Japan opent wereldbeker rugby in eigen land

© Belga Image

Vrijdag opent Japan de negende editie van de Wereldbeker, die het zelf organiseert. Het is daarmee de eerste die plaatsvindt in een kleiner rugbyland.

Gesticulerend in de tribunes geeft Eddie Jones, de bondscoach van Japan, aanwijzingen aan zijn spelers. Ze moeten absoluut nog drie punten scoren om een onverhoopt en historisch gelijkspel te behalen. Het is 19 september 2015 en op het WK in Engeland spelen de Brave Blossoms tegen topland Zuid-Afrika. De wedstrijd is zo goed als afgelopen en het scorebord geeft een stand aan van 32-29 in het voordeel van de Springbokken. Maar de aanvoerder van Japan, Michael Leitch, wil van geen wijken weten. Hij tekende al voor de eerste try van zijn ploeg en wil opnieuw de grendel van Zuid-Afrika breken. Hij gelooft rotsvast in een zege, op papier een mission impossible. De Nieuw-Zeelander van geboorte kijkt naar de arbiter en vraagt een scrum. Eddie Jones durft niet te kijken en begraaft zijn gezicht in zijn handen. De bal gaat naar de rechtervleugel, waar Leitch een doorbraak tracht te forceren. Tevergeefs. Daarna komt het leer opnieuw los uit het pak. Het gaat van hand tot hand, de Japanners brengen een prachtige choreografie vol wilskracht, want ze zijn vastbesloten de zege te pakken. Als ze de bal verliezen is alles voorbij. Aan de overkant van het veld opent zich een bres. Karne Hesketh, nog een genaturaliseerde speler, trekt een spurt en duikt in de linkerhoek tegen de grasmat. Wat een bevrijding! Japan haalt zijn eerste succes in een WK sinds 1991. Het is een van de meest memorabele prestaties in de geschiedenis van het rugby, bijgenaamd ‘Het Mirakel van Brighton’, dat zelfs het onderwerp zou worden voor een film.

Voor dit negende WK, het eerste in Azië, worden 400.000 buitenlandse toeschouwers verwacht.

Na baseball en voetbal

De helden staan evenwel snel weer met de voeten op de grond. Ze kloppen weliswaar de Verenigde Staten en Samoa, maar gaan na hun prestatie tegen Zuid-Afrika ten onder tegen Schotland. Door die nederlaag missen de Japanners de kwartfinales en een plaats in de top acht.

Die hopen ze dit jaar wel te bereiken in het WK in hun eigen land. Daarmee zouden ze de derde ploeg worden uit Tier 2 (ploegen uit de tweede zone volgens World Rugby) die daarin slaagt. Michael Leitch, 31 jaar ondertussen, zal er weer bij zijn. Eddie Jones ook, maar de Australiër coacht nu Engeland, een van de grote favorieten naast Wales en het onvermijdelijke Nieuw-Zeeland.

Zijn taak werd overgenomen door de voormalige All BlackJamie Joseph. Hij belooft ‘150 procent inzet’ van zijn manschappen in een groep waarin er weleens verrassingen zouden kunnen vallen, met verder nog Ierland, Schotland, Samoa en Rusland. ‘Ons spel is gebaseerd op snelheid, kwaliteit en organisatie’, verklaarde Jamie Joseph bij het bekendmaken van zijn selectie. De trainer weet dat Japan zich op een keerpunt bevindt, één jaar voor de Olympische Spelen in Tokio. Het enthousiasme na Brighton is compleet weggezakt en Joseph zal mooi spel aan resultaten moeten koppelen om jonge Japanners tot de ovale bal te bekeren. In het Land van de Rijzende Zon zijn baseball, voetbal en gevechtssporten immers veel populairder.

Voor dit negende WK, het eerste in Azië, worden 400.000 buitenlandse toeschouwers verwacht. Een topevenement in een land waar de sport niet zo groot is – het doet wat denken aan het WK voetbal in de VS in 1994.

