Opinie: Alberto Contador is Lance Armstrong niet

Dat een batterij van acht advocaten er niet in slaagde Alberto Contador vrij te pleiten is veelzeggend.

Toen vorige week zaterdag het dopingonderzoek naar Lance Armstrong werd stopgezet, jubelde UCI-voorzitter Pat McQuaid over een betere toekomst voor de wielersport. Maandag jammerde de Ier het over een treurige dag nadat het Internationaal Sporttribunaal Alberto Contador voor twee jaar schorste. Dat is vreemd en contradictorisch. Want in de strijd tegen doping is het staken van iedere vervolging tegen Lance Armstrong, zonder enige vorm van nadere toelichting, een stap terug. Het zegt alleen veel over de verhoudingen in Amerika, over de macht van geld en de juiste connecties.

Dat Alberto Contador nu wel gestraft wordt, moet de illusie wekken dat de dopingproblematiek wel degelijk grondig wordt aangepakt. Armstrong en Contador hebben een zaak gemeen: ze zorgden voor veel twijfel door de haast bovenmenselijke manier waar ze domineerden. En er is ook nog een andere parallel: de felle manier waarop ze zich tegen alle beschuldigingen afzetten. De hypocrisie blijft welig tieren, gespeelde verontwaardiging is nog steeds het afweermechanisme bij uitstek.

Al in 2006 dook de naam van Alberto Contador op in de dopingaffaire rond dokter Fuentes. Op een van de bloedzakken stonden zijn initialen. Maar Alberto Contador speelde de vermoorde onschuld. Beschermd door de Spaanse wielerbond die via het nodige lobbywerk steeds weer probeert op doping verdachte renners te beschermen. En er duidelijk een eigen ethiek op nahoudt: toen de Spanjaard Jézus Manzano ooit verhaalde over de manier waarop epo zijn intrede had gedaan in het peloton, werd hij door de voorzitter van de Spaanse wielerbond met de vinger gewezen.

Renners die gepakt worden zijn kampioenen in het bedenken van excuses. Toen er tijdens de tweede rustdag in de Tour van 2010 bij Contador clenbuterol werd gevonden, schreef hij dit toe aan het eten van besmet vlees. Dat het daarbij om een middel ging dat het gebruik van doping moest maskeren lijkt waarschijnlijker, ook al kon de veronderstelling dat het om bloeddoping ging nooit hard worden gemaakt.

De wielersport is wat dat betreft niet veranderd: steeds weer gaat het erom dopingjagers een stap voor te zijn. Nog altijd wordt er naar geraffineerde methodes gezocht om het prestatievermogen op te drijven. Verhalen over een nieuwe moraal en een van veel uitwassen bevrijde wereld zijn een illusie.

Natuurlijk is het vreemd dat Contador 565 dagen op een uitspraak moest wachten en dat hij met terugwerkende kracht wordt geschorst. Eenvormigheid is in de dopingbestrijding ver te zoeken. Maar dat anderzijds een batterij van acht advocaten er niet in slaagde Contador vrij te pleiten is veelzeggend. Het toont dat doping verweven blijft met de wielersport. Hoe hard velen zich ook inspannen om dat te ontkennen.

Dat het daarbij vooral om ronderenners gaat roept nog maar eens vragen op over de belastbaarheid. Van alle renners die sinds 1960 de Tour wonnen zijn er geen vijf die niet in verband werden gebracht met doping.

Jacques Sys