Waarom Fabian Cancellara (on)verslaanbaar is

Fabian ‘Spartacus’ Cancellara, dé kandidaat voor goud op het WK? In theorie wel, al spelen ook een aantal zaken in zijn nadeel…

“Dan zal het zo zijn. That’s life”, antwoordde Fabian Cancellara van de week op de vraag of hij zijn carrière als ‘af’ zou beschouwen zónder wereldtitel op de weg. Hij deed er wat laconiek over, maar alle mensen uit de entourage van de Zwitser weten beter: al sinds hij afgelopen voorjaar op de kasseien zijn concurrenten ter plaatste liet als waren het kilometerpaaltjes houdt Spartacus zijn schild en zwaard klaar voor één dag: 29 september.

Daarvoor slankte hij zijn gestaald gladiatorenlijf met enkele kilo’s af om de klimmetjes op het Florentijnse parcours te kunnen verteren. Een omloop die Paolo Bettini, de Italiaanse bondscoach, “als veel te zwaar voor Cancellara”, bestempelde. Tot hij zag hoe ingevallen de brede kaken van de Zwitser in de Vuelta oogden en hoe vlot de viervoudig wereldkampioen tijdrijden ook bergop de pedalen aaide. Of zoals Serge Pauwels, lid van de Belgische selectie, het verwoordde: “In een bepaalde rit zette Fabian zich op een klim van eerste categorie op kop en op de top bleef er nog amper dertig man over.”

Verschil maken

Ook wie de carrière van de Radioshackrenner overloopt, kan de stelling dat hij geen parcours à la Luik-Bastenaken-Luik aankan, meteen naar het rijk der fabelen verwijzen. Zie naar het bijzonder zware WK in Mendrisio 2009 waar Cancellara tot diep in de finale meeging en uiteindelijk als vijfde finishte. Er had zelfs meer ingezeten als de Zwitser voor eigen volk niet te kwistig met zijn krachten was omgesprongen. Die omloop telde liefst 4.655 hoogtemeters, het parcours in Firenze ‘slechts’ 3.373 (mede door de 106 kilometer lange aanloop met ‘amper’ twee klimmetjes). Ter vergelijking: het afgelopen BK in La Roche – gewonnen door Stijn Devolder – was goed voor 4.320 verticale meters…

Dat de WK-omloop van zondag “het zwaarste ooit is”, zoals parcoursbouwer Andrea Tafi pochte, mag dus met een grove korrel zout genomen worden. Ja, hij is lastig, maar niet van dat gehalte dat de hartslagmeters van de renners al na drie doortochten om genade zullen smeken. Met een Ardennenklim (Fiesole), een typische steile Vlaamse helling (Via Salviati), daartussen een razendsnelle afdaling, en een – voor een solist – speelbare, licht dalende laatste vijf kilometer, is deze omloop eerder een mix van Milaan-Sanremo, Ronde van Vlaanderen en Luik-Bastenaken-Luik. Klaargelegd voor een Cancellara in topvorm, die met zijn fabuleuze stuurvaardigheid en klimvermogen zowel bergaf – zeker als de voorspelde regen uit de lucht valt – als bergop het verschil kan maken. Bovendien zal hij met zijn enorme motor als geen ander de 272,2 kilometer – het hoogste aantal op een WK sinds Madrid 2005 – kunnen verteren. Dat bewijst hij elk jaar opnieuw tijdens de 296 kilometer van Milaan-Sanremo.

Vuelta als voorbereiding

Zijn grootste probleem: het parcours in Firenze is ook op het lijf van dat andere wonderkind, Peter Sagan, geschreven. En ook die toonde de voorbije weken, onder meer in Canada, in een blakende conditie te verkeren. Máár, zegt Cancellara: “Sagan reed geen Vuelta en heeft daardoor de afstand van het WK niet in de benen. Ik heb in de Ronde van Spanje zestien ritten vol gas gevlamd. Dat is volgens mij de beste voorbereiding.”

De statistieken geven de Beer van Bern alvast gelijk: in de laatste 16 jaar wonnen liefst 14 renners het WK nadat ze de Vuelta achter de rug hadden. Meer zelfs: Romans Vainsteins was in 2000, 13 jaar geleden, de laatste renner die zonder de Ronde van Spanje op de kilometerteller de regenboogtrui veroverde. Sindsdien moeten coureurs die in het najaar voor eendagswedstrijden kiezen op het WK telkens het onderspit delven voor hun collega’s die uit de Vuelta komen.

Met die nuance dat in die afgelopen twaalf jaar, sinds 2001, slechts twee wereldkampioenen de Vuelta uitreden (Cadel Evans 2009, Philippe Gilbert 2012). De tien anderen gaven een aantal dagen voor het einde, of zelfs vroeger, op, om de benen niet kapot te fietsen met oog op het WK. Al toonde de renner in kwestie vaak wel tekenen van hoogvorm met een ritzege. Zoals Cancellara dus…

In Spanje tot het gaatje gaan voor eindwinst/podium lijkt zelfs nefast: sinds 2000 is Cadel Evans de enige die zich tot wereldkampioen kroonde (2009) nadat hij op het Vueltapodium (derde) eindigde. En slechts één keer finishte de eindwinnaar in de top tien van het WK: Alejandro Valverde, ook in 2009.

Geen goede voortekenen dus voor Chris Horner, Vincenzo Nibali, Alejandro Valverde en Joaquim Rodríguez. De twee Spanjaarden reden bovendien – net als Sagan, en in tegenstelling tot Cancellara -ook een heel lastige Tour.

Philippe Gilbert

Spartacus, dé kandidaat voor goud dus? In theorie wel, al spelen ook een aantal zaken in zijn nadeel:

1) Hij heeft geen ploeg, van zijn acht landgenoten bezit alleen Michael Albasini de motor om tot in de finale mee te gaan.

2) Hij reed – in tegenstelling tot zijn concurrenten en al dan niet onder druk van fietsenconstructeur Trek – zowel het WK ploegentijdrijden als het individuele chrono-WK. Het opgestapelde melkzuur kan hem dus (misschien) parten spelen. De vraag is ook of zijn verlies tegen Tony Martin en Bradley Wiggins mentaal schade heeft aangericht. Ook al beweerde Cancellara tevreden te zijn met zijn derde plaats op het vlakke parcours – gezien zijn gewichtsverlies niet meer dan logisch -, erg gelukkig zag hij er niet uit op de persconferentie.

3) Misschien wel zijn grootste minpunt: een super-Cancellara is vaak nerveus, zelfs een twijfelaar, en gaat dan met zijn krachten woekeren, zonder dat hij dat schijnt door te hebben. In de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix is dat niet onoverkomelijk, maar daar is de krans der favorieten drie keer kleiner dan die van komende zondag. Aan behendig, sluwe en sterke renners dus om de Zwitser te volgen en te profiteren van zijn aanvalsdrift.

Dat beseft Philippe Gilbert maar al te goed. En gaf die niet op na twee weken Vuelta?

Jonas Creteur