat we verscheidene opties hebben.’
Club Brugge
Wat vind je van het niveau?
Odjidja: ‘Het is nog wat vroeg om te vergelijken, ik ben net terug. De grote ploegen zijn nog steeds de grote, alleen KRC Genk is nu heel sterk geworden. Vroeger zaten die er nog net wat onder, vond ik. Er wordt goed gevoetbald, vind ik, en fysiek zijn ze nog steeds sterk. Alleen met de VAR wordt er nu iets minder gedaan.’
Heeft die invloed op jullie gedrag?
Odjidja: ‘We zijn pas begonnen, ook daarvoor is het nog wat vroeg om daar iets over te zeggen. Ik kan alleen zeggen dat ik geen voorstander ben. Als we eerlijk zijn: bij die tweede strafschop die we kregen in de laatste match begon de fout buiten de zestien meter en toch floot de scheids voor een strafschop, terwijl hij naar de VAR keek…’
Honderd procent juist zal het nooit zijn, maar als we de foutenmarge kunnen verminderen, is dat toch een goeie zaak?
Odjidja: ‘Ik heb me vroeger soms ook geërgerd aan verkeerde beslissingen, maar dat is voetbal. Soms is het in je voordeel, soms in je nadeel, alleen wordt dat laatste veel langer onthouden. De VAR zorgt er nog steeds niet voor dat álles juist is, waarom dan de VAR? Zonder is nog altijd beter, vind ik.’
De Europese uitschakeling tegen Bordeaux zorgt voor een rustiger najaar. Vorig seizoen legde Club Brugge daar de basis voor de titel…
Odjidja ( glimlacht): ‘Als je achteraf kan zeggen dat het je de titel oplevert, zal iedereen er in Gent tevreden mee zijn, maar nu is het toch zuur, hoor. Omdat Europees belangrijk was en is voor deze jonge ploeg. Je mag zoveel trainen als je wilt, het is in wedstrijden dat je het meeste bijleert. En dat soort duels is toch interessanter en leuker dan elke week tegen een Belgische ploeg?’
Over tien dagen komt Club Brugge naar Gent. Er zijn niet zoveel spelers die bij Anderlecht, Club én AA Gent speelden. Weet je wie?
Odjidja: ‘ NordinJbari zeg ik spontaan. Toen ik hier in de jeugd speelde en we in het weekend naar de wedstrijden mochten gaan, speelde hij de pannen van het dak. MarcDegryse ook, maar op het einde van zijn carrière, neen? Alin Stoica heeft hier ook nog gespeeld, twee seizoenen zelfs, maar ook met ups en downs. En René Vandereycken? Dat was voor mijn tijd.’
Transfers hangen vaak af van kleine dingen, en niet noodzakelijk van jezelf.
Zijn de clubs vergelijkbaar of is er een andere huiscultuur?
Odjidja: ‘Anderlecht was het gewoon om altijd te winnen, ook in de jeugd. Dat zat daar duidelijk ingebakken. Toen ik bij Club Brugge zat, had ik het gevoel dat we vaak moesten kijken naar wat er in Brussel gebeurde, terwijl ik nu het gevoel heb dat ze hun eigen ding doen en dat anderen naar hen kijken.’
Je koos na Hamburg voor een terugkeer naar Club Brugge dat je kende als een topclub. Had je daar meer stabiliteit verwacht?
Odjidja: ‘Ja… Maar: op dat moment had ik nergens veel op het hoogste niveau gespeeld; een paar wedstrijden met Anderlecht, een paar in Hamburg, maar nooit basisspeler. Ik was blij dat ik naar Club mocht, met stabiliteit was ik toen niet bezig. Het is pas achteraf dat ik merkte hoe woelig het er was, met die voortdurende trainerswissels. Om het anderhalf jaar was er een nieuwe trainer, zes of zeven in totaal. Dat was lastig.’
Welk gevoel heb je bij AA Gent?
Odjidja: ‘Ik ben er nog maar anderhalve maand, maar alles is goed gestructureerd, georganiseerd. Er zijn goeie werkomstandigheden en een nieuw stadion, dat is leuk voor iedereen. Voorlopig woon ik nog in Gentbrugge, maar binnenkort ga ik verhuizen naar de rand. Weg uit de drukte.’ ( glimlacht)
En dan met de fiets naar training.
