Hypocrisie als nationale sport

Ook de media mogen zich in vraag stellen in de nasleep van de affaire Ruytinx.

Morgen moet Bjorn Ruytinx voor de Geschillencommissie verschijnen, de OHL-spits zal er zijn straf te horen krijgen voor het ‘onbetamelijke gedrag’ dat hij etaleerde na de overtreding op Mehdi Carcela op de achttiende speeldag.

Hopelijk komt daarmee een einde aan een turbulente week, die wij met stijgende verbazing zagen ontwikkelen tot de ‘week van de hypocrisie’. Zowel binnen de bestuurskamers, trainerskabinetten als redactielokalen. Uiteraard is Ruytinx’ gedrag ontoelaatbaar en een stuitend voorbeeld van het gebrek aan fair play in de voetbalsport (verderop dit stuk meer daarover), maar het vitriool waarmee kranten aan de slag gingen met het voorval getuigt van even weinig ‘sportsmanship’, zoals dat bij onze Engelse buren mooi heet.

Met de twee voeten vooruit, niet de bal, maar puur de man. Een bandiet, moordenaar en beest, zo werd Ruytinx omschreven. Maar dezelfde toonaangevende krant die vorige maandag moord en brand schreeuwde, stelt een week later in dezelfde column doodleuk dat Steven Defour het ontbrekende puzzelstukje kan zijn bij Anderlecht. Want: ‘Hij brengt een soort venijn dat ze wel missen, de Luka’s van deze wereld.’ Tja. Het is maar hoe je het bekijkt: Defour is ook zo’n type dat vaak tegen de grens van het toelaatbare aanschurkt. Weliswaar minder opzichtig dan Ruytinx, en met – laat dat duidelijk zijn – een pak meer voetballende kwaliteiten. Maar evenzeer het ‘smeerlapje’ waar ongeveer elke trainer op het hoogste niveau zo naar op zoek is en die door supporters doorgaans op handen wordt gedragen. Bovendien, als spelers à la Ruytinx (van een al bij al bescheiden ploeg als OHL) met de grond gelijk gemaakt worden, moet je consequent durven zijn en ook trainers van topclubs even hard aanpakken wanneer ze hun spelers opjutten en als gekken langs de kant staan te tieren. De wijze waarop iemand als Michel Preud’homme, Frederik Vanderbiest of Guy Luzon hun spelers soms opnaaien, zou in elke onafhankelijke rechtbank minstens als ‘aanzetten tot’ beschouwd worden.

Het voetbal, hoe mooi en toegankelijk de sport ook mag zijn, is vergeven van de voorbeelden die het diepgewortelde gebrek aan fair play illustreren. Afgelopen weekend zaten we nog in de Ghelamco Arena met verbazing te kijken hoe in de tribunes van deze gloednieuwe arena, waar alle comfort voorhanden is om er een ontspannend avondje uit van te maken, ordinaire straatgevechten plaatsvonden. Omdat er supporters van Anderlecht tussen de Gentse aanhang zaten. Stewards werden haast vertrappeld in de razernij van het thuispubliek. Al waren ook bepaalde Anderlechtfans niet vrij van zonden door hun uitdagend gedrag. Nog maar eens een bewijs hoe voetbal door heel wat gefrustreerde individuen gebruikt/misbruikt wordt als uitlaatklep voor hun verdrongen agressie. Niet enkel op het veld moet je dus mensen met de vinger wijzen.

Voetbal ís geen faire sportomgeving. Al van kleins af wordt voetballertjes geleerd hoe ze áltijd hun hand moeten opsteken als de bal over de lijn is, ook wanneer die overduidelijk zelf als laatste aangeraakt werd. Anders krijgen ze op hun donder van de coach. Of zet je voor de bal wanneer de tegenstander snel het spel wil hervatten. Zet gezamenlijk druk op de scheidsrechter. Daag licht ontvlambare tegenstrevers maar een beetje uit om hen over de rooie te krijgen. Het zijn allemaal zaken die algemeen aanvaard worden als gedrag dat ‘bij het voetbal hoort’.

Jazeker, gasten die over de schreef gaan – zoals Ruytinx tegen Carcela – mogen daarvoor kritisch bejegend worden, maar laten we ophouden met hen op de schandpaal te nagelen. Ze zijn het product van een monster dat zelf gecreëerd werd. Begin bij de jeugd en verander daar de ‘code of conduct’, treed strenger op tegen clubs en trainers die hun jonge spelertjes onfair gedrag aanleren. Pak het probleem aan bij zijn wortels in plaats van enkel aan de takken te schudden.