‘Een olympische medaille zit er in voor deze Belgian Cats’

De Belgian Cats schreven dit weekend geschiedenis door zich te kwalificeren voor de Olympische Spelen in Tokio. Om het een en ander te kaderen stellen we 3 vragen aan onze Cats-volger Matthias Stockmans.

1) Welke zijn de succesfactoren van deze ploeg?

Matthias Stockmans: ‘Zoals meestal zijn er een aantal factoren die samenvallen. Er is het onmiskenbare talent van deze generatie, met Emma Meesseman als absoluut pronkstuk. Met haar MVP-titel in de finales van de WNBA enkele maanden geleden bewees ze eens te meer tot de beste basketbalspeelsters op deze planeet te behoren. Maar deze generatie werd in zijn geheel ook stapsgewijs gekneed tot wat ze nu geworden is. Dat begon ruim tien jaar geleden al bij de Blue Cats Ieper, waar Philip Mestdagh zijn dochters Kim en Hanne coachte, maar waar ook Julie Vanloo en Emma Meesseman hun ontwikkeling startten.

‘De rol van bondscoach Philip Mestdagh in dit succesverhaal kan daarom niet genoeg benadrukt worden. Hij gaf de aanzet door het potentieel van deze generatie te herkennen, te kneden en er bij de sportinstanties voor te ijveren om een project uit te werken. Dat werden de Young Cats, die uiteindelijk uitmondden in deze Belgian Cats. In 2015 nam Philip Mestdagh dan, na vele jaren in alle stilte in de onderbouw gewerkt te hebben, de verantwoordelijkheid als bondscoach op. Vanaf dan was de trein niet meer te stoppen. Brons op het EK 2017, vierde op het WK 2018, vijfde op het EK 2019 en dan nu kwalificatie voor de Spelen in Tokio.

‘Net als zijn speelsters bevindt Philip Mestdagh zich nog in een groeiproces, maar de rust en de vastberadenheid die hij uitstraalt, zitten deze ambitieuze groep als genoten. Symbolisch was bijvoorbeeld de cruciale wedstrijd van zondag tegen Zweden: terwijl de opgefokte Zweedse bondscoach zijn speelsters alleen maar nerveuzer maakte en negatief beïnvloedde, bleef onze bondscoach kalm en positief. Het resultaat kennen we ondertussen.’

2) Hoe moeten we het werkelijke niveau van deze ploeg inschatten? Is dit een uitzonderlijke generatie of steekt Meesseman er met hoofd en schouders bovenuit?

‘Zoals gezegd is Meesseman van wereldklasse. In die zin is zij wél uitzonderlijk. Net zoals Ann Wauters dat was in eerdere lichtingen van onze nationale basketploeg. Maar Wauters is ondertussen 39 jaar en haar lichaam snakt eigenlijk naar rust. Enkel om haar ultieme droom te verwezenlijken – ooit op de Spelen staan – perst ze er nog eens alles uit. Als mentor voor deze jonge groep heeft ze zeker nog een belangrijke rol te spelen, maar haar sportieve meerwaarde op het terrein is miniem geworden. Je mag het eigenlijk niet hardop zeggen, omwille van haar indrukwekkende carrière, maar als ze eerlijk is, zal Ann dat zelf ook wel beseffen.

‘Nu goed, met Kyara Linskens staat er op haar positie wel iemand klaar met heel wat potentieel: een sterk lichaam en goede handen. Alleen is ze nog wat te timide. En eigenlijk geldt dat voor heel wat Cats: Julie Allemand, de zusjes Kim en Hanne Mestdagh, Antonia Delaere, Heleen Nauwelaers, Jana Raman… ze steken zich nog iets te vaak weg wanneer Meesseman vastgezet wordt door de tegenstander (wat steeds vaker gepoogd zal worden trouwens). Talent hebben ze nochtans genoeg. Dat is dus de stap die ze nog dienen te zetten, willen ze echt de stempel ‘gouden generatie’ krijgen: meer lef, minder twijfel. Durven knallen vanachter die driepuntlijn, durven naar die ring gaan en niet altijd richting Emma kijken wanneer het moeilijk gaat.’

3) Wat mogen we verwachten van de Cats op de Spelen? Een medaille?

‘Die medaille is geen onrealistisch doel. Sowieso treden er slechts twaalf landen aan op de Spelen in Tokio, waarvan enkele ploegen uit ‘mindere’ basketbalcontinenten, zoals Nigeria of Puerto Rico. En ploegen als Japan, Frankrijk, Spanje of Canada liggen binnen de mogelijkheden van de Cats, bewezen ze de voorbije jaren al. Buiten het ongenaakbare VS, en in mindere mate Australië, kan België dus iedereen aan, waarom dan niet dromen van een medaille?

‘Bovendien kunnen ze er zonder druk spelen, wat het beste in deze Cats naar boven brengt. Dat stipte ook bondscoach Philip Mestdagh nog eens aan na de historische maar hardbevochten kwalificatie van afgelopen weekend. Het olympisch kwalificatietoernooi in Oostende was als organisatie een waar succes, met allemaal uitverkochte wedstrijden, maar het legde eens te meer een belangrijk probleem bij deze Belgian Cats bloot: ze hebben het lastig met druk. Dat bleek vorige zomer al op het EK in Belgrado – het eerste toernooi waar ze niet als underdog startten – en kreeg nu jammer genoeg een encore in Oostende. De eerste quarters tegen Canada waren onherkenbaar: de stress verlamde hand en hoofd. Ook in de alles beslissende wedstrijd tegen Zweden speelde nervositeit onze basketbalmeisjes wederom parten. Dat zal straks in Tokio veel minder zijn. Het wordt genieten!’