Odjidja: ‘Ik ben geen fietser, of ik moet een elektrische kopen. ( lacht) Sowieso is het hier thuis komen, met al die mensen die ik nog ken van vroeger en hier al super lang bij de club werken. Ik heb mijn familie opnieuw dicht bij me, vrienden van me zijn supporter van Gent en zijn blij dat ik voor hun club speel, jeugdspelers die ik nu terug zie op een verjaardag, mijn pa wordt wat ouder en ziet me nu meer, mijn stiefzusjes zijn blij. Vroeger skypten we en zeiden ze vaak dat ze me misten. Nu hebben ze meer toegang tot hun grote broer en krijgen vaker cadeautjes… Een van mijn stiefzusjes is meter van mijn dochter, ze is blij dat ze met haar kan spelen. Afgelopen jaren heb ik veel opgeofferd.’
Is dit een definitieve terugkeer of zit het buitenland nog in je achterhoofd? Derde keer, goeie keer…
Odjidja: ‘Dat weet je nooit. Ik ben zeer blij om terug te zijn bij de ploeg waar alles begon. Ik wil ze helpen, want dat hebben zij ook gedaan bij die moeilijke situatie in Griekenland. Maar in voetbal kun je plannen wat je wil, transfers hangen vaak af van kleine dingen, en niet noodzakelijk van jezelf. Ik doe gewoon mijn best en we zien wel wat er komt.’
Ze zijn hier ambitieus.
Odjidja: ‘Ik ben een Gentenaar hé, ik ben dat ook. We gaan proberen zo hoog mogelijk te eindigen, zeker de play-offs en daarin kan je het beste overkomen, maar ook het slechtste.’
Ben je daar voorstander van?
Odjidja: ‘Ook niet. De kwaliteit is niet wat ze moet zijn. ‘Tien finales’, zegt iedereen, maar uiteindelijk is iedereen bang om te verliezen…’
Je voorzitter is een van de laatste verdedigers van het systeem…
Odjidja: ( lacht) ‘Iedereen mag toch zijn mening hebben? Ik denk dat het positief is voor het voetbal, omdat er meer topwedstrijden zijn, maar de kwaliteit is er niet. Die Club-Anderlecht van onlangs was toch een goeie match? Geloof me, in de play-offs gaat dat niet zo zijn.’
Nationale ploeg
Op het moment dat we mekaar spreken, is de nationale ploeg in volle voorbereiding op de eerste Nations League. In de selectie: Birger Verstraete, zijn ploegmaat nu in Gent en vroeger bij Club Brugge.
Heeft je dat verrast?
Vadis Odjidja: ‘Neen. Niet helemaal. Ik denk dat hij vorig seizoen ook al goeie wedstrijden speelde, zeker tegen het einde van het seizoen. In België zijn er niet veel betere middenvelders dan hij. Birger verdient dit.’
Jij telt drie interlands. Toch wat mager, gezien je kwaliteiten?
Odjidja: ‘Op het moment dat ik erbij was, zei bondscoach Georges Leekens: ‘Wanneer je bij de Rode Duivels wilt blijven, moet je naar het buitenland.’ Met dat in mijn hoofd ging ik terug naar mijn ploeg, waar de bondscoach mijn trainer werd. Ik zei hem: ‘Sorry, coach, maar er wacht een transfer op mij.’ Daarop klonk het plots: ‘Nee, je moet in België blijven.’ En de transfer werd geblokkeerd. Daarna ging de nationale ploeg beter draaien en…’
Zit je zelf niet met een gevoel van: het had méér gemoeten…
Odjidja: ‘Misschien wel. Maar iedereen heeft zijn weg. Bij sommigen gaat dat heel soepel, van de ene ploeg naar de andere, en uiteindelijk bij de top. Bij andere loopt het parcours wat met ups en downs, Iedereen heeft zijn verhaal. Ik vind het spijtig dat ik niet méér voor de Rode Duivels speelde, maar anderzijds weet ik hoe het er aan toe gaat. Ik heb het eens meegemaakt, hé.’
Heb je nog ambitie om terug te keren?
Odjidja: ‘Natuurlijk! Het is altijd een eer om voor je land te spelen. Maar ik speel niet met het idee dat ik ergens op moet letten om bij de nationale ploeg te geraken. Ik ben hier om te presteren voor mijn ploeg en daarna zien we wel. Ik heb ambitie, en vuur. Voor mijn ploeg in de eerste plaats. En daarna…’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
