‘The Special One’ is terug, en voor de Premier League is dat een goeie zaak, na het verdwijnen van Sir Alex Ferguson.
Laat ons duidelijk wezen: diens stoel had Mourinho zéér graag gevuld, maar toen dat niet lukte, sloot hij snel Chelsea opnieuw in de armen. En dat is toch ook een topclub, zeker qua palmares. Dankzij The Special One.
Want mensen vergeten snel: toen Mourinho in 2004 naar Londen kwam, had Chelsea een nagenoeg blanco erelijst: de enige titel dateerde al van 1955, en er was wat bekersucces geweest op het einde van de jaren 90. One shots, geen stabiliteit. Dat is wat Mourinho bij zijn eerste passage in Londen bracht (dankzij de miljoenen van Roman Abramovitsj uiteraard): stabiliteit. Twee titels in twee jaar, Chelsea is de enige Londense club die daar ooit in slaagde. Een FA Cup, tegen het grote United op het nieuwe Wembley. En twee League Cups. Alleen de CL won Mourinho met Chelsea niet, logischerwijze zijn nieuwe uitdaging.
Toen Mourinho van de scène verdween, verdween ook de continuïteit in het trainersbeleid, maar bleef wel de stabiliteit in het prijzen pakken. Nagenoeg elk jaar minstens één prijs.
Chelsea onder Mourinho I was fysiek sterk, Brits, met Drogba, Terry, Lampard, Carvalho, Cech, later nog Cole. Het waren hongerige Engelsen of fysiek sterke buitenlanders, op zoek naar prijzen. Mourinho II zal het met technisch verfijndere kern moeten doen. Mata, Hazard, Torres, Oscar,… Lichtvoetiger en creatiever. Lampard, Cole, Cech en Terry zijn inmiddels al haast een decennium ouder. Drogba is weg, maar met Lukaku en Ba is er voorin nog wel kracht, mocht Torres niet voldoen.
Bij United zitten inmiddels de Glazers, en er is City, het nieuwe Chelsea, een ploeg met geld maar zonder palmares. De macht is verschoven richting Manchester. Verbaal zal Mourinho de aandacht wel naar zich trekken, maar sportief? Dat is nog de vraag.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier