Opinie: de laatste kans voor Enzo Scifo

In een totaal andere wereld zullen de spelers van Bergen terechtkomen nu Enzo Scifo daar de trainingen leidt.

Geen scheldpartijen meer van Dennis van Wijk, de Nederlander die lijkt te leven van conflicten en bij het minste wat er tegengaat tilt slaat.

Van Wijk, opgegroeid in het rauwe Amsterdam van de jaren zestig en zeventig, weet dat de mentale weerbaarheid van voetballers te wensen overlaat. Maar hij slaagt er niet in zich te controleren. Het maakt van hem een trainer met een beperkte houdbaarheidsdatum. Nu zit hij thuis. Te wachten op een nieuwe aanbieding.

Met Enzo Scifo zal het er meer relax aan toegaan in Bergen. Scifo heeft nooit echt moeten knokken in het leven. Als voetballer teerde hij op zijn talent, op de klasse van iemand die al op zijn zeventiende in de eerste ploeg van Anderlecht debuteerde. Hij werd aanbeden en verzamelde een hofhouding van jaknikkers rond zich. Zelfkritiek zou nooit zijn sterkste eigenschap worden. Toen hij tijdens het WK van 1998 in Frankrijk een dispuut had met bondscoach Georges Leekens en zich niet gerespecteerd voelde, maakte Scifo daar een staatszaak van. Het was illustratief voor zijn trots en ijdelheid.

Die eigenliefde bleek onvoorstelbaar. Zoals iemand het eens lachend verwoordde: ‘”Als Scifo zichzelf in de spiegel bekijkt, dan zou hij die spiegel een kus geven.”

Toch reageerde Scifo zelden nukkig als je hem belde. Wie met hem praatte, ontdekte geen man met kapsones, geen egotripper die zichzelf ophemelde. Hij is vriendelijk en straalt een zekere warmte uit. Maar diep in zijn binnenste moet het voor Scifo een bron van frustratie geweest zijn dat hij als trainer nauwelijks werd benaderd en nu al bijna drie jaar geen club had.

Scifo werkte bij Charleroi, waar men niet in hem geloofde, en had Tubeke even onder zijn hoede. Bij Moeskroen hield hij de eer aan zichzelf toen de club in de financiële problemen kwam. Hij werkte daar niet slecht, maar een verpletterende indruk maakte hij nu ook weer niet.

Nu krijgt Scifo, een paar dagen na zijn 46e verjaardag, de laatste kans om zich alsnog als trainer te bewijzen. In een regio die hij door en door kent. Scifo lijkt niet echt een voetbaldier, een man die over trainingsstof nadenkt, diepgaande analyses maakt en veel wedstrijden gaat scouten.

Dat hij tien jaar in het buitenland voetbalde en daar onder een waaier van trainers werkte, lijkt hem als coach nauwelijks te hebben geïnspireerd. Nooit legde hij andere accenten. Net zoals zoveel ex-internationals.

Dat Scifo na zijn vertrek in Moeskroen zolang moet wachten op een nieuwe aanbieding, is veelzeggend. Benieuwd of Enzo Scifo, het met zoveel talent gezegende godenkind, nu de drive en mentale kracht vindt om er echt voor te gaan. Zijn goddelijke status zal hem aanvankelijk zeker helpen. Maar er zal meer nodig zijn dan dat om deze ploeg weer op het juiste spoor te zetten.
Jacques Sys