Trainen met een badge

De competitie in Japan behoort vandaag de dag toe aan grote firma’s als Panasonic, Toyota, Canon, Yamaha en andere. Zij investeren grote sommen om hun rugbyteam tot uithangbord te maken. De Top League, die in 2003 werd gelanceerd, telt zestien clubs die gelinkt zijn aan multinationals. De lokale spelers, die in tegenstelling tot de meeste buitenlanders doorgaans geen profs zijn, worden door die bedrijven tewerkgesteld. Studenten treden dan weer aan in hun eigen universitaire kampioenschap.

Over de aard van de competitie getuigt Nicolas Kraska, een Fransman die bij de Toshiba Brave Lupus speelde: ‘Toen ik in Japan aankwam, heb ik twee à drie kilo verloren omdat ik te zwaar was. Het is een rugby met veel beweging en ik kon niet volgen. Ik was gewend aan het Franse rugby, dat eerder traag en fysiek is. Om dan over te stappen naar een spel dat voortdurend in beweging is, dat was erg lastig.’

Kraska leerde in Japan een speciaal systeem kennen. Om ’s morgens naar de training te gaan moest hij een badge gebruiken om de industriezone van Fushu te betreden, te midden van de ingenieurs. En op een keer zag hij voor een match dat een ploegmaat de opwarming oversloeg. De man had een goed excuus: hij had er net een retourtje naar Kyoto per vliegtuig opzitten, om een werf te bezoeken. Dat is niet echt heilzaam voor de ontwikkeling van de sport in Japan. ‘Iedereen die twee benen heeft, zou hier kunnen spelen’, zei Nemani Nadolo, international van Fiji, in de periode dat hij in de Top League speelde (2010-2015). Kraska getuigt: ‘Qua sfeer is het hier erg rustig. Het publiek toont veel respect. Soms kun je een speld horen vallen.’

Een gesloten liga in 2021

Hoewel het aantal toeschouwers door de boost van het vorige WK gestegen is tot gemiddeld 6000, blijft de publieke belangstelling sindsdien wat hangen. ‘De ogen van de wereld zijn op ons gericht geweest, maar we zijn er niet in geslaagd die aandacht vast te houden’, betreurt Kensuke Iwabuchi, de baas van de Japan Rugby Football Union. ‘De JRFU heeft niet voort geborduurd op die zege tegen Zuid-Afrika, omdat die zo onverwacht kwam. Maar deze wereldbeker is anders. Japan heeft niet alleen meer een kans om een wedstrijd te winnen, het zou zeker in staat moeten zijn om er meerdere te winnen. Ditmaal zijn we er klaar voor.’

De tijd dat de Cherry Blossoms afstraffingen incasseerden, zoals de monsterachtige 145-17 van de All Blacks in 1995, lijkt inderdaad ver achter ons te liggen. De Japanners hebben al bemoedigende zeges weten te behalen. Ze klopten Wales in 2013 en Italië meerdere keren, en in november 2017 hielden ze Frankrijk op een gelijkspel. Daardoor bereikten ze de negende plaats op de wereldranking. Bovendien kan de nationale ploeg leunen op spelers van de Sunwolves uit Tokio, die in de Super Rugby spelen, een internationaal toernooi met ploegen uit Zuid-Afrika, Nieuw-Zeeland, Australië en Argentinië. Omdat er met de organisatie geen nieuw akkoord werd bereikt, zullen de Sunwolves daar na 2020 niet meer aan deelnemen, maar ze hebben de ambitie om zich aan te sluiten bij een gesloten en geheel professionele liga die in september 2021 het daglicht zou moeten zien in Japan. Daaraan zouden twaalf clubs deelnemen uit de twaalf gaststeden van het komende WK.

Zal dat allemaal volstaan om de intense emoties van die septemberdag in Brighton te doen herleven? Alleszins voldoende om de hoop te wekken.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content