‘De olympische droom is een drive, maar soms ook een last voor deze Belgian Cats’

De Belgian Cats sloten het EK basketbal af met het beoogde ticket voor het olympische kwalificatietoernooi, maar zonder de verhoopte medaille. Drie vragen aan Matthias Stockmans, basketwatcher voor Sport/Voetbalmagazine.

België begon met steile ambities aan dit EK basketbal in Letland en Servië. Het derde grote toernooi op rij voor deze gouden generatie Cats kon wel eens de bekroning worden van een vormcurve die enkel maar crescendo ging: derde op het EK 2017, vierde op het WK 2018. Bovendien betekende een plek in de top zes van dit EK een ticket voor het kwalificatietoernooi voor de Olympische Spelen in Tokio volgend jaar. Enige kanttekening: de ploeg van coach Philip Mestdagh zat in de zogenaamde groep des doods, met toplanden als Rusland, Wit-Rusland en gastland Servië.

Uiteindelijk strandde het schip in de kwartfinales tegen Frankrijk, dat na verlengingen net wat lucider bleek (80-84). In de finales om de vijfde en zesde plaats haalde België het dan weer overtuigend van Hongarije (72-56). De olympische droom blijft op die manier levend.

Maar wat zijn de lessen van dit EK? We vroegen het aan onze basketwatcher bij Sport/Voetbalmagazine.

Moeten de Cats nu tevreden zijn met die vijfde plek of mogen we ontgoocheld zijn?

Matthias Stockmans: ‘Als je vooraf duidelijk stelt dat het doel dat ticket voor het olympische kwalificatietoernooi is, dan heb je het goed gedaan, want die buit is binnen. Tegen Hongarije toonde België dat het toch bij de Europese top hoort. Want voordien hebben ze natuurlijk best wel wat kleppers getroffen: Rusland, Servië, Frankrijk… dat is geen makkelijk parcours. Anderzijds: op het WK vorig jaar klopten ze Spanje én Frankrijk, dus dan moet je toch vaststellen dat ze geen extra stap meer hebben gezet sindsdien.

‘Het grote verschil met die twee vorige, succesvolle toernooien was dat er nu druk op zat. Die olympische droom leeft echt in die groep en is een enorme drive. Maar dus ook soms een last, zo bleek nu. Het toernooi begon nochtans sterk met die zege tegen Rusland, maar wat de Cats tegen Wit-Rusland, Servië en aanvankelijk ook tegen Hongarije lieten zien, was van een bedenkelijk niveau. Onherkenbaar. Buiten Emma Meesseman en Kim Mestdagh, de twee beste Cats op dit EK, speelde iedereen met de daver op het lijf. Niemand durfde verantwoordelijkheid te nemen en in defense, vooral in de rebounds, was het allemaal veel te slap. Weg was het zo geroemde passing game en de aanstekelijke passie waarmee ze de voorbije jaren zoveel harten veroverden.

‘Gelukkig konden ze het toernooi met een positieve prestatie afsluiten, want anders riskeer je de hele dynamiek die ontstaan is rond het Belgische vrouwenbasketbal helemaal terug te draaien.

‘We moeten ook toegeven dat het allemaal dicht bij elkaar ligt: voor hetzelfde geld stonden ze in de finale. Frankrijk had een ultieme worp nodig om verlengingen af te dwingen, waarin het dan won. Even goed won België die kwartfinale en trof het in de halve finale een haalbare kaart als het VK. Maar dat is scorebordjournalistiek, de conclusie is toch dat het niet toernooi niet bracht wat ze stiekem hadden gehoopt.’

Welke lessen moet bondscoach Philip Mestdagh hieruit trekken?

Matthias Stockmans: ‘Hij zal ook wel geschrokken zijn en gedacht hebben dat zijn groep verder stond. Zeker na de bijzonder vlot verlopen voorbereiding op dit EK. Tegelijkertijd is het ook een leermoment voor hem als coach. Vooral tegen Wit-Rusland zag je enige radeloosheid. Moest hij nu boos worden of zijn speelsters positief blijven aanvuren?

‘Zoals de ervaren speelsters in de groep zelf aangaven: hier kunnen ze weer veel uit leren. Bijvoorbeeld dat de kern toch niet zo breed is als gedacht of gehoopt. Als de tegenstander Meesseman of Kim Mestdagh lam legt, hebben ze al voor de helft gewonnen. Alleen Allemand kon zich gaandeweg profileren als plaatsvervangende leider. Heleen Nauwelaers, Jana Raman en Antonia Delaere konden met momenten iets tonen, maar al bij al toch too little too late. Het is vooral onder de ring en vanachter de driepuntlijn dat we in offensief opzicht te onzeker zijn.’

‘De bondscoach benadrukt graag het psychologische belang van Ann Wauters, maar hij ondertussen ook wel moeten toegeven dat ze niet meer in staat is om op het parket een surplus te betekenen. En dat zeggen we met het grootste respect voor de immense carrière die Wauters neergezet heeft en de inspanningen die ze zich getroost heeft om weer fit te geraken, maar op je 38ste en zonder een jaar in clubverband gespeeld te hebben, kan je niet verwachten dat je op het hoogste niveau – wat dit EK toch was – zomaar weer meedraait. En Kyara Linskens blijkt niet klaar om haar op te volgen, ze laat zich nog te makkelijk opzij zetten.

‘In die zin heeft Philip Mestdagh het goed bekeken dat hij de grote en ervaren Amerikaanse Celeste Trahan-Davis wil naturaliseren; dat was eigenlijk de bedoeling voor dit EK, maar het dossier geraakte niet tijdig rond. Hopelijk lukt dat wel voor het olympische kwalificatietoernooi in februari volgend jaar.’

Hoe ziet de toekomst van deze Cats eruit?

Matthias Stockmans: ‘We mogen ook niet te negatief doen. Het is logisch dat deze groep nog bepaalde leermomenten moet doormaken. Dit was er zo één: presteren onder druk. Dat zou volgende keer, in het olympisch kwalificatietoernooi begin 2020, dus beter moeten lukken. Harder in verdediging en Emma Meesseman minder aan haar lot overlaten als ze twee of zelfs drie tegenstanders op zich krijgt geplakt. Daar moet bondscoach Mestdagh nu mee aan de slag. En hij zal moeilijke knopen moeten doorhakken met betrekking tot Ann Wauters. Je kunt haar onmogelijk de olympische droom ontnemen, de ultieme bekroning van haar carrière, maar je moet ook wel zorgen dat ze op de centerpositie geen ‘probleem’ wordt. Maar oké, misschien verbaast ze ons allemaal eens te meer en krikt ze haar niveau weer op. Positief is ook dat een aantal Cats belangrijker wordt in het buitenland. Allemand bij Lyon, Jana Raman bij Valencia, speelster van het jaar Laure Resimont zal zich verder kunnen ontplooien bij Tarbes, net als Antonia Delaere bij Nantes. Daar zullen die meisjes meer verantwoordelijkheid leren nemen. Met Julie Allemand, Kim Mestdagh en Emma Meesseman hebben we sowieso drie toppers die het geraamte van de ploeg vormen en die nog vele jaren voor zich hebben. Tokio hoeft dus geen eindstation te zijn van deze generatie. Maar stap per stap, eerst nog kwalificeren. Als het kwalificatietoernooi inderdaad in het Antwerpse Sportpaleis kan afgewerkt worden, zoals geopperd wordt, dan kan dat alvast een boost betekenen en krijgen we binnen een paar maanden weer wat hype rond de Belgian Cats.’