Hoofdredacteur Jacques Sys vertelt elke dag een opmerkelijke anekdote uit de geschiedenis van de Tour de France.
Eric Vanderaerden won in 1983 als neoprof de proloog van de Tour en demonstreerde voor het eerste zijn kwaliteiten als tijdrijder. Verbazend was het daarom dat hij twee jaar later, in een 31 kilometer lange chronorit tussen Lans-en-Vercors en Villard-de-Lans, door geen enkele fotograaf of cameraman werd gevolgd. Ook niet door Aldo Tonnoir, de enige Belgische fotograaf in de Tour.
Toen bleek dat Vanderaerden, die het traject in de voormiddag had afgelegd, de tijdrit won, sloeg de fotograaf krijtwit uit. Tonnoir werkte voor Sport 80 en wilde niet denken aan de manier waarop zijn hoofdredacteur, de soms kolerieke Karel Vander Mijnsbrugge, zou reageren. Tot hij een inval kreeg.
Hij stapte naar het hotel van Vanderaerden en vroeg hem of hij een deel van de tijdrit nog eens wilde overdoen. Dat vond de inmiddels gewassen Eric Vanderaerden geen probleem. Hij trok weer zijn koersuitrusting aan en reed een kilometer of tien.
Aldo Tonnoir maakte in alle rust een lading foto’s. Op de redactie in Brussel was de hoofdredacteur opgetogen over het werk van zijn fotograaf. Hij projecteerde de dia’s op een scherm en sprak tegen de hem omringende journalisten de memorabele woorden: “Ongelooflijk hoe fris Vanderaerden nog zit.” In Villard-de-Lans kwam Aldo Tonnoir niet bij van het lachen.
