José Mourinho, hate him or love him. Al zal dat bij de meeste neutrale voetbalfans wel het eerste zijn. Zeker na zijn frontale aanval op Josep Guardiola en FC Barcelona na de smadelijke 0-2-nederlaag in het eigen Bernabéu.
Maar feit is dat Mourinho met die psychologisch sterke zet zich weer net dat tikkeltje sluwer toonde dan de rest, want op die manier wist de gecontesteerde Portugees de kritiek op zijn tactische aanpak (in eigen huis constant terugplooien op de eigen helft en de tegenstander opwachten) te omzeilen. Eender welke andere coach zou in die omstandigheden gelyncht worden, eerst door zijn eigen publiek en dan door de pers. Denk aan voorgangers als Manuel Pellegrini of Antonio Camacho, die ook met een wat behoudendere aanpak resultaten wilden boeken in Madrid. Maar Mourinho kreeg dus zowaar handgeklap en steun van zijn club. Hij gaf het zelf al meermaals aan: “Een wedstrijd wordt niet enkel gespeeld in die negentig minuten.” In Engeland en Italië zocht hij ook steeds de confrontatie op met de trainers van zijn dichtste belagers, meestal om de aandacht van zijn spelsysteem af te houden.
Door bewust (te) verregaande insinuaties en complotten te spuien speelde hij bovendien handig in op de emotionaliteit van zijn achterban. Alles wat Madrileens is, draagt een diepe afkeer in zich wat FC Barcelona betreft en denkt nu over Mourinho: eindelijk een coach die hét durft te zeggen. Wees gerust, alle UEFA-sancties ten spijt, komt The Special One hier weer als winnaar uit. (MS)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier