Na jaren van verval lijkt de Belgische basketbalcompetitie eindelijk weer uit het dal te kruipen. Meer teams en meer Belgen op het terrein moeten daarvan het bewijs zijn.
Op de eerste speeldag van het nieuwe basketbalseizoen in de Belgische hoogste klasse staan meteen twee interessante affiches op het programma: Limburg United – Bergen en de klassieker Charleroi – Oostende.
Hubo Limburg United is de nieuwkomer in de Scooore League -de komende vier seizoenen vervangt Scooore Ethias als naamsponsor van de eerste klasse-, in minder dan een jaar tijd vanaf nul opgebouwd en nu al zeker van een budget om en bij het miljoen euro. Na het faillissement van Bree zes jaar geleden doken er bijna elk jaar verhalen op over een nieuwe Limburgse club, maar dat draaide telkens op niets uit. Denk maar aan het Limburg Energy-project onder impuls van Bob Verbeeck, sterke man van sportmarketingbedrijf Golazo, in 2010.
Ook telkens in verband gebracht met een Limburgs basketbalproject waren de namen van Brian Lynch en diens kapitaalkrachtige eega Kim Clijsters. De Amerikaanse ex-speler van Bree en Antwerp is daarin echter formeel: “Wij voelden die druk ook, maar ik wil gewoon coachen, dan zou het bijzonder dom zijn om ook financieel betrokken partij te zijn. Bovendien heeft Kim niets met de basketbalwereld te maken, zij wil mij gewoon steunen zoals ik dat deed tijdens haar carrière. De voorbije jaren heb ik volledig op eigen houtje aan een trainerscarrière gebouwd. Eerst bij Houthalen, vervolgens als assistent bij Antwerp Giants.”
Bij Limburg United werd Brian Lynch, die bij Houthalen knappe resultaten neerzette als beginnend coach, nu aangesteld als hoofdtrainer. Met boven hem zijn goede maatje Odell Hodge als sportief directeur. Dat beide heren voornamelijk op de Amerikaanse markt speurden naar personeel voor hun nieuwe ploeg hoeft niet te verbazen. Lynch legt uit: “Wij gingen op zoek naar Belgen, maar het bleek moeilijk hen te overtuigen van ons project. Dan zijn we in de tweede klasse gaan kijken, maar kwamen we tot de vaststelling dat die jongens meer of evenveel kosten als jonge Amerikanen -voor wie het weinig uitmaakt waar ze aan spelen toe komen. Waarom zouden wij dan meer betalen voor minder kwaliteit?”
Het blijft een euvel in onze liga, de goede intenties van de Pro League ten spijt. Sinds vorig seizoen is het verplicht zes homegrown spelers (spelers die in België opgeleid werden) op het wedstrijdblad te zetten, wat voor merkelijk meer Belgen in onze eerste klasse zorgde en bovendien kregen die ook effectief meer speeltijd. Een goede evolutie. Maar het blijft kwalijk dat het voor een club fiscaal aantrekkelijker is een buitenlander te halen dan een Belg. Nu goed, als die buitenlanders een meerwaarde betekenen voor de competitie, hoef je het kind niet met het badwater weg te gooien. Zoals landskampioen BC Oostende dat MVP Dusan Djordjevic langer aan zich kon binden: een bijkomende troef voor onze competitie.
De toegenomen speelkansen voor de Belgische spelers, de uitbreiding van de liga van acht naar elf teams in twee jaar tijd en het licentiesysteem moeten ervoor zorgen dat het Belgische basketbal weer gezonder wordt en uit het dal klimt waarin het de voorbije jaren sukkelde. Terwijl de basketfans begin jaren 2000 makkelijk hun weg vonden naar bruisende zalen als die van Bree, Charleroi, Bergen, Antwerp en Oostende blijft de toeschouwer dezer dagen pijnlijk afwezig.
Onterecht, want de Belgian Lions -onlangs voor de derde keer op rij geplaatst voor het EK- bewijzen dat er momenteel veelbelovend Belgisch talent in onze competitie rondloopt. Loïc Schwartz (Charleroi), Olivier Troisfontaines (Leuven), Yannick Desiron (Leuven), Denis Donkor (Limburg), Pierre-Antoine Gillet (Oostende), Jean Salumu (Oostende), Naïm El Kounchar (Aalstar), Jean-Marc Mwema (Antwerp), Lorenzo Giancaterino (Brussels), Quentin Serron (Oostende)… het zijn slechts enkele van de vele namen die het ontdekken waard zijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier