Vanderhaeghe niet rancuneus over ontslag bij KVO: ‘Ik kende er een mooie periode’

In Sport/Voetbalmagazine komt Yves Vanderhaeghe voor het eerst terug op zijn ontslag bij KV Oostende. ‘Wat moet je nog vertellen als je buitenvliegt?’

Van lange interviews houdt de hoffelijke West-Vlaming Yves Vanderhaeghe (47) nog altijd niet. ‘Je verliest er niet alleen kostbare tijd mee, je moet ook altijd heel erg opletten wat je zegt’, merkt hij op. ‘Je kunt 99 goeie gesprekken hebben, maar het is die ene keer dat je iets verkeerds zegt die je zal blijven achtervolgen. Dat wil ik graag vermijden. Daarom ben ik voorzichtiger geworden.

‘Met de jaren verdween de openheid. Ik wil met iedereen praten, ik ben sociaal, maar ik sta ik niet te springen om dagelijks met mijn hoofd in de kranten te staan. Laat anderen het maar uitleggen. Analisten worden daarvoor betaald, ik niet. Deze job slorpt me op.’

Grinta is nog altijd wat de ex-international typeert. Zijn ontslag bij KV Oostende zorgde voor een kras op zijn ziel, maar getormenteerd is hij niet.

Bewust sprak Yves Vanderhaeghe nog niet gedetailleerd over zijn ontslag bij KV Oostende. ‘Ik kende er een mooie periode’, zegt hij. ‘Dat blijft toch het gevoel dat overheerst.’ Voorzitter Marc Coucke beloofde hem maar te zullen evalueren na 10 speeldagen, maar ontsloeg hem uiteindelijk al na 7 speeldagen. Een aantal gesprekken, verklaarde hij, hadden hem geleerd dat het niet meer goed zou komen. ‘Met wie hij toen sprak, weet ik niet’, zegt Vanderhaeghe. ‘Maar ik vraag me dat ook niet af. Je moet niet te veel peinzen. Ik ben de gelukkigste mens als ik niet moet nadenken.’

S/VM: Was je er zelf nog van overtuigd dat je het zou kunnen keren?

‘Jawel, dat ging in orde komen. Je ziet nu toch ook dat ze genoeg kwaliteit hebben.’

S/VM: Na je ontslag kwamen de verhalen…

‘Welke verhalen? Dat ze gepanikeerd hebben?’

S/VM: Dat de ploeg ziek was, dat het op was met een aantal spelers,…

‘Ik zou echt niet weten met wie.’

S/VM: Met spelers in de brede kern die je niet vaak gebruikte?

‘Ze speelden bijna allemaal.”

S/VM: Hoe vernam je je ontslag?

‘De voorzitter belde mij, maar ik wist al van journalisten dat ik buiten lag. Hij zei dat hij het niet meer ‘voelde’ en dat als ik wou we nog eens konden afspreken om erover te praten. Maar daar bedankte ik beleefd voor. Als het gedaan is, is het gedaan. Punt. Dat is de harde realiteit. Wat moet je nog gaan vertellen als je buitenvliegt?’

S/VM: Is het niet beter om in schoonheid afscheid te nemen, elkaar de hand te schudden, te bedanken voor de mooie momenten en het beste te wensen?

‘Neen. Maar ik ben ook niet rancuneus hoor. Als ik Coucke, Devroe of Custovic zie, zal ik hen vriendelijk de hand schudden. Waarom zou ik hen geen goeiedag zeggen? In voetbal is er geen plaats voor emoties, tenzij voor het winnen van een titel of een beker. Wanneer dat gebeurt, beschouw je dat als de beloning voor alle inspanningen. Zo zwart-wit bekijk ik het nu. Je moet presteren en resultaten voorleggen. Ik ben een sympathieke kerel, zachtaardig, maar eenmaal op een voetbalveld is het met een harnas aan en met een getrokken sabel.’

S/VM: Adnan Custovic, de T2 die je van KV Kortrijk naar KV Oostende meebracht, nam het van jou over en zei: ‘Ik hoop dat we vrienden blijven.‘

‘Blijkbaar twijfelt hij daaraan, nadat we drie jaar fantastisch samenwerkten. Misschien zegt dat voldoende.’

S/VM: Blijkbaar kreeg hij bij het verlengen van zijn contract vorige zomer de garantie dat hij na jou een kans zou krijgen als T1.

‘Dat hoorde ik ook al. Misschien best dat ik dat vooraf niet wist, want anders had ik om een andere assistent gevraagd.’

S/VM: Hij zei: ‘Ik heb ook een gezin te onderhouden.’

‘De ene zijn dood is de ander zijn brood, hé.’

S/VM: Wordt het tegenwoordig dan zo hard gespeeld?

‘Ja hoor. Hoeveel trainers werden er al niet ontslagen? Het wordt almaar erger. Telkens krijgt de coach de zwartepiet toegeschoven. Terwijl er soms vóór het seizoen al verkeerde dingen zijn gebeurd. Dat weten ze bij Oostende ook wel. Maar er is er maar één die de rekening betaalde, terwijl ze allemaal hun fouten toegaven. Maar opeens heette het dat het gevoel weg was.’