De koningin van Bahia

© Peter T'Kint
Peter t'Kint
Peter t'Kint Redacteur bij Sport/Voetbalmagazine

Redacteur Peter T’Kint reist tijdens het WK 2014 door Brazilië en houdt een dagboek bij voor sportmagazine.be.

We vonden het al raar, dat er voor een doordeweekse woensdag zoveel volk op het strand zat. Dachten – toegegeven, heel cliché – direct terug aan de commentaar van een Amerikaan die ondertussen drie jaar in Rio woont en er voor Amerikaanse agentschappen teksten maakt over Brazilië. Hij blijft nog tot de Spelen van Rio en keert dan terug.

Zijn analyse? Er zijn drie soorten Brazilianen: de slechte, de zuiderlingen en de noorderlingen. De slechte, dat zijn de fraudeurs, de corrupten, die hun plaatselijke centen omzetten in dollars en die via offshoreparadijzen in de Cariben naar de VS sluizen. Ze wijken uit naar Miami, leven daar rijkelijk, en hoppen af en toe met privévluchten naar hun thuisland. Het zijn zij die we dezer dagen in de stadions vinden bij de wedstrijden van Brazilië, de ‘nieuwe’ rijken. ‘Whites only’.

Het tweede type zijn de mensen uit São Paulo of de Rio Grande do Sul, waar ze dezer dagen onder de regen bezwijken. Dat zijn de Brazilianen die hard willen werken en de rest verwijten dat zij dat niet willen.

Het derde type zijn zij die uit het noorden komen. Waar het ‘ ook in hartje winter ‘ zalig warm is. Recife, Fortaleza, Salvador.. Zij willen, aldus het cliché, maar één ding: op het strand liggen.

Wel, gisteren lagen ze er. Te voetballen, te zonnen, te spelen, te zwemmen, te genieten. Massaal.

Pas later op de dag vertelde er eentje waarom. Bahia vierde gisteren zijn onafhankelijkheid. Op 2 juli 1823 verliet de laatste Portugese bezetter dit stukje land. Definitief. Elk jaar wordt dat gevierd, met een vrije dag. Een gevoel van patriottisme. En waar kan je dat beter vieren dan op het strand?

Om even in de buitenlucht te zijn, gingen we na de middag een eindje lopen. Het was er eigenlijk te warm voor, een graad of 27, en geen wolkje aan de hemel, maar toch, het deed deugd. Bij de punt van een baai stopten we, om even in het water te duiken.

Helaas hadden we toen geen camera bij. Het was hét beeld van dit WK.

We zullen het zo goed mogelijk, trachten te beschrijven. Beeld u in: aanrollende golven van de oceaan, die breken op rotsen een eindje buiten de kust, een meter of honderd. Tussen het strand en die rotsen een kleine lagune.

Geen mooi stukje strand, toch niet voor de boekskes. Denk niet aan zo’n paradijs zoals in de zomerbrochures. Er lag veel afval, en het beton aan de rand van de parking was wat afgebrokkeld. Nu ja, serieus gebroken. Zwerfvuil, wat hout, de bankjes die er stonden hadden ook al hun beste tijd gehad. U kent ze wel van slecht onderhouden speeltuinen, van die houten bankjes, waar in het zitgedeelte een lat halfweg is afgebroken. Dat type. Graffiti, dat ook.

Op het strand crianças. Kleine kinderen, in het zand woelend, en in de lagune zwemmend. Zoals overal. Een hoop mannen, luierend. Rond hen een tiental blikjes. Brahma. Bier. Eentje stond recht, met de rug naar het water. Zwetend. Hij had een houten schraag in het zand neergepoot, en daarop een draagbare barbecue gezet. Een veredelde kookpot. Daarop bakte hij worstjes. Aan zijn voeten een gigantische frigobox, die hij geregeld gebruikte.

Eerste les bbq: vergeet de drank van de kok niet.

Hij had een gigantische buik, die over de rand van zijn zwemshort puilde.

Een beetje verderop hingen wat jongeren rond geparkeerde auto’s. Ook zij blikjes bier in de hand. Zeer ontspannen. Eén van de auto’s, knalgeel, was van het type boomcar. U kent dat wel, een luide muziekinstallatie op wielen. Bij ons schalt dan meestal techno door de ramen, bij hen heerlijke dansmuziek. Braziliaanse concerten ao vivo, live.

Bent u mee? Muziek luid over het strand, groepje jongeren dat lacht en danst, meisjes en jongens door mekaar, en even verderop een paar jongeren in het zand, en eentje vlees bakkend. Allemaal meewiegend op het ritme van de muziek. Op de achtergrond het geluid van brekende golven.

Pas toen viel onze blik op haar. Ze hoorde bij het groepje op het strand, maar stond wat apart, een meter of twintig van hen vandaan. Tussen de twee, op haar eilandje. Een ranke hinde, jong, slank.

Plots begon ze te dansen, en het was door die bewegingen, dat ze de aandacht trok. Van iedereen. Ze begon zachtjes, wiegend, op het ritme van de muziek. Toen die aanzwol, verhevigde ze, schudde ze iets uit haar dijen en de onderbuik, waar u en ik alleen maar zwijgend kunnen voor buigen. Heel alleen, ze keek slechts naar de zee, als in trance.

Geleidelijk viel de rest stil. Ademloos. Zij, de zee, de muziek.

De koningin van Bahia.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content