Opinie: Moet Ceulemans niet de eer aan zichzelf houden?

Dat aan aantal supporters van Westerlo vragen om het vertrek van Jan Ceulemans is in de geschiedenis van de rustige Kempische club nog nooit vertoond.

Want geen trainer in dit land die zo uit de vuurlijn van de kritiek blijft als de recordinternational, niemand rond wie zo’n aureool van onkreukbaarheid leek te hangen. Toen Ceulemans als trainer van Club Brugge mislukte, kwam de ware toedracht nooit naar buiten en werd hij ook in de media op een opvallende manier gespaard.

Het heeft te maken met de attitude van Ceulemans: zijn eenvoud is een verademing in een wereld vol opgeblazen ego’s.

Ook in Westerlo, dat niet weggeraakt uit de kelder van eerste klasse, staat Ceulemans intern niet ter discussie. Althans niet bij Herman Wijnants, de alleenheerser wiens wil wet is. Toch krijgt Ceulemans de ploeg niet aan het voetballen. Achttien nieuwe spelers werden tijdens deze voetbaljaargang gehaald, maar op het veld staat geen geheel. Ceulemans teert op successen van vroeger toen sterke persoonlijkheden op het veld aan de kar trokken. Nu zijn die leiders er niet.

Een jaar of vijf geleden zei Ceulemans, die op het einde van de maand 55 wordt, dat hij niet lang meer als trainer zou werken. Hij leek het allemaal moe. Intussen kwam hij op die uitspraak terug. Je vraagt je af of hij in de huidige omstandigheden beter niet de eer aan zichzelf houdt, of er na meer dan tien seizoenen in dezelfde club geen nood is aan een nieuwe dynamiek, aan een trainer die vuur brengt in het elftal. De gezapigheid van Ceulemans keert zich in dat soort omstandigheden tegen hem. Toen Westerlo begin november thuis tegen Lokeren op een gegeven moment 0-4 achterstond, zat Ceulemans roerloos op de bank, terwijl zijn collega Peter Maes driftig aanwijzingen stond te geven. Het was een frappant beeld, ook al pleegt Ceulemans zijn spelers niet te sparen.

Zaterdag speelt Westerlo tegen het ook al op drift geraakte OH Leuven. Een nederlaag betekent haast zeker deelname aan play-off 3. En wellicht zwelt de kritiek op Ceulemans dan nog meer aan. De drievoudige Gouden Schoen toont zich strijdbaar en zegt dat hij de club in eerste klasse wil houden. Maar hij heeft duidelijk moeite met de druk. En hij weet uit zijn ervaring dat er in dat soort omstandigheden ook in de kleedkamer wordt gemopperd. Over verkeerde keuzes en spelers die te lang vertrouwen krijgen. Moet een monument dat over zich heen laten gaan? Moet iemand die 96 interlands speelde en veertien jaar het gezicht van Club Brugge was zo liggen ploeteren in het moeras van ons voetbal terwijl hij rond zich de onvrede ziet groeien?

Het is mooi als een club een koers van continuïteit wil varen. Maar soms kan een huwelijk te lang duren. Voor de beide partijen.

Jacques Sys