Opinie: Keizers sterven niet in bed

Weinigen is het gegeven in schoonheid afscheid te nemen, tijdig te onderkennen dat hun nadelen hun verdiensten overstijgen. Ook Eddy Wauters heeft het niet gekund.

Het was in december ’95, een koude winteravond, een paar graden boven nul, als ijs aanvoelende regen die je huid geselde. Donker, veel file op de ring rond Antwerpen, lichten die reflecteerden op het asfalt en het zicht verblindden. Gewapend met een hele vragenlijst trokken we naar Eddy Wauters, voor een interview. Het zou over Antwerp gaan, in die jaren nog een subtopper in eerste klasse. Maar de club was al aan het afglijden, dat seizoen uiteindelijk pas dertiende.

Eddy Wauters bekeek ons vragenlijstje, schudde even het hoofd, en stuurde het gesprek een heel andere richting uit. We misten perspectief, vond hij. Wat zaten we ons blind te staren op België en de eerste klasse en zijn ploeg, er waren op macroniveau dingen aan het gebeuren die het voetballandschap helemaal zouden hertekenen. De Champions League, met zijn enorme marketing, zou de kloof tussen arm en rijk helemaal scheeftrekken en leiden naar een Europese competitie. En dan was er nog het arrest-Bosman, waardoor spelers (en hun vertegenwoordigers) de macht naar zich toe trokken. Het voetbal was verdoemd, de bodem was eruit geslagen.

Later die avond, al na elven, rinkelde de telefoon thuis. Eddy Wauters nog een keer. Of we alles zeer goed hadden begrepen? Omstandig deed hij nog eens ruim een uur lang zijn betoog, dat we historische dingen meemaakten.

We hebben nog veel gedacht aan die avond, later. Eddy Wauters, in die periode kort nog even voorzitter van de liga beroepsvoetbal, had een analyse gemaakt die klopte als een bus. Bosman veranderde iets, niet alles, clubs kunnen nog steeds een budget in evenwicht brengen met een transfer. Wat wel veel veranderde was de Champions League en, een paar jaar later, de digitale revolutie in televisieland. Europese eer is sinds halverwege de jaren negentig weggelegd voor de grote landen (op een paar Portugese uitschieters na).

Eddy Wauters is een verstandig man. Zijn beleid was niet altijd boven kritiek verheven, maar zijn analyses klopten. Alleen kwam hij de laatste tien jaar niet verder dan de analyse en miste hij de visie of de daadkracht om die analyse om te zetten in een beleid. Het was altijd de schuld van iedereen, behalve van zichzelf.

Sinds 2004 zit de ploeg nu al in tweede klasse en daar raakt ze maar niet uit weg, ondanks een trouwe aanhang. Stilaan een decennium. De raad van beheer is verouderd, de financiën zo kaduuk als de hoofdtribune. Dan zal het ook wel – voor een stuk – aan het eigen beleid liggen. Aan de voorzitter, die moet sturen. Die analyse wilde Wauters naar buiten nooit maken. Alles bleef de schuld van anderen, alleen hij kon Antwerp gidsen.

Aan dat beleid kwam gisterenavond een einde, middels een pijnlijke stemming. Jammer dat het zo is moeten gaan. Weinigen is het gegeven in schoonheid afscheid te nemen, tijdig te onderkennen dat hun nadelen hun verdiensten overstijgen. Ook Eddy Wauters heeft het niet gekund. Zelfs niet op het laatste moment. Stemmen tegen mij, is stemmen tegen Antwerp, zei hij maandagavond bij het buitengaan. Zo voelden keizers en koningen zich allicht ook toen hun einde nabij was. Jammer. Niemand is onmisbaar. Ook Eddy Wauters niet voor Antwerp. Zelfs Eddy Wauters niet. (PTK)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content