Anderlecht heeft behoefte aan meer mentaliteit

Het (on)vermogen om zich in elke wedstrijd te concentreren loopt als een rode draad doorheen dit seizoen. En doorheen de geschiedenis van paars-wit.

De champagne mag worden klaargezet: als Anderlecht zondag minstens gelijkspeelt tegen Club Brugge pakt het de titel. De glansverrichting op RC Genk leek de voorbode van een feestelijke finale, maar tegen AA Gent trok paars-wit de lijn niet door. Het speelde een futloze oefenwedstrijd.

En telkens spreken trainers achteraf hun ongenoegen uit over de instelling. Het klinkt door de jaren heen als een refrein.

Anderlecht heeft naast kwaliteit absoluut behoefte aan meer mentaliteit. Maar de constateringen zullen worden weggeblazen als het Brusselse voetbalinstituut zondag de trofeeënkast uitbreidt met een 31ste titel.

Die titel moet voor Anderlecht een springplank zijn om Europa in te duiken en daar niet langer vrede te nemen met een figurantenrol. De 15 miljoen euro die via het kampioenenbal kan worden binnengehaald mag Anderlecht niet laten liggen. Het verzekert zich van deze som als Bayern München de finale van de Champions League wint en moet voorrondewedstrijden spelen als Chelsea die cup zou pakken.

Maar zelfs die voorrondewedstrijden zouden geen probleem mogen zijn voor een club die zich een paar maanden geleden nog in staat achtte om de Europa League te winnen. En los daarvan lijkt het onwaarschijnlijk dat Chelsea op 19 mei in München de voetbalmachine uit de Beierse hoofdstad kan ontregelen.

Anderlecht snakt al jaren weer naar de grandeur uit vroegere tijden, naar het inventieve en creatieve voetbal waarop de successen werden gebouwd. Het streven naar pure schoonheid staat ook bij de huidige voorzitter Roger Vanden Stock voorop.

Maar de tijd dat buitenlandse voetballers met een injectie van lef en brutaliteit Anderlecht op het einde van de jaren zeventig naar internationale successen stuwde is voorbij. Je houdt het in de huidige omstandigheden nauwelijks nog voor mogelijk dat een club als Anderlecht twee spelers in zijn rangen telde – Rob Rensenbrink en Arie Haan – die een WK-finale speelden.

De (internationale) explosie van televisiegelden gooide Anderlecht op de internationale markt achterop. Vijftien jaar geleden had de Brusselse club een budget dat dubbel zo hoog lag als dat van PSV.
Nu is het omgekeerd. Terwijl internationale topclubs zijn uitgegroeid tot multinationals die op alle mogelijke manieren nieuwe geldbronnen aanboren, koestert Anderlecht zijn familiaal karakter. Dat staat een aantal ontwikkelingen in de weg. Te groot in het dagelijkse beleid is de invloed van de familie.

Na de 31ste titel moet het voor Anderlecht een uitdaging zijn om de kloof met de Europese top te verkleinen. En om via de juiste transfers die onthutsende wisselvalligheid te bannen. Te grotesk zijn de verschillen tussen gratie en apathie.

Jacques Sys