Zelden was Francky Dury zo opgewekt op een persbabbel als gisterenmiddag. Hij bleef maar babbelen en vertellen, als een kind dat net Sinterklaas en de paashaas tegelijkertijd gezien had. De journalisten keken elkaar aan, de wenkbrauwen gefronst: wat heeft díé gegeten?
Bijna te opvallend om toeval te zijn: zeven uur later stuurde Zulte Waregem het communiqué over het ontslag van Decuyper de wereld in. En was Dury eindelijk verlost van de CEO met wie hij van bij zijn terugkeer naar de Gaverbeek, achttien maanden lang, in de clinch had gelegen. Zowel op menselijk, karakterieel als professioneel vlak pasten hij en Decuyper samen als een vierkant deksel op een ronde pot. Een relatie die de laatste dagen en weken steeds meer op scherp kwam te staan.
Dury begon steeds meer te twijfelen aan de oprechte bedoelingen van Decuyper. Had hij het wel zo goed voor met de club? De CEO ergerde zich dan weer mateloos aan het feit dat hij in de aanvoerderssoap voor de buitenwereld en de supporters als de grote boeman aangezien werd. Hoewel Dury evenveel schuld had in het hele verhaal van de kapiteinswissel, probeerde de CEO in de media de zwarte piet naar zijn coach toe te spelen. Tevergeefs.
Na het gemarchandeer met de stamnummers had Decuyper immers definitief zijn krediet bij de supporters verloren, terwijl Dury na het voorbije prachtseizoen nooit geliefder was. Want ook die perceptie leeft in Waregem: niet de CEO, maar de coach was dé man achter het succes. Het verschil in populariteit bleek nog maar eens na de match tegen KV Kortrijk: de trainer werd luidop bejubeld, de CEO vooral beschimpt en uitgejouwd. Zelfs de spelers, opvallend lief voor Decuyper, konden hem niet uit de wind zetten.
De daaropvolgende heisa, en vooral de aangetekende brief die de gedelegeerd bestuurder naar Dury liet sturen, om die zich te laten verantwoorden voor de raad van bestuur, deed de seismograaf in het Regenboogstadion helemaal tilt slaan. Al op die vergadering stuurden beide partijen aan op een dilemma: hij of ik.
De vraag was alleen wie van de twee op korte/middellange termijn het eerst zou opstappen. Vroeger dan verwacht werd dat Patrick Decuyper, naar verluidt zwaar onder druk gezet door Naessens en het bestuur. Mét Dury als gangmaker en met het achtergrondverhaal in Sport/Voetbalmagazine over zijn (ongezonde) relatie met omstreden makelaars als John Bico en Mogi Bayat als laatste druppel. Insiders melden dat de CEO anders nooit zelf ontslag had genomen, daarvoor had hij – zelfs afgelopen week – te veel toekomstplannen voor de club gemaakt.
Of de persoonlijke financiële situatie van de voormalige eigenaar van Enfinity meespeelde, blijft nog altijd twijfelachtig. De algemene veronderstelling luidt dat Decuyper na de overname van zijn zonnepanelenbedrijf voor amper één euro op droog zaad zit, en dat Naessens de hoop om zijn aandelen aan hem te verkopen zag verdampen en daarom overstag ging. Andere bronnen melden echter dat de voormalige ‘zonnekoning’ wel degelijk nog zéér kapitaalkrachtig is.
Hoe dan ook is Decuypers ballade op de Waregemse bühne definitief uitgezongen. Te wijten aan zijn onverzoenbare relatie met Dury, aangewakkerd door zijn eigen fundamentele fouten. Door zich – uit naïviteit, maar ook uit opportunisme – te veel te laten beïnvloeden door makelaars als Vlado Lemic, Bayat en Bico, en door in het stamnummerdossier de emoties van de Esseveefans totaal verkeerd in te schatten.
Maar vooral door telkens door de mand te vallen met krakkemikkige, bij wijlen zelfs leugenachtige communicatie – een fout die Dury hem ook zwaar aanwreef. Zonder ooit mea culpa te slaan legde Decuyper altijd de schuld bij de media. Zelfs zijn ontslag was een gevolg van ‘eenzijdige berichtgeving’.
Natuurlijk had Patrick Decuyper zijn verdiensten: met name om voluit de kaart van de jeugd te trekken en zo de fundamenten van het successeizoen te leggen, ook al werden die talenten vooral gekneed door Dury. Dat in het persbericht ‘de nieuwe sfeertribune’ als eerste punt bij de ‘positieve realisaties’ genoemd werd, is echter lachwekkend. En dat de heisa van de laatste maanden die verwezenlijkingen volledig overschaduwden, heeft hij alleen aan zichzelf te wijten. Te veel ‘out of the box’ denken – zoals Decuyper het vaak noemt – is ook niet goed. Alle oprechte voornemens ten spijt.
(Jonas Creteur)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier