Roger De Vlaeminck: het ritueel voor Parijs-Roubaix

Jacques Sys over de rituelen van Roger De Vlaeminck in de aanloop naar zijn Parijs-Roubaix.

Hoe zal Roger De Vlaeminck zondag naar Parijs-Roubaix kijken? Zenuwachtig omdat Tom Boonen met een vijfde zege in deze Helletocht recordhouder kan worden qua overwinningen? Of gunt hij het de Kempenaar wel, als sluitstuk voor diens schitterende carrière?

Weinig renners die zo verbonden zijn met de geschiedenis van Parijs-Roubaix als Roger De Vlaeminck. Voor deze koers deed hij heel ongewone dingen. Hij keek bijvoorbeeld altijd hoe de mecaniciens zijn fiets in elkaar staken. Vervolgens blonk hij die fiets zelf op en nam hem mee op zijn hotelkamer. Daar zat hij dan een hele avond tegen zijn fiets te praten. Het gebeurde dat De Vlaeminck ’s avonds een deken over zijn fiets legde. Dan stond hij ’s morgens op en vroeg: heb je warm genoeg gehad? Het hoorde allemaal bij het ritueel in de aanloop naar Parijs-Roubaix.

Heel veel aandacht schonk Roger De Vlaeminck ook aan zijn tubes. Hij gebruikte voor deze koers exemplaren die al een jaar of vier bij hem thuis lagen. In een droge ruimte gestald, lichtjes opgepompt, waren ze zo sterk dat ze ook de kasseien trotseerden. Ook zijn fiets was voor Parijs-Roubaix enigszins aangepast. Een iets hoger oplopend frame, een wat schuiner ingestelde vork, dit allemaal om de stenen beter te verwerken. Het bleef niet zonder effect. Dertien keer reed De Vlaeminck de Franse topklassieker, slechts drie keer leed hij bandbreuk. Tien jaar lang kreeg hij zelfs nooit pech. Hij ontweek de putten. Dat was ook een kwestie van zelfvertrouwen.

Als Tom Boonen gemaakt is om over de kasseien te stormen, dan was Roger De Vlaminck dat ook. Hij begon die wedstrijd altijd met dezelfde ingesteldheid: dat niemand een grotere winstkans maakte dan hij. Parijs-Roubaix was echt op zijn maat geknipt. Normaal koerste De Vlaeminck niet graag in regen en wind, maar die dag deerde het hem niet. Sterker zelfs: in slechte weersomstandigheden profiteerde hij nog meer van zijn behendigheid en stuurvaardigheid. Hij vond het fantastisch hoe de natuurlijke selectie zich telkens weer voltrok: je hoeft niet te demarreren, je glijdt gewoon van de anderen weg.

Roger De Vlaeminck won Parijs-Roubaix vier keer en eindigde vier keer tweede. Hij genoot van deze koers. In het beruchte Bos van Wallers bijvoorbeeld, het zwaartepunt van de stenen stroken, hoor je gevloek en gekerm, maar De Vlaeminck reed fluitend over de kasseien. Het waren voor hem ‘de’ momenten van het seizoen. Hij was gebiologeerd door stenen. Dat je spieren na afloop verschrikkelijk veel pijn deden en je je armen en benen niet meer op een normale manier kon bewegen, dat had hij er graag voor over. Als de pijn na een paar dagen over was, verlangde hij alweer naar de volgende editie van deze onvervalste slijtageslag.