Froome, een buitenaards wezen

Een huiveringwekkend beeld is het, als je Chris Froome ziet rijden. Met zijn 66 kg voor 1,86 meter oogt de machthebber van deze Tour hij als een skelet op twee wielen.

Over de vraag of het allemaal wel zo gezond is, denken wetenschappers verschillend. Voor Froome is het duidelijk: wie over de bergen wil vlammen moet veel vermogen kunnen duwen en weinig kilo’s meezeulen. Hij demonstreerde zijn gelijk in de eerste bergetappe naar La Pierre Saint-Martin. Toen het parcours van de Tour in december 2014 werd voorgesteld – met slechts één (korte) individuele tijdrit en zes aankomsten bergop – wist Froome wat hem te doen stond. Hoe lichter, hoe sneller bergop. De kunst is om te zien hoe ver je kan gaan want vanaf een bepaalde grens gaat gewichtsverlies gepaard met de afbraak van spieren.

Chris Froome profiteert van de kennis van zijn Sky-ploeg. Die gaat verder dan alleen voeding. Toen de renners van het Britse team ooit na een koers op de rollen reden, werd er in het peloton meewarig gedaan. Nu vindt dat voorbeeld navolging.

Het wielrennen baadt van oudsher in een sfeer van wantrouwen. Dat was bij Chris Froome zo toen hij twee jaar geleden, ook graatmager, de Tour won. Bij de Brit is er nog nooit iets gevonden. Hij komt onverstoorbaar over en zegt goed te weten waarmee hij bezig is. De wielersport lijkt zich al langer bevrijd te hebben van alle excessen. Dat betekent niet dat de controles waterdicht zijn. Dat de Italiaanse veteraan Luca Paolini werd betrapt op het gebruik van cocaïne was vreemd, maar in de wilde storm van woord en beeld leek dit nieuws uiteindelijk niet meer dan een voetnoot. Net zoals de discussie of je een zware wedstrijd als de Tour – waarin renners aan de rand van de existentie worden gebracht – zonder stimulerende middelen doorkomt, een stille dood stierf.

Beslissend

Veel in rondes heeft te maken met de belastbaarheid. De Tour was in het verleden te zwaar, de lijst van winnaars die in hun loopbaan doping zouden hebben gebruikt is eindeloos. In wezen is het de verantwoordelijkheid van de inrichters dat ze met hun organisatie het dopinggebruik illegaliseren. Deze Tour kent kortere ritten, maar is in de laatste week heel lastig.

De klim naar La Pierre Saint-Martin, het eerste gevecht in het gebergte, lijkt de Tour meteen in een beslissende vorm te hebben gegoten. Net zoals twee jaar geleden zorgde Chris Froome meteen voor de juiste verhoudingen. As een buitenaards wezen snelde hij met zijn waanzinnige trapomwentelingen naar boven. Zijn antagonisten werd tot degradanten gedegradeerd. Nairo Quintana incluis. De Colombiaan liet zijn ploeg tijdens het begin van de beklimming het nodige werk verrichten, tot de Sky-brigade het commando overnam. En de rode loper voor Froome uitrolde: één demarrage en de Tour lijkt gedaan. Wat blijft is het gevecht om de ereplaatsen.