Nadat hij Froome een zelden geziene mokerslag toediende, kan Romain Bardet in deze uitzonderlijk korte explosierit nog eens toeslaan. Op de Franse nationale feestdag.
Na een bergrit van 214 km, nu een van exact 100 km. Bewust, dat ronde getal, om de minitocht door de Ariège in de verf te zetten. Sinds de Tour vanaf 1990 twee korte etappes op één dag achterwege liet – de UCI staat het in WorldTourraces nu ook niet meer toe – is een rit in lijn nooit korter geweest, behalve die naar de Champs-Elysées in 2011 (95 km).
Fluitend zullen de renners echter niet over de finish in Foix komen. Geen meter vlak immers en één vierde, 25 km, gaat (steil) bergop met de col de Latrape (5,6 km aan 7,2%, 1 km aan 10,6%), de col d’Agnes (10,2 km aan 8,1% – daar vond begin juni wel een aardverschuiving plaats, maar de weg is intussen hersteld) en als pièce de résistance, met de top op 27 km van de finish: de Mur de Péguère. Hoewel de eerste 6 km gemiddeld slechts 5,5% stijgt, wacht daarna letterlijk een muur: ruim 3 km aan respectievelijk 13%, 12,6% en 11%, met een piek tot 18%.
Zo steil dat in 1973 geletruidrager Luis Ocaña Tourbaas Jacques Goddet ervan kon overtuigen de klim te schrappen. Die moesten hij en zijn collega’s immers áfdalen. Te gevaarlijk, vond men. Bovendien was de Spanjaard zijn val op de col de Menté in 1971, toen hij het geel aan Eddy Merckx verloor, niet vergeten.
Tot 2012 duurde het eer de Mur de Péguère debuteerde in de Tour. Sandy Casar kwam er als eerste boven, voor Gorka Izagirre, Peter Sagan en Philippe Gilbert, die deel uitmaakten van een kopgroep. De toppers hielden hun kruit echter op zak, toen de weg in de slotkilometer bezaaid bleek met spijkers. Het regende lekke banden, onder meer voor Cadel Evans. Geletruidrager Bradley Wiggins legde uit protest het peloton stil, tot alle renners hun plaats weer innamen.
Om zo’n incident, maar vooral om een nieuwe ‘Ventouxbotsing’ met een motard uit te sluiten – de Mur is héél smal – heeft Christian Prudhomme beslist om nu géén toeschouwers toe te laten op de klim. Niets mag de bubbels uit deze, volgens hem, étape champagne halen.
Shaken en stirred
Een fles zal er gisterenavond bij AG2R alleszins gekraakt zijn, na de triomf van Romain Bardet op het vliegveld van Peyragudes, als eerste renner sinds Claudio Chiappucci begin jaren negentig die drie bergritten in drie opeenvolgende Rondes van Frankrijk wint. Belangrijker is echter dat hij de ketenen van deze saai Tour in één uithaal doorknipte, mede door de onverwachte implosie van zigzaggende en meer dan ooit schuddende Chris Froome in de laatste steile 400 meter. Op de James Bondklim leken zijn benen shaken én stirred. Een Skyfall op de plaats waar Tomorrow never dies werd opgenomen
De Brit verloor op die manier voor het eerst de gele trui aan een klassementsrenner – alleen in 2015 stond hij le maillot jaune eens af aan Tony Martin – en lijkt voor het eerst al zó vroeg in de Tour kwetsbaar. Tijdens de vorige edities was dat alleen in de laatste ritten het geval. Blijkbaar pakt zijn rustigere aanloop richting juli, waarin hij ook al opvallend zwak presteerde, dan toch niet zo goed uit.
Het was al opvallend hoe Froome voor de rit naar Peyragudes zei hij dat tevreden zou zijn om zijn voorsprong van 18 seconden te behouden op Aru, en dat hij als lijm aan zijn wiel zou plakken. Van zelf aanvallen, zoals de Skykopman in het verleden meermaals deed, bleek geen sprake. Wie zich super voelt, zal zich toch niet beperken tot zo’n defensieve strategie. Een voorteken? Froome, die opvallend genoeg de pers niet ontweek, wond er zelf alvast geen doekjes om: ‘Bad legs.’
De Italiaan Fabio Aru nam het geel, met zes seconden voorsprong, over en wordt na Gimondi, Moser en Nibali de vierde Italiaan die een leiderstrui verovert in de drie grote rondes.
Morele winnaar is echter Romain Bardet, al ontsnapte hij wel aan twintig seconden tijdstraf – in tegenstelling tot Uran en Bennett voor het aannemen van een bidon op de slotklim. Vreemd, hoe de jury de Fransen blijft ontzien.
Bardet specifieke trainingen op explosiviteit, om te kunnen versnellen op steile stroken blijken niettemin zijn vruchten af te werpen. En richting Foix krijgt de AG2-renner weer een uitgelezen terrein om toe te slaan. Zowel bergop, op de Muur de Péguère, als bergaf, want niemand zoeft rapper richting dal dan de Fransman – zoals hij in de afdaling van de Mont du Chat bewees.
Wint Bardet opnieuw, dan zou hij de eerste Fransman in twaalf jaar worden die op Quatorze Juillet zegeviert – de laatste die daarin slaagde was David Moncoutié in 2005.
Controle door wie?
De grote vraag is wie in deze korte explosierit het koersverloop zal (proberen te) controleren? De gehavende Astanaploeg van Aru, dat al Cataldo verloor en ook Fuglsang zag afhaken met twee handbreukjes? Neemt AG2R de touwtjes in handen van bij het begin, drijvend op een Franse tricolore wolk? Of zal Team Sky doen wat het altijd doet, zoals ook naar Peyragudes? Met een imposant treintje op kop rijden?
Gezien de ‘bad legs‘ van de Brit bleek richting Peyragudes ook dat een verkeerde beslissing, want zo werd de vluchtersgroep van Cummings en De Gendt ingerekend, en gingen de bonificatieseconden op het vliegveld naar Bardet, Aru en Uran.
Misschien zal Sky in deze etappe wel een vluchtersgroep laten wegrijden, om niet weer op zo’n counter te lopen aan de finish in Foix. Want zelfs als Froome bij Bardet, Aru en Uran kan blijven, dan moet hij in de sprint vermoedelijk toch weer het onderspit delven. Maar misschien beslissen Astana en AG2R daar anders over en houden zij de vluchters binnen handbereik…
De ongehoorzame Landa
Eén ding is zeker: richting Foix kan de Tour eindelijk helemaal ontploffen, over 100 kilometer, en niet op een afstand van slechts 400 meter. Benieuwd of Froome deze keer kan rekenen op ploegmaat Mikel Landa, die zijn kopman in Peyragudes in de laatste 200 meter nog voorbijstak, om alle gevaar te ontmantelen.
De Spanjaard leek op een filmpje na de finish een uitbrander te krijgen van Skyploegleider Nicolas Portal, en vertelde tegen de Spaanse pers dat hij had gewonnen als hem dat was toegelaten.
Blijft Landa gehoorzamen? Of gaat hij in tegen de teamorders, zoals hij dat ook al deed bij Astana in de Giro van 2015 met toenmalig kopman… Aru? Of zoals Froome zelf ook probeerde in de Tour van 2012 met toenmalig geletruidrager Bradley Wiggins – ironisch genoeg onder meer op… Peyragudes. Waar hij nu moest lossen.
Indien Landa, die zeker vertrekt bij Sky, een rondvliegend projectiel wordt, dan heeft Froome nog een bijkomend probleem…